Jakość arbuzów wg normy

Standard jakości na kapustę brukselkę przewiduje dwa rodzaje przygotowania towaru. W przypadku odcinania kapusty brukselskiej od łodygi głąbiki powinny być odcinane tuż poniżej nasady liści zewnętrznych.

W przypadku odłamywania kapusty brukselskiej od łodygi głąbiki powinny być odłamywane przy nasadzie. Cięcie lub odłamywanie powinno być wykonane czysto bez pozostawiania części łodygi.

W klasie I kapusta brukselska z głąbikami przyciętymi powinna być dobrze wybarwiona. Dla kapusty z głąbikami odłamywanymi od łodygi dopuszcza się niewielkie przebarwienie pierwszych liści. Dopuszcza się niewielkie uszkodzenia zewnętrznych liści spowodowane operacjami przy zbiorze, sortowaniu lub pakowaniu, pod warunkiem, że nie wpływają one na dobrą jakość kapusty. Wielkość kapusty brukselskiej określana jest maksymalną średnicą poprzeczną.

Minimalna średnica powinna wynosić:

• 10 mm dla kapusty brukselskiej z głąbikami odcinanymi, dla klasy I i II,
• 15 mm dla kapusty brukselskiej z głąbikami odłamywanymi, dla klasy I i II.
  
  Dla kapusty brukselskiej klasy I, różnica pomiędzy największą i najmniejszą główką w tym samym opakowaniu nie może przekraczać 20 mm.

• cała, oznacza to , że cebula nie może mieć żadnych uszkodzeń powstałych zarówno podczas zbioru, suszenia, usuwania szczypioru, pakowania, sortowania, przechowywania i sprzedaży
• zdrowa, nie dopuszcza się cebuli z objawami gnicia lub innego zepsucia, porażenie bakteriozą ( łuski szkliste, pod suchą łuską wodnistość lub śluzowatość, gnicie szyjki) jest niedopuszczalne, ponieważ w trakcie nawet krótkiego przechowywania cebula zacznie gnić
• bez uszkodzeń spowodowanych mrozem, ponieważ po podniesieniu temperatury bardzo szybko ulega ona gniciu, cebulę uważa się za przemrożoną, gdy więcej niż dwie zewnętrzne łuski mięsiste są przemarznięte i mają szklisty wygląd
• dla cebuli przeznaczonej do przechowywania, dwie pierwsze łuski zewnętrzne i szyjka powinny być całkowicie suche, szyjka cebuli podczas ściskania palcami nie może mieć żadnych oznak wilgoci
• bez twardej i łykowatej szyjki
• bez szkodników i śladów po szkodnikach
• bez zawilgocenia powierzchniowego; po wystawieniu z chłodni może wystąpić lekkie zawilgocenie
• szyjka powinna być ukręcona lub równo obcięta i nie powinna mieć więcej niż 6 cm długości ( z wyjątkiem cebuli sprzedawanej w warkoczach).
  
  Sortowanie cebuli
  
  Sortowanie cebuli jest obowiązkowe.
  
  Różnica między najmniejszą a największą cebulą w zależności od wielkości wynosi:
  
• 5 mm dla cebuli w granicach 10 – 20 mm
• 10 mm dla cebuli w granicach 15 – 25 mm
• 15 mm dla cebuli w granicach 20 – 40 mm
• 20 mm dla cebuli w granicach 40 – 70 mm
• 30 mm dla cebuli w granicach 70 mm +.
  
  Najczęściej sortujemy cebulę w granicach 40 – 60 mm, 50 – 70 mm, 60 – 80 mm. Nieprawidłowe jest sortowanie 50 – 90 mm, czy 40 mm +.
  
  Znakowanie cebuli
  
  Standard określa co należy napisać na etykiecie przyczepionej lub umieszczonej wewnątrz opakowania cebuli. Jest to: pakujący i/lub wysyłający nazwa i adres lub kod firmowy, cebula jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz, kraj pochodzenia, klasa jakości, wielkość określona minimalną i maksymalną średnicą i masa netto.

• wady barwy łuski
• ciemne plamy
• spękania łuski
• zazielenienia
• wtórne wytwarzanie korzeni
• porażenie szarą pleśnią
   
  Cebulę przechowujemy w temperaturze 0-1 stopni C. i wilgotności względnej powietrza 70-75 proc. Wyższa temperatura i wilgotność powoduje wyrastanie szczypioru i korzeni, gnicie cebuli i pogorszenie barwy łuski.
  

Norma EKG/ONZ FFV-34 nt. jakości handlowej

SZPINAKU
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do szpinaku odmian (uprawnych) Spinacia oleracea L. var., dostarczanego konsumentowi w stanie świeżym, z wyłączeniem szpinaku przeznaczonego do celów przetwórstwa
przemysłowego.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem niniejszej normy jest określenie wymagań jakościowych w odniesieniu do szpinaku w postaci liści lub rozet po jego przygotowaniu i opakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla każdej klasy i przyznanych tolerancji, szpinak musi być:

• zdrowy, wyklucza się produkt z objawami gnicia lub pogorszenia, które powoduje jego nieprzydatność do spożycia,
• o świeżym wyglądzie,
• czysty, praktycznie wolny od widocznych substancji obcych,
• praktycznie wolny od szkodników,
• bez pędów kwiatostanowych,
• wolny od obcych zapachów i/lub smaków.

Szpinak myty musi być odpowiednio odsączony. W przypadku szpinaku w rozetach, część obejmująca korzeń
musi być przycięta tuż pod ostatnim okółkiem liści zewnętrznych.

Szpinak musi być dostatecznie rozwinięty i w takim stanie, aby mógł on:

• wytrzymać transport i przeładunek, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Klasyfikacja
Szpinak dzieli się na dwie klasy określone poniżej:

Klasa I
Szpinak w tej klasie może być w postaci liści lub rozet i musi być dobrej jakości.

Liście szpinaku muszą być:

• o normalnym zabarwieniu i wyglądzie charakterystycznym dla danej odmiany i czasu zbioru,
• wolne od uszkodzeń spowodowanych przez mróz, pasożyty zwierzęce i choroby wpływające ujemnie na wygląd lub zdatność do spożycia.
  
  Szpinak w postaci liści nie może mieć ogonków liściowych dłuższych niż 10 cm.
  

Klasa II
Do tej klasy zalicza się szpinak w postaci liści lub rozet, który nie kwalifikuje się do włączenia do klasy I, ale spełnia wyżej określone wymagania minimalne.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Klasyfikacja szpinaku według wielkości nie jest obowiązkowa.

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

W każdym opakowaniu dopuszcza się tolerancje w odniesieniu do jakości i wielkości produktu, który nie spełnia wymagań określonych dla danej klasy.

Klasa I
10 % według wagi szpinaku niespełniającego wymagań dla tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II lub wyjątkowo mieszczących się w granicach tolerancji dla tej klasy.

Klasa II
10 % według wagi szpinaku niespełniającego wymagań dla tej klasy, ani wymagań minimalnych, lecz z wyłączeniem szpinaku w postaci liści lub rozet z objawami gnicia lub pogorszenia, które powoduje jego nieprzydatność do spożycia. Ponadto dla szpinaku w rozetach dopuszcza się tolerancję 10 % według wagi rozet z korzeniami nieprzekraczającymi 1 cm długości od okółka ostatniego liścia zewnętrznego.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE WYGLĄDU

A. Jednolitość
Zawartość każdego opakowania musi być jednolita i obejmować jedynie szpinak tego samego pochodzenia, odmiany i jakości. Nie wolno w jednym opakowaniu mieszać szpinaku w postaci liści i rozet.

Widoczna część zawartości każdego opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.
Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej , z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 .

B. Opakowanie
Opakowanie musi zapewniać właściwą ochronę szpinaku. Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Stosowanie materiałów, w szczególności papierowych lub pieczęci ze specyfikacjami handlowymi jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk i etykieta wykonane są nietoksycznym tuszem lub klejem.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych. Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane po tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz:

A. Identyfikacja
Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego

Wzmiankę tę można zastąpić:

• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Rodzaj produktu
  „Szpinak w postaci liści” lub „Szpinak w rozetach”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz.
  
  C. Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna albo lokalna nazwa miejsca.
  
  D. Specyfikacje handlowe
  
  Klasa.
  
  E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo).
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.

Norma EKG/ONZ FFV-12 nt. jakości handlowej

SELERÓW NACIOWYCH
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do selera naciowego odmian (uprawnych) Apium Graveolens L. var. dulce Mill., dostarczanego konsumentowi w stanie świeżym, z wyłączeniem selera naciowego przeznaczonego do celów przetwórstwa przemysłowego.
 
II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem niniejszej normy jest określenie wymagań jakościowych w odniesieniu do selera naciowego po jego przygotowaniu i opakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla każdej klasy i przyznanych tolerancji, seler naciowy musi być:

• nienaruszony, dopuszcza się odcięcie części górnej,
• o świeżym wyglądzie,
• zdrowy; wyklucza się produkt z objawami gnicia lub pogorszenia, które powoduje jego nieprzydatność do spożycia,
• bez uszkodzeń spowodowanych mrozem,
• bez ubytków, odrostów korzeniowych i pędów kwiatostanowych,
• czysty, praktycznie pozbawiony jakichkolwiek widocznych
  substancji obcych,
• praktycznie wolny od uszkodzeń spowodowanych przez
  szkodniki,
• praktycznie wolny od szkodników,
• wolny od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego; tzn. dostatecznie wysuszony, jeśli był myty,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Główny korzeń musi być dobrze wyczyszczony i nie może przekraczać długości 5 cm. Seler naciowy musi być normalnie wykształcony, z uwzględnieniem okresu produkcji. Jego stan musi być taki, aby mógł on:
   
• wytrzymać transport i przeładunek, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.
  
  B. Klasyfikacja
  Seler dzieli się na dwie klasy określone poniżej:

Klasa I
Seler naciowy w tej klasie powinien być dobrej jakości, regularnego kształtu i wolny od śladów chorób na liściach bądź szypułkach. Łodygi liściowe nie mogą być połamane, włókniste, zgniecione lub popękane.
W przypadku selera naciowego blanszowanego, co najmniej połowa łodygi liściowej musi być barwy białej do żółtawobiałej lub zielonkawo-białej.

Klasa II
Do tej klasy zalicza się seler naciowy, który nie kwalifikuje się do włączenia do klasy I, ale spełnia wyżej określone wymagania minimalne. Seler w tej klasie może wykazywać nieznaczne ślady rdzewienia.
Dopuszcza się również nieznaczne zniekształcenia lub niewielkie odgniecenia i nie więcej niż dwie złamane,
zgniecione lub pęknięte łodygi liściowe. W przypadku selera naciowego blanszowanego, co najmniej
jedna trzecia łodygi liściowej musi być barwy białej do żółtawo-białej lub zielonkawo-białej.
 
III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się według wagi netto. Minimalna waga selera naciowego wynosi 150 gramów.

Seler naciowy dzieli się na trzy grupy:

• duży: ponad 800 gramów
• średni: 500-800 gramów
• mały: 150-500 gramów
  
  Zróżnicowanie wielkości w tym samym opakowaniu nie może przekraczać odpowiednio 200, 150 oraz 100 gramów. Ta klasyfikacja oraz wymóg jednolitości jest obowiązkowy jedynie dla klasy I.
   
  IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  W każdym opakowaniu dopuszcza się tolerancje w odniesieniu do jakości i wielkości produktu, który nie spełnia wymagań określonych dla danej klasy.
  
  A. Tolerancje dotyczące jakości
  

Klasa I
10 % według liczby selerów naciowych niespełniających wymagań dla tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II lub wyjątkowo mieszczących się w granicach tolerancji dla tej klasy.

Klasa II
10 % według liczby selerów naciowych niespełniających wymagań dla tej klasy ani wymagań minimalnych, lecz z wyłączeniem selera naciowego z objawami gnicia lub pogorszenia, które powoduje jego nieprzydatność do spożycia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości
Dla wszystkich klas: 10 % liczby selerów naciowych niespełniających wymagań w zakresie wielkości.
 
V. PRZEPISY DOTYCZĄCE WYGLĄDU

A. Jednolitość
Zawartość każdego opakowania musi być jednolita i obejmować wyłącznie seler naciowy tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości (o ile jest to wymagane). Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej , z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 .

B. Konfekcjonowanie
Seler naciowy może być konfekcjonowany w następujący sposób:

• powiązany w pęczki w opakowaniu,
• lub ułożony w opakowaniu.
  
  Jeśli seler naciowy jest konfekcjonowany w pęczkach, każdy pęczek w opakowaniu musi zawierać tę samą liczbę sztuk.
  
  C. Opakowanie
  Opakowanie musi zapewniać właściwą ochronę selera naciowego. Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznymm produktu. Stosowanie materiałów, w szczególności papierowych lub pieczęci ze specyfikacjami handlowymi jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta wykonane są nietoksycznym tuszem lub klejem. Opakowania nie mogą zawierać żadnych substancji obcych.
  
  Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
   
  VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane po tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A. Identyfikacja
  Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego Wzmiankę tę można zastąpić:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Rodzaj produktu
  „Seler naciowy” uzupełnione określeniem „seler blanszowany”lub oznaczeniem koloru, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz.
  
  C. Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna albo lokalna nazwa miejsca.
  
  D. Specyfikacje handlowe
  Klasa;
  
  Jeśli były sortowane według wielkości, wielkość określona jako „duża”, „średnia” lub „mała”;
  Liczba sztuk lub, w stosownym przypadku, liczba pęczków.
  
  E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo).
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 771/2009 (Załącznik)
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  www.eur-lex.europa.eu/pl/index.htm
NORMA HANDLOWA DLA SAŁATY, ENDYWII O LIŚCIACH KĘDZIERZAWYCH
I ENDYWII O LIŚCIACH SZEROKICH (BATAWII)

I. OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są:

• sałaty odmian uprawnych:
• Lactuca sativa L. var. capitata L. (sałata głowiasta wliczając sałatę kruchą oraz lodową (Iceberg)),
• Lactuca sativa L. var. longifolia Lam. (sałata rzymska (sałata Cos)),
• Lactuca sativa L. var. crispa L. (sałata listkowa),
• krzyżówki powyższych odmian.
• endywie o liściach kędzierzawych odmian uprawnych Cichorium endivia L. var. crispum Lam.,
• endywie o liściach szerokich (batawie) odmian uprawnych Cichorium endivia L. var. latifolium Lam.,
  dostarczane konsumentom w stanie świeżym.
  
  Norma nie obejmuje sałat i endywii przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego, sprzedawanych w postaci podzielonej na pojedyncze liście, z ziemią na korzeniach oraz w doniczkach.
  
  II. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI
  
  Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla sałat i endywii, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.
  
  A. Wymagania minimalne
  We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla każdej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, sałaty i endywie powinny być:
• całe,
• zdrowe; nie dopuszcza się sałat z objawami gnicia lub takiego zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste i oczyszczone z zewnętrznych liści tj. praktycznie wolne od pozostałości ziemi lub innego podłoża oraz jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• świeżym wyglądzie,
• niezwiędnięte,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• bez oznak wyrastania w pęd nasienny,
• bez nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  W przypadku sałat, dopuszczalne jest czerwonawe przebarwienie spowodowane niskimi temperaturami podczas wzrostu, pod warunkiem, że nie wpływa to ujemnie na wygląd ogólny sałaty.
  
  Korzenie powinny być przycięte tuż przy nasadzie liści zewnętrznych, a przycięcie powinno być czyste.
  Sałaty i endywie powinny być prawidłowo rozwinięte.
  
  Stopień rozwoju i jakość sałat i endywii powinny być takie, aby mogły one:
  
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.  Podział na klasy jakości
  Sałaty i endywie dzieli się na dwie niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa I
  Sałaty i endywie w tej klasie powinny być dobrej jakości i powinny posiadać cechy charakterystyczne dla odmiany lub typu handlowego, szczególnie jeśli chodzi o barwę.
  
  Ponadto sałaty i endywie powinny być:
• dobrze wykształcone,
• zwarte, mając na uwadze sposób uprawy oraz typ sałaty lub endywii,
• bez uszkodzeń lub zmian wpływających na ich przydatność do spożycia,
• bez uszkodzeń spowodowanych mrozem.
  
  Sałaty głowiaste powinny mieć pojedynczą, dobrze wykształconą główkę. W przypadku sałat uprawianych pod osłonami, główka może być mała.
  
  Sałata rzymska musi mieć główkę, która może być mała.
  Środek endywii kędzierzawych i endywii o liściach szerokich (batawii) powinien mieć żółte zabarwienie.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się sałaty oraz endywie, które nie odpowiadają wymaganiom klasy I, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Sałaty oraz endywie powinny być:
• wystarczająco dobrze wykształcone,
• bez uszkodzeń i zmian, które w poważnym stopniu wpływałyby na ich przydatność do spożycia.
  
  Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że sałaty i endywie zachowają swoje cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości i prezentacji w opakowaniu:
• niewielkie wady barwy,
• niewielkie uszkodzenia spowodowane przez szkodniki.
  
  Sałaty głowiaste powinny mieć główkę, która może być mała. W przypadku sałat uprawianych pod osłonami, mogą one nie posiadać główki.
  
  Sałata rzymska może nie mieć główki.
  
  III. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI
  
  Wielkość określana jest według masy pojedynczej główki.
  
  A.  Minimalna masa
  Minimalna masa dla klasy I i II wynosi:
   

B.  Jednolitość

Sałaty
We wszystkich klasach, różnica pomiędzy najlżejszą i najcięższą sałatą w tym samym opakowaniu nie może przekraczać:

• 40 g jeśli najlżejsza sałata ma masę mniejszą niż 150 g,
• 100g jeśli najlżejsza sałata ma masę pomiędzy 150 g a 300 g,
• 150 g jeśli najlżejsza sałata ma masę pomiędzy 300 g a 450 g,
• 300 g jeśli najlżejsza sałata ma masę większą niż 450 g.

Endywie o liściach kędzierzawych i endywie o liściach szerokich (batawie)
We wszystkich klasach, różnica pomiędzy najlżejszą i najcięższą endywią w tym samym opakowaniu nie może przekraczać 300 g.

IV. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Dla sałat i endywii, które nie spełniają wymagań ustalonych dla danej klasy dopuszcza się w każdym opakowaniu następujące tolerancje w zakresie jakości i wielkości:

A. Tolerancje dotyczące jakości

Klasa I
10 % liczbowo sałat lub endywii nie spełniających wymagań tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % produktu może nie spełniać wymagań klasy II ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się sałat lub endywii z objawami gnicia lub innego zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia.

Klasa II
10 % liczbowo sałat lub endywii nie spełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się sałat lub endywii z objawami gnicia lub innego zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości
Dla wszystkich klas: 10 % liczbowo sałat lub endywii nie spełniających wymagań co do wielkości, ale o masie większej lub mniejszej nie więcej niż o 10 % od wymaganej.

V. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJIA.

A. Jednolitość
W każdym opakowaniu sałaty i endywie powinny być jednolite, tj. tego samego pochodzenia, tej samej odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości.

Jednak dopuszcza się pakowanie w jednym opakowaniu detalicznym sałat i endywii o wyraźnie różnych barwach, odmianach lub typach handlowych1 pod warunkiem, że są one jednolite pod względem jakości oraz dla sałat jednej barwy, odmiany lub typu handlowego również pod względem pochodzenia.

Widoczna w opakowaniu część sałat i endywii powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.

B. Pakowanie
Sposób pakowania powinien być taki, aby należycie chronił produkt przed uszkodzeniami. Produkty muszą być pakowane racjonalnie biorąc pod uwagę ich wielkość oraz rodzaj opakowania, tak aby nie pozostawiać pustych przestrzeni lub nie powodować zgniatania produktu.

Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru lub pieczątek ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną zamieszczone przy pomocy nietoksycznego tuszu lub kleju.

Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.
Nalepki przyklejane na pojedynczym produkcie nie powinny po ich odklejeniu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.

VI. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.  Identyfikacja
Pakujący i/lub wysyłający.

• nazwa i adres (np. ulica, miasto, region, kod pocztowy i państwo jeśli jest różne od kraju pochodzenia)
  lub
• oznaczenie kodowe oficjalnie uznane przez organ krajowy
  
  B.  Nazwa produktu
• „sałata”, „sałata masłowa”, „batawia”, „sałata lodowa”, „sałata rzymska”, „sałata listkowa” (lub np. jeśli stosowne „sałata liść dębu”, „sałata Lollo bionda”, „sałata Lollo rossa”, „endywia kędzierzawa”, „endywia szerokolistna (batawia)” lub inne odpowiedniki jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz
• jeśli stosowne „sałata Little gem” lub inny odpowiednik
• jeśli stosowne napis „z uprawy pod osłonami” lub inny odpowiednik
• nazwa odmiany (nieobowiązkowo)
• w przypadku opakowań detalicznych zawierających mieszankę sałat o różnej barwie, odmianach i/lub typie handlowym lub różnego pochodzenia: „mieszanka sałat” lub określenie równoważne. Jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz konieczne jest również podanie nazwy barwy, odmiany lub typu handlowego.
  
  C.  Pochodzenie produktu
• Kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna
• W przypadku opakowań detalicznych zawierających mieszankę sałat o zdecydowanie różnej barwie, różnych odmianach lub typach handlowych, różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie nazwy każdego kraju pochodzenia przy nazwie sałaty danej barwy lub typu handlowego.
  
  D.  Specyfikacja handlowa
• Klasa
• Wielkość, określona minimalną masą lub liczba sztuk
• Masa netto (nieobowiązkowo)
  
  E.  Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
   
  Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
  
• Opakowania detaliczne powinny być przeznaczone do zakupu w całości
• Opakowania detaliczne produktu przygotowane do bezpośredniej sprzedaży konsumentom nie podlegają niniejszym przepisom dotyczącym znakowania ale musza być zgodne z wymaganiami krajowymi. Jednak znakowanie, o którym mowa musi być wykonane na opakowaniach transportowych zawierających takie opakowania detaliczne
• Prawodawstwo w wielu krajach wymaga wyraźnego zadeklarowania nazwy i adresu. Jednak w przypadku, gdy użyte jest oznaczenie kodowe, odniesienie „pakujący lub wysyłający (lub równoważny skrót) musi być wskazane w bliskim powiązaniu z oznaczeniem kodowym, które powinno być poprzedzone przez oznaczenie kodowe kraju zgodnie z ISO 3166 (alpha) jeśli kraj ten jest inny niż kraj pochodzenia
  

Norma EKG/ONZ FFV-37 nt. jakości handlowej
ARBUZÓW
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

 
Dokument ten zawiera nieoficjalną aktualną wersję normy przygotowaną przez KJOW, jedynie tekst normy publikowany przez przez EKG/ONZ jest oficjalny (www.unece.org/trade/agr/standard/fresh/FFV-Standards.htm)

I. DEFINICJA PRODUKTU
Niniejszą normę stosuje się do arbuzów odmian (cultivars) uprawianych z Citrullus lanatus (Thunb.) Matsum. i Nakai
dostarczanych do konsumenta w stanie świeżym, z wyłączeniem arbuzów przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI
Celem normy jest zdefiniowanie jakości, jaką muszą się charakteryzować arbuzy po przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Minimalne wymagania jakości

We wszystkich klasach, uwzględniając szczegółowe przepisy przewidziane dla każdej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, arbuzy powinny być:

• całe,
• zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub podlegające takiemu pogorszeniu jakości, które czyni je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od widocznych ciał obcych,
• praktycznie wolne od pasożytów,
• praktycznie wolne od szkód wyrządzonych przez pasożyty,
• jędrne i wystarczająco dojrzałe; kolor i smak miąższu muszą odpowiadać wystarczającemu stopniowi dojrzałości,
• niepopękane,
• wolne od nadmiernego zawilgocenia powierzchni,
• wolne od obcych zapachów i/lub smaków.

Rozwój i stan arbuzów musi być taki, by pozwalał im na:

• wytrzymanie transportu i przeładunku, oraz
• przybycie na miejsce przeznaczenia w stanie zadowalającym.

B. Minimalne wymagania dotyczące dojrzałości
Arbuzy powinny być wystarczająco rozwinięte i wystarczająco dojrzałe. Wskaźnik refraktometryczny pulpy owocowej, mierzony w strefie środkowej miąższu owocu oraz po przekątnej, ma być równy lub wyższy niż 8° Brixa.

C. Klasyfikacja

Arbuzy dzieli się na dwie klasy określone poniżej:

Klasa I
Arbuzy objęte tą klasą muszą być dobrej jakości. Muszą posiadać cechy charakterystyczne dla odmiany.

Mogą one jednak posiadać nieznaczne następujące wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, na jego jakość, na utrzymanie jakości i na prezentację w opakowaniu:

• nieznaczną wadę kształtu,
• nieznaczną wadę zabarwienia skórki; jasny kolor arbuza w miejscu, które dotykało ziemi w okresie wzrostu, nie jest uznawany za wadę,
• nieznaczne powierzchowne pęknięcia,
• nieznaczne otarcia spowodowane urazami mechanicznymi; całkowita powierzchnia zmian nie może przekraczać szesnastej części owocu.
  
  Łodyga arbuza nie może przekraczać 5 cm długości.
  
  Klasa II
  Ta klasa obejmuje arbuzy, które nie mogą być sklasyfikowane w klasie I, ale odpowiadają minimalnym wymaganiom określonym powyżej.
  
  Owoce mogą posiadać poniższe wady, pod warunkiem że zachowują swoje istotne cechy w zakresie jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:
• nieznaczne wady kształtu,
• nieznaczne powierzchowne pęknięcia, 
• wadę zabarwienia skórki; jasny kolor arbuza w miejscu, które dotykało ziemi w okresie wzrostu, nie jest uznawany za wadę zabarwienia skórki,
• nieznaczne obicia,
• nieznaczne otarcia lub wady powierzchniowe spowodowane urazami mechanicznymi lub uszkodzeniami wywołanymi przez pasożyty lub choroby; całkowita powierzchnia zmian nie może przekraczać ósmej części owocu.
  
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość ustala się na podstawie masy sztuki. Masa minimalna ustalona jest na 1 kg. W przypadku gdy arbuzy przedstawione są w opakowaniach, różnica między masą najlżejszego i najcięższego owocu w tym samym opakowaniu nie powinna przekraczać 2 kg lub 3,5 kg, jeśli najlżejszy owoc przekracza 6 kg. Ta względna jednorodność masy nie jest obowiązkowa, gdy arbuzy przedstawia się luzem.
  
  IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  W każdym opakowaniu lub w każdej partii produktu luzem dopuszcza się tolerancje jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.
  
  A. Tolerancje jakości
  
  Klasa I
  10 % liczby lub masy arbuzów nieodpowiadających wymaganiom tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla klasy II.
  
  Klasa II
  10 % liczby lub masy arbuzów nieodpowiadających wymaganiom tej klasy ani wymaganiom minimalnym, z wyłączeniem owoców z objawami gnicia lub innego rodzaju pogorszenia jakości, które czynią je niezdatnymi do spożycia.
  
  B. Tolerancje wielkości
  
  Dla wszystkich klas: 10 % liczby lub masy arbuzów niezgodnych z wielkością wskazaną, lecz nie więcej niż 1kg powyżej lub poniżej określonego przedziału wielkości. W żadnym wypadku nie stosuje się tolerancji w odniesieniu do arbuzów ważących mniej niż 800 g.
  
  V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A. Jednorodność
  Zawartość każdego opakowania lub partii, przy produktach przedstawionych luzem, musi być jednorodna i zawierać tylko arbuzy tego samego pochodzenia, odmiany i jakości.
  Widoczna część zawartości opakowania lub partii przy produktach przedstawionych luzem musi być reprezentatywna dla całej zawartości.
  
  Dodatkowo w klasie I musi być zachowany jednorodny kształt i kolor skórki arbuzów.
  W drodze odstępstwa od przepisów zamieszczonych w niniejszym punkcie powyżej, produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być łączone w opakowaniach handlowych o ciężarze netto mniejszym lub równym 3 kg z
  owocami i warzywami różnych odmian, zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 (1).
  
  B. Opakowanie
  Arbuzy muszą być zapakowane w sposób zapewniający należytą ochronę produktu.
  Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i z takiej substancji, która pozwalałaby na uniknięcie
  jakiegokolwiek uszkodzenia zewnętrznego lub wewnętrznego produktów. Zezwala się na użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że nadruk lub etykietowanie zostało wykonane przy użyciu nietoksycznego tuszu lub kleju.
  
  Etykiety przyklejane bezpośrednio na produktach muszą być takie, by po ich usunięciu na powierzchni skórki nie pozostawały ani ślady kleju, ani wady powierzchniowe. Opakowania lub partie, w przypadku produktów przedstawionych luzem, muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.
  
  Arbuzy przewożone luzem muszą być oddzielone od podłogi i ścian pojazdu za pomocą odpowiedniego materiału zabezpieczającego, który musi być nowy i czysty oraz niepodatny na przenoszenie na owoce jakiegokolwiek nienormalnego zapachu lub smaku.
  
  C. Prezentacja
  Arbuzy mogą być przedstawione:
  
• w opakowaniach, w tym w skrzyniach o dużej pojemności,
• luzem (bezpośredni załadunek na pojazd transportowy).

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu muszą znaleźć się następujące informacje, zgrupowane po tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz.

Nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie na opakowaniach, jeśli zawierają one opakowania do sprzedaży widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania te nie powinny zawierać jakiegokolwiek oznaczenia, które mogłoby wprowadzić w błąd. Jeśli opakowania są prezentowane na palecie, oznaczenia te muszą znajdować się na karcie umieszczonej w widoczny sposób co najmniej na dwóch stronach palety.
Przy arbuzach przewożonych luzem (bezpośredni załadunek na pojazd transportowy) dane te muszą widnieć na dokumencie towarzyszącym towarom, umieszczonym w widocznej pozycji wewnątrz pojazdu transportowego. Przy tego rodzaju prezentacji nie jest obowiązkowe wskazywanie wielkości.

A. Identyfikacja
Nazwa i adres pakującego i/lub wysyłającego.

To oznaczenie może zostać zastąpione:

• dla wszystkich opakowań, za wyjątkiem opakowań wstępnych, kodem przedstawiającym pakującego i/lub wysyłającego, wydanym lub uznanym przez służby urzędowe, poprzedzonym oznaczeniem „pakujący i/lub wysyłający” lub odpowiednim skrótem,
• wyłącznie dla opakowań wstępnych, nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą we  Wspólnocie, poprzedzoną oznaczeniem „zapakowane dla” lub równoważnym oznaczeniem. W tym przypadku etykieta musi również zawierać kod odpowiadający pakującemu i/lub wysyłającemu. Sprzedawca dostarcza wszelkie informacje uznane za niezbędne przez służby kontrolne dotyczące znaczenia tego kodu.
  
  B. Rodzaj produktu
  
• „Arbuzy”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz.
• Nazwa odmiany (opcjonalnie).
• Kolor pulpy, jeśli nie jest czerwony.
• „Bez pestek” tam, gdzie to właściwe (1).

C. Pochodzenie produktu

• Kraj pochodzenia i ewentualnie strefa produkcji lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.
  
  D. Specyfikacje handlowe
  
• Klasa.
• Wielkość (jeśli klasyfikowane według wielkości) wyrażona jako masa minimalna i maksymalna.
• Liczba sztuk (opcjonalnie).
• Masa netto (opcjonalnie).

E. Znak kontroli urzędowej (opcjonalnie)
Arbuzy bez pestek mogą zawierać pestki słabo rozwinięte, a czasami pestki rozwinięte.

Norma EKG/ONZ FFV-42 nt. jakości handlowej
AWOKADO
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do awokado odmian (cultivars) uprawianych Persea americana Mill. dostarczanych konsumentom w stanie świeżym, z wyłączeniem owoców partenokarpicznych oraz awokado przeznaczonych do przetwórstwa.
 
II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakości dla awokado po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla każdej klasy i dopuszczalnych tolerancji, awokado powinno być:

• całe,
• zdrowe, nie dopuszcza się produktów z objawami gnicia lub z takimi uszkodzeniami, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie pozbawione jakichkolwiek widocznych ciał obcych,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• wolne od uszkodzeń spowodowanych niską temperaturą,
• posiadać szypułkę o długości nie większej niż 10 mm, która musi być czysto odcięta. Jednakże jej nieobecność nie jest postrzegana jako defekt, pod warunkiem, że miejsce przyczepu szypułki jest suche i całe,
• wolne od nadmiernej zewnętrznej wilgotności,
• wolne od obcego zapachu i/lub smaku.

Awokado musi być twarde i zrywane ostrożnie.

Rozwój i stan awokado muszą być takie, aby mogły:

• wytrzymać transport i przeładunek, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

A. Dojrzałość
Jego stopień rozwoju powinien osiągnąć fizjologiczny etap, który zapewni dalszy proces dojrzewania aż do jego zakończenia.

Owoc powinien mieć minimalną zawartość suchej masy, mierzoną poprzez suszenie do stałej wagi:

• 21 % dla odmiany Hass;
• 20 % dla odmian Fuerte, Pinkerton, Reed i Edranol;
• 19 % dla pozostałych odmian z wyłączeniem odmian antylskich, które mogą mieć niższą zawartość suchej masy.
  
  Dojrzały owoc powinien być wolny od goryczy.
  
  B. Klasyfikacja
  Awokado klasyfikuje się według trzech niżej określonych klas:
  
  Klasa „ekstra”
  Awokado tej klasy musi być najwyższej jakości. Ich kształt i zabarwienie muszą być charakterystyczne dla odmiany. Muszą być wolne od uszkodzeń, z wyjątkiem bardzo niewielkich
  powierzchniowych skaz skórki pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd produktu, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu. Jeżeli obecna jest szypułka, musi być cała.
  
  Klasa I
  Awokado tej klasy musi być dobrej jakości i wykazywać typowy kształt i zabarwienie dla danej odmiany.
  
  Dopuszcza się jednak następujące nieznaczne wady, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd produktów, ich jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:
  
• nieznaczne wady kształtu i zabarwienia,
• nieznaczne wady skórki (skorkowacenia, zagojone plamki) oraz oparzeliny słoneczne; maksymalna całkowita powierzchnia nie powinna przekraczać 4 cm2.
  
  W żadnym wypadku wady nie mogą wpływać na miąższ owocu.
  W przypadku obecności szypułek, dopuszczalne są jej nieznaczne uszkodzenia.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się awokado, które nie odpowiada wymaganiom klas wyższych, ale spełnia wyżej wymienione wymagania minimalne.
  
  Następujące wady są dopuszczone, pod warunkiem, że awokado posiada jego podstawowe cechy charakterystyczne w odniesieniu do jakości, utrzymania jakości i prezentacji:
  
• wady kształtu i zabarwienia,
• wady skórki (skorkowacenia, zagojone plamki) i oparzeliny słoneczne: maksymalna całkowita powierzchnia nie powinna przekraczać 6 cm2.
  
  W żadnym wypadku wady nie mogą wpływać na miąższ owocu.
  W przypadku obecności szypułki, mogą one być uszkodzone.
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość określa się na podstawie wagi owocu; przyjęto następującą skalę wielkości:
   
  

Różnica w wadze między najmniejszym a największym owocem w opakowaniu nie powinna przekraczać 25 g.
 
Minimalna waga awokado nie może być mniejsza niż 125 g z wyłączeniem awokado odmiany Hass, którego waga nie może być mniejsza niż 80 g.
 
IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Dopuszcza się tolerancje w zakresie jakości i wielkości w każdej jednostce opakowania dla produktu niespełniającego wymagań dla wskazanej klasy.
 
A. Tolerancje dotyczące jakości

Klasa „ekstra”
5 % liczbowo lub wagowo owoców awokado niespełniających wymagań dla awokado, lecz zgodnych z wymaganiami klasy I lub, wyjątkowo, mieszczących się w tolerancjach tej klasy.

Klasa I
10 % liczbowo lub wagowo owoców awokado niespełniających wymagań tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami klasy II lub, wyjątkowo, mieszczących się w tolerancjach tej klasy.

Klasa II
10 % liczbowo lub wagowo owoców awokado niespełniających ani wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych, wyłączając owoce z objawami gnicia, z zaznaczonymi odgnieceniami lub wszelkimi innymi wadami, które czynią je niezdatnymi do spożycia.
 
B. Tolerancje dotyczące wielkości
Dla wszystkich klas: 10 % liczbowo lub wagowo owoców awokado mieszczących się w przedziale wielkości bezpośrednio niższym i/lub wyższym od wskazanego na opakowaniu.
 
V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność
Zawartość każdego opakowania musi być jednolita i zawierać tylko awokado tego samego pochodzenia, tej samej odmiany, jakości, koloru (Zmiana w wybarwieniu odmian o ciemnej skórze nie jest traktowana jako wada, ale w miejscu wysyłki wybarwienie owoców w każdym opakowaniu musi być jednolite. ) i wielkości.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna w stosunku do całej zawartości. Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej, z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 (2).

B. Opakowanie
Awokado musi być pakowane w taki sposób, aby należycie chronić produkt. Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym owoców. Użycie materiałów, w szczególności papieru i/lub pieczątek ze specyfikacjami handlowymi dozwolone jest pod warunkiem, że nadruk i etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem. Opakowania muszą być wolne od jakichkolwiek obcych ciał. Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
 
VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE OZNAKOWANIA

Każde opakowanie musi być zaopatrzone w następujące dane szczegółowe, umieszczone po tej samej stronie, oznakowane w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz:

A. Identyfikacja
Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego Wzmiankę tę można zastąpić:

• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Charakter produktu
• „Awokado”, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz,
• nazwa odmiany.
  
  C. Pochodzenie produktu
• Kraj pochodzenia i, fakultatywnie, region uprawy, lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca.
  
  D. Specyfikacje handlowe
• Klasa,
• wielkość wyrażona minimalną i maksymalną wagą,
• numer kodu skali wielkości i liczba owoców, kiedy jest różna od numeru kodu lub, fakultatywnie, numer kodu skali wielkości oraz waga netto opakowania.
  
  E. Oznakowanie urzędowej kontroli (fakultatywnie)
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.
  

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1221/2008 (Załącznik I)

Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  www.eur-lex.europa.eu/pl/index.htm


I.   OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są brzoskwinie i nektaryny1 odmian uprawnych Prunus persica Sieb i Zucc., dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje brzoskwiń i nektaryn przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla brzoskwiń i nektaryn, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, brzoskwinie i nektaryny powinny być:

• całe,
• zdrowe; nie dopuszcza się owoców z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• bez nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Brzoskwinie i nektaryny powinny być delikatnie zrywane.
  
  Stopień rozwoju i jakość brzoskwiń i nektaryn powinny być takie, aby mogły:
  
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.  Minimalne wymagania dotyczące dojrzałości
  Brzoskwinie i nektaryny muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe.
  Stopień rozwoju i dojrzałości brzoskwiń i nektaryn powinien być taki, aby mogły one dalej dojrzewać aż do osiągnięcia wymaganego stopnia dojrzałości. W celu spełnienia powyższego wymogu zawartość ekstraktu refraktometrycznego w miąższu, mierzona w środkowym punkcie jego przekroju poprzecznego, powinna być wyższa lub równa  8º Brix, a jędrność mierzona za pomocą penetrometru trzpieniem o średnicy 8 mm (0,5 cm2) w dwóch punktach przekroju poprzecznego, powinna być niższa niż 6,5 kg.
  
  C.  Podział na klasy jakości
  Brzoskwinie i nektaryny dzieli się na trzy niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Brzoskwinie i nektaryny w tej klasie powinny być najwyższej jakości. Powinny mieć kształt, stopień rozwoju i barwę charakterystyczne dla danej odmiany uwzględniając rejon uprawy. Powinny być wolne od wad z wyjątkiem bardzo niewielkich wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.
  
  Klasa I
  Brzoskwinie i nektaryny w tej klasie powinny być dobrej jakości. Powinny mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany uwzględniając rejon uprawy. Dopuszcza się jednak niewielkie wady kształtu, rozwoju i barwy.
  Miąższ musi być całkowicie zdrowy. Nie dopuszcza się owoców pękniętych w miejscu przyrośnięcia szypułki.
  
  Dopuszcza się jednak następujące niewielkie wady skórki, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu i nie przekraczają:
  
• 1 cm długości w przypadku podłużnych wad skórki
• 0,5 cm2 powierzchni całkowitej w przypadku innych wad.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się brzoskwinie i nektaryny, które nie mogą być zakwalifikowane do wyższych klas, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Miąższ owoców nie może wykazywać poważniejszych wad. Dopuszcza się owoce pęknięte w miejscu przyrośnięcia szypułki, ale tylko w granicach tolerancji jakościowych.
  
  Dopuszcza się następujące wady skórki, pod warunkiem, że owoce zachowają swoje cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji i nie przekraczają:
  
• 2 cm długości w przypadku podłużnych wad skórki
• 1,5 cm2 powierzchni całkowitej w przypadku innych wad.
  
  III.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość brzoskwiń i nektaryn określa się:
  
• obwodem, lub
• największą średnicą przekroju poprzecznego
  
  Brzoskwinie i nektaryny powinny być sortowane według następującej skali wielkości:
  

Minimalna wielkość brzoskwiń i nektaryn klasy Ekstra  powinna wynosić 17,5 cm (obwód) i 56 mm (średnica).
W okresie od 1 lipca do 31 października nie dopuszcza się do obrotu brzoskwiń i nektaryn o wielkości D (51 mm i więcej ale poniżej 56 mm średnicy lub 16 cm i więcej ale poniżej 17,5 cm w obwodzie).
Sortowanie według wielkości jest obowiązkowe dla wszystkich klas.

IV.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Dla brzoskwiń i nektaryn nie spełniających wymagań ustalonych dla danej klasy dopuszcza się w każdym opakowaniu następujące tolerancje w zakresie jakości i wielkości.

A.   Tolerancje dotyczące jakości

Klasa Ekstra
5% liczbowo lub masowo brzoskwiń lub nektaryn nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy I, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy.

Klasa I
10 % liczbowo lub masowo brzoskwiń lub nektaryn nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy.

Klasa II
10 % liczbowo lub masowo brzoskwiń lub nektaryn nie spełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem owoców z objawami gnicia, odgnieceniami lub ze śladami innego zepsucia, które czyni je niezdatnymi do spożycia.

B.   Tolerancje dotyczące wielkości
Dla wszystkich klas: 10 % liczbowo lub masowo brzoskwiń lub nektaryn o obwodzie do 1 cm większym lub mniejszym od deklarowanego na opakowaniu w przypadku owoców sortowanych według obwodu lub o średnicy do 3 mm większej lub mniejszej w przypadku owoców sortowanych według średnicy. Jednakże dla owoców w najniższym przedziale wielkości o obwodzie mniejszym o nie więcej niż 6 mm lub o średnicy mniejszej o nie więcej niż 2 mm od określonej wielkości minimalnej.

V.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.   Jednolitość
W każdym opakowaniu brzoskwinie i nektaryny powinny być jednolite, tj. tego samego pochodzenia, tej samej odmiany, jakości, stopnia dojrzałości oraz wielkości, a dla klasy Ekstra powinny być jednolite także pod względem barwy.

W opakowaniu widoczna część owoców powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.

B.   Pakowanie
Brzoskwinie i nektaryny powinny być pakowane w taki sposób, aby były właściwie chronione przed uszkodzeniami. Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru lub stempli ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane przy pomocy nietoksycznego tuszu lub kleju.Nalepki przyklejane na pojedynczych owocach nie powinny po ich odklejeniu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.

C.  Prezentacja
Brzoskwinie i nektaryny mogą być pakowane:

• w małe opakowania jednostkowe
• ułożone w jedną warstwę w przypadku owoców klasy Ekstra; każdy owoc w tej klasie musi być oddzielony od sąsiedniego.
  
  W klasie I i II:
  
• w jedną lub dwie warstwy, lub
• nie więcej niż w czterech warstwach kiedy owoce ułożone są w osobnym polu sztywnej wytłaczanki i nie leżą bezpośrednio na owocach warstwy niższej.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na  tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A.   Identyfikacja
  Nazwa i adres pakującego i/lub wysyłającego.
  
  Dane te mogą być zastąpione przez:
  
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań jednostkowych, oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia »pakujący lub wysyłający« (lub odpowiednich skrótów);
• wyłącznie dla opakowań jednostkowych, nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą we Wspólnocie, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia: »zapakowane dla:« lub zapisem równoznacznym. W tym przypadku etykieta powinna zawierać również oznaczenie kodowe pakującego lub wysyłającego. Sprzedawca jest zobowiązany do udostępnienia służbom kontrolnym wszystkich koniecznych informacji dotyczących znaczenia tego kodu.
  
  B.   Nazwa produktu
• "brzoskwinie" lub „nektaryny”, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz,
• barwa miąższu,
• nazwa odmiany (nieobowiązkowo)
  
  C.   Pochodzenie produktu
• kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.
  
  D.   Specyfikacja handlowa
• klasa
• wielkość wyrażona minimalną i maksymalną średnicą lub minimalnym i maksymalnym obwodem lub zgodnie z kodem wielkości podanym w rozdziale III „Postanowienia dotyczące wielkości”
• liczba sztuk (nieobowiązkowo)
• minimalna zawartość cukrów zmierzona refraktometrem i wyrażona w ºBrix (nieobowiązkowo)
• maksymalna twardość zmierzona penetrometrem i wyrażona w kg/0,5cm2 (nieobowiązkowo)
   
  E.  Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
   
  Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
   
  Norma odnosi się do wszystkich odmian pochodzących z Prunus persica Sieb. i Zucc., tj. brzoskwiń i nektaryn z pestkami zrośniętymi z miąższem (twardki) lub z miąższem odstającym od pestki, o skórce gładkiej lub szorstkiej.
  

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1221/2008 (Załącznik I)

Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  www.eur-lex.europa.eu/pl/index.htm


I.   OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są wymienione poniżej owoce sklasyfikowane jako owoce cytrusowe, dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje owoców cytrusowych przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

• cytryny odmian uprawnych pochodzące od Citrus limon (L.) Burm. f.,
• mandarynki odmian uprawnych pochodzące od Citrus reticualta Blanco, włączając satsumy (Citrus unshiu Marcow.), klementynki (Citrus clementina Hort. ex Tan.), zwykłe mandarynki (Citrus deliciosa Ten.) i tangerynki (Citrus tangerina Hort. ex Tan.) pochodzące od tych gatunków i ich mieszańce, dalej zwane „mandarynkami”
• pomarańcze odmian uprawnych pochodzące od Citrus sinensis (L.) Osb.
  
  II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI
  
  Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla owoców cytrusowych, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.
  
  A.   Wymagania minimalne
  We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, owoce cytrusowe powinny być:
  
• całe,
• wolne od odgnieceń i/lub nadmiernych zabliźnionych skaleczeń,
• zdrowe; nie dopuszcza się owoców z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek zanieczyszczeń obcych,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• wolne od oznak wewnętrznego wysychania,
• wolne od uszkodzeń spowodowanych niskimi temperaturami lub mrozem,
• wolne od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.

Owoce cytrusowe powinny być delikatnie zrywane, powinny osiągnąć odpowiedni stopień rozwoju oraz dojrzałości odpowiadający cechom charakterystycznym dla odmiany, czasu zbioru oraz rejonu produkcji.

Stopień rozwoju i dojrzałości owoców cytrusowych powinien być taki, aby mogły:

• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  Owoce cytrusowe spełniające wymagania odnośnie dojrzałości mogą być poddane procesowi „odzieleniania”. Proces ten jest jednak dozwolony tylko w tych przypadkach, gdy nie zmienia pozostałych naturalnych cech organoleptycznych owoców.
  
  B.   Wymagania dotyczące dojrzałości
  Dojrzałość owoców cytrusowych określana jest następującymi parametrami sprecyzowanymi dla każdego gatunku:
  
• Minimalna zawartość soku
• Barwa
  
  Stopień wybarwienia jako wynik normalnego rozwoju powinien być taki, aby w miejscu przeznaczenia owoce cytrusowe osiągnęły barwę właściwą dla odmiany.
  
  Cytryny
  Minimalna zawartość soku:
• cytryny Verdelli i Primofiore: 20 %
• inne cytryny:    25 %
• Barwa: powinna być właściwa dla danej odmiany. Dopuszcza się cytryny o barwie zielonej (ale nie ciemnozielonej) pod warunkiem, że spełniają wymagania minimalne co do zawartości soku.
  
  Mandarynki
  Minimalna zawartość soku:
• mandarynki bez klementynek:   33 %
• klementynki:   40 %
• Barwa: powinna być właściwa dla danej odmiany na przynajmniej jednej trzeciej powierzchni owocu.
  
  Pomarańcze
  Barwa powinna być właściwa dla danej odmiany. Jednakże dopuszcza się owoce o jasnozielonym zabarwieniu pod warunkiem, że nie przekracza ono jednej piątej powierzchni całego owocu.
  Minimalna zawartość soku:  
• Tarocco i inne pomarańcze o czerwonym miąższu:   30 %
• grupa Navel:  33 %
• inne odmiany:  35 %
  
  Pomarańcze wyprodukowane na obszarach charakteryzujących się wysokimi temperaturami oraz stosunkowo wysoką wilgotnością podczas okresu rozwoju pomarańczy, mogą posiadać zielone zabarwienie przekraczające jedną piątą całkowitej powierzchni owocu, pod warunkiem że wykazują następującą minimalną zawartość soku:
• odmiany Mosambi, Sathgudi i Pacitan:   33 %
• pozostałe odmiany:   45 %
  
  C.   Podział na klasy jakości
  Owoce cytrusowe dzieli się na trzy niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Owoce cytrusowe w tej klasie powinny być najwyższej jakości. Powinny mieć kształt, wygląd zewnętrzny, stopień rozwoju i barwę charakterystyczne dla danej odmiany i/lub typu handlowego.
  Nie powinny mieć żadnych wad, z wyjątkiem bardzo niewielkich wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.
  
  Klasa I
  Owoce cytrusowe w tej klasie powinny być dobrej jakości. Powinny mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany i/lub typu handlowego.
  
  Dopuszcza się jednak następujące niewielkie wady, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
• niewielkie wady kształtu,
• niewielkie wady barwy,
• niewielkie wady skórki powstające podczas kształtowania owocu jak osrebrzenie, ordzawienie itp.,
• niewielkie, zabliźnione uszkodzenia mechaniczne jak uszkodzenia gradowe, otarcia, uszkodzenia w czasie manipulacji itp.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się owoce cytrusowe, które nie mogą być zakwalifikowane do wyższych klas, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.

Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że owoce zachowają swoje cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości i prezentacji:

• wady kształtu,
• wady barwy,
• szorstką skórkę,
• wady skórki powstające podczas kształtowania owocu jak osrebrzenie, ordzawienie itp.,
• niewielkie, zabliźnione uszkodzenia mechaniczne jak uszkodzenia gradowe, otarcia, uszkodzenia w czasie manipulacji itp.,
• powierzchniowe, zabliźnione zmiany skórki,
• niewielkie i częściowe odstawanie skórki pomarańczy (jest to dopuszczalne dla mandarynek).
  
  III.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość określa się największą poprzeczną średnicą owoców.
  
  A.   Wielkość minimalna
  Nie dopuszcza się owoców o średnicy mniejszej niż:
• Cytryny  45 mm
• Mandarynki bez klementynek  45 mm
• Klementynki  35 mm
• Pomarańcze  53 mm
  
  B.   Przedziały wielkości 
  

Owoce cytrusowe mogą być pakowane według ilości owoców. W takim wypadku, pod warunkiem, że wymagania odnośnie jednolitej wielkości określone w rozdziale III, punkt C są zachowane, przedział wielkości owoców w opakowaniu może wykraczać poza jeden kod wielkości, ale musi zawierać się w obrębie dwóch sąsiednich kodów wielkości.

C.   Jednolitość
Jednolitość pod względem wielkości osiągana jest przy pomocy powyższej skali przedziałów wielkości o ile nie zostało to określone w inny sposób jak następuje:

• dla owoców układanych w regularne warstwy w opakowaniach lub opakowaniach detalicznych, różnica pomiędzy najmniejszym i największym owocem w tym samym opakowaniu w obrębie jednego kodu wielkości lub dla owoców pakowanych według ilości z dwóch sąsiednich kodów wielkości, nie może przekraczać: 
   

Dla owoców nie układanych w regularne warstwy, w opakowaniach lub opakowaniach detalicznych sztywnych, różnica pomiędzy najmniejszym i największym owocem w tym samym opakowaniu nie może przekraczać stosownego przedziału wielkości ze skali wielkości lub w przypadku owoców pakowanych według ilości  przedziału w mm powstałego z różnicy pomiędzy granicami jednego z dwóch sąsiadujących kodów wielkości 

Dla owoców w partii przewożonej luzem lub owoców w opakowaniach detalicznych (siatki, woreczki itp.), maksymalna różnica pomiędzy najmniejszym i największym owocem w tej samej partii lub tym samym opakowaniu nie powinna przekraczać przedziału wielkości powstałego poprzez zgrupowanie trzech sąsiadujących przedziałów ze skali przedziałów wielkości

IV.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Dla owoców cytrusowych, które nie spełniają wymagań ustalonych dla danej klasy, dopuszcza się w każdym opakowaniu następujące tolerancje w zakresie jakości i wielkości:

A.   Tolerancje dotyczące jakości

Klasa Ekstra
5% liczbowo lub masowo owoców nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy I, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy

Klasa I
10 % liczbowo lub masowo owoców nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy

Klasa II
10 % liczbowo lub masowo owoców nie spełniających wymagań klasy II ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem owoców zgniłych lub zepsutych co czyni je niezdatnymi do spożycia. W obrębie tej tolerancji dopuszcza się najwyżej 5 % owoców z lekkimi, powierzchniowymi niezabliźnionymi uszkodzeniami, suchymi skaleczeniami oraz owoców miękkich i podsuszonych.

B.   Tolerancje dotyczące wielkości
Dla wszystkich klas i każdego typu prezentacji: dopuszczalne jest 10 % liczbowo lub masowo owoców cytrusowych o wielkości bezpośrednio mniejszej lub większej od deklarowanej (lub deklarowanych w przypadku połączenia trzech przedziałów wielkości) na opakowaniu.

W każdym przypadku tolerancję 10 % stosuje się jedynie do tych owoców, których średnica jest nie mniejsza niż:

• Cytryny  43 mm
• Mandarynki bez klementynek   43 mm
• Klementynki   34 mm
• Pomarańcze  50 mm
  
  V.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A.  Jednolitość
  W każdym opakowaniu owoce cytrusowe powinny być jednolite pod względem pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości, wielkości oraz w znacznej części powinny być jednakowo dojrzałe i w tym samym stopniu rozwoju.
  
  W klasie Ekstra powinny być wyrównane także pod względem wybarwienia.
  Widoczna część owoców w każdym opakowaniu powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  
  B.   Pakowanie
  Owoce cytrusowe powinny być pakowane w taki sposób, aby zapewnić właściwą ich ochronęMateriały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem.
  
  Kiedy owoce są pakowane w bibułkę, powinna być ona cienka, sucha, nowa i bezwonna.
  Zabrania się używania jakichkolwiek substancji w celu zmiany naturalnych cech owoców cytrusowych, a w szczególności ich smaku1 i zapachu.
  
  Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych. Dopuszcza się jednak prezentację owoców z krótką, niezdrewniałą gałązką z kilkoma zielonymi listkami.
  Nalepki przyklejane na pojedynczych owocach nie powinny po ich odklejeniu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
  
  C.   Prezentacja
  Owoce cytrusowe mogą być przygotowane do sprzedaży w następujący sposób:
• ułożone w regularnych warstwach w opakowaniach
• nie ułożone w regularnych warstwach w opakowaniu lub pakowane luzem w dużych opakowaniach zbiorczych (skrzyniach). Ten rodzaj pakowania jest dopuszczalny tylko dla klasy I i II
• w pojedynczych opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży detalicznej o masie mniejszej niż 5 kg, zarówno pakowane według liczby owoców, jak i pakowane według masy.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na  tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A.   Identyfikacja
  Nazwa i adres pakującego i/lub wysyłającego.
  
  Dane te mogą być zastąpione przez:
  
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań jednostkowych, oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia »pakujący lub wysyłający« (lub odpowiednich skrótów);
• wyłącznie dla opakowań jednostkowych, nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą we Wspólnocie, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia: »zapakowane dla:« lub zapisem równoznacznym. W tym przypadku etykieta powinna zawierać również oznaczenie kodowe pakującego lub wysyłającego. Sprzedawca jest zobowiązany do udostępnienia służbom kontrolnym wszystkich koniecznych informacji dotyczących znaczenia tego kodu.
  
   B.   Nazwa produktu
• nazwa gatunku owocu, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz, z wyjątkiem mandarynek, których nazwa odmiany powinna być zawsze podana.
• nazwa odmiany dla pomarańczy
• nazwa typu:
• dla cytryn: „Verdelli” lub „Primofiore” jeśli stosowne
• dla klementynek: „klementynki bez pestek”, „klementynki” (1 do 10 pestek) „klementynki z pestkami” (ponad 10) jeśli stosowne
  
  C.   Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.
  
  D.   Specyfikacja handlowa
• klasa
• kod wielkości dla owoców pakowanych zgodnie ze skalą wielkości lub dolna i górna granica przedziałów wielkości w przypadku pakowania owoców z trzech kolejnych przedziałów wielkości ze skali przedziałów wielkości
• kod wielkości (lub jeśli owoce pakowane według ilości pochodzą z dwóch sąsiednich kodów wielkości - kody wielkości lub minimalną i maksymalną średnicę) i liczba owoców w przypadku owoców pakowanych w warstwach
• informacja o zastosowaniu środków konserwujących lub innych substancji chemicznych użytych po zbiorze
  
  E.  Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
   
  Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
   
  Używanie konserwantów lub innych substancji chemicznych mogących pozostawiać zapach na skórce owoców, jest dozwolone jeśli jest zgodne z przepisami obowiązującymi we Wspólnocie.
  

Norma EKG/ONZ FFV-13 nt. jakości handlowej
CZEREŚNI I WIŚNI
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejsza norma stosuje się do wiśni i czereśni odmian uprawnych Prunus Avium L. i Prunus cerasus L oraz ich mieszańców, dostarczanych w stanie świeżym konsumentowi. Norma nie obejmuje wiśni i czereśni przeznaczonych do przetwórstwa.
 
II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOSCI

Celem niniejszej normy jest zdefiniowanie wymagań jakościowych dla wiśni i czereśni po przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach, z uwzględnieniem specjalnych przepisów dla każdej klasy i w ramach dozwolonych tolerancji, wiśnie i czereśnie muszą być:

• nie uszkodzone,
• o świeżym wyglądzie,
• zdrowe; wyklucza się produkt porażony gniciem lub popsuty w stopniu powodującym jego niezdatność do spożycia,
• twarde (zależnie od odmiany),
• czyste; praktycznie pozbawione wszelkich widocznych substancji obcych,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• wolne od nienaturalnej zewnętrznej wilgoci,
• pozbawione jakiegokolwiek obcego zapachu i/lub smaku,
• z szypułką (Dopuszczalny jest brak szypułek pod warunkiem że skórka nie jest uszkodzona
  i że nie nastąpił poważny wyciek soku w przypadku wiśni oraz czereśni rodzaju „Picota” lub równoważnych nazw, które w sposób naturalny tracą szypułki przy zbiorze).
  
  Wiśnie muszą być zebrane ostrożnie.
  Muszą być wystarczająco rozwinięte i wykazywać odpowiednią dojrzałość.
  
  Ich stopień rozwoju i warunki muszą być takie, by zapewniały im:
• wytrzymałość na transport i przeładunek oraz
• na dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie jakościowym.
  
  B. Podział na klasy jakości
  Wiśnie i czereśnie klasyfikuje się w trzech zdefiniowanych poniżej klasach:
  
  Klasa „ekstra”
  Wiśnie i czereśnie w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Powinny być dobrze wykształcone i mieć wszystkie cechy oraz barwę charakterystyczną dla danej odmiany. Muszą być wolne od wad, z wyjątkiem nieznacznych powierzchownych wad skórki, pod warunkiem że wady te nie wpływają na ogólny wygląd produktu, jego jakość, jakość przechowywania oraz prezentację w opakowaniu.
  
  Klasa I
  Wiśnie i czereśnie w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla odmiany.
  Dopuszcza się następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że wady te nie wpływają na ogólny wygląd produktu, jego jakość, jakość przechowywania oraz prezentację w opakowaniu:
• nieznaczne wady kształtu,
• nieznaczne wady wybarwienia.
  Powinny one być wolne od oparzelin słonecznych, obić i wad spowodowanych gradem.

Klasa II
Klasa obejmuje wiśnie i czereśnie, które nie kwalifikują się do włączenia do wyższych klas, ale spełniają minimalne wymagania określone powyżej.
Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem że wiśnie i czereśnie zachowują swoje istotne cechy w odniesieniu do jakości, jakości przechowywania i prezentacji:

• wady kształtu i wybarwienia pod warunkiem że zachowują cechy charakterystyczne dla odmiany,
• małe, zabliźnione powierzchniowe skaleczenia, nie obniżające w poważniejszym stopniu wyglądu lub trwałości owocu.
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG WYMIARÓW
  
  Wielkość określa się według największej średnicy przekroju porzecznego.
  
  Wiśnie i czereśnie powinny mieć następujące minimalne wymiary:
• Klasa „ekstra”: 20 mm,
• Klasy I i II: 17 mm.
   
  IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  Dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości w każdym opakowaniu dla produktu nie spełniającego wymagań dla wskazanej klasy.
  
  A. Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa „ekstra”
  5 % liczbowo lub wagowo wiśni i czereśni nie spełniających wymagań tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy I lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla klasy I, z wyjątkiem owoców przejrzałych. W ramach tej tolerancji najwyżej 2 % ogółu owoców mogą stanowić owoce popękane i/lub robaczywe.
  
  Klasa I
  10 % liczbowo lub wagowo wiśni i czereśni nie spełniających wymagań tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla klasy I. W ramach tej tolerancji najwyżej 4 % ogółu owoców mogą stanowić owoce popękane i/lub robaczywe. Dodatkowo, dopuszcza się 10 % wiśni i czereśni bez szypułek pod warunkiem że skórka nie jest uszkodzona i nie nastąpił poważny wyciek soku.
  
  Klasa II
  10 % liczbowo lub wagowo wiśni i czereśni nie spełniających ani wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem produktów nadgnitych lub uszkodzonych w inny sposób, który czyni je niezdatnymi do spożycia. W ramach tej tolerancji najwyżej 4 % ogółu owoców mogą stanowić owoce przejrzałe i/lub popękane i/lub robaczywe. Najwyżej 2 % ogółu owoców mogą stanowić owoce przejrzałe. Dodatkowo, dopuszcza się 20 % wiśni i czereśni bez szypułek pod warunkiem że skórka nie jest uszkodzona i nie nastąpił poważny wyciek
  soku.
  
  B. Tolerancje dotyczące wielkości
  Dla wszystkich klas: 10 % liczbowo lub wagowo wiśni i czereśni nie spełniających wymagań co do minimalnej deklarowanej wielkości, jednakże pod warunkiem że ich średnica nie jest mniejsza niż:
• 17 mm w klasie „Ekstra”,
• 15 mm w klasach I i II.
   
  V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A. Jednolitość
  Zawartość każdego opakowania musi być jednolita i zawierać jedynie wiśnie i czereśnie tego samego pochodzenia, odmiany i jakości. Owoce muszą być jednolitej wielkości. Ponadto wiśnie i czereśnie w klasie „Ekstra” muszą być jednolite pod względem wybarwienia i dojrzałości. Widoczna część zawartości każdego opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości opakowania. Nie naruszając poprzednich przepisów niniejszego punktu produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o masie netto 3 kg lub mniejszej, z różnymi rodzajami owoców i warzyw na warunkach ustanowionych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 .
  
  B. Pakowanie
  Wiśnie i czereśnie muszą być pakowane w sposób zapewniający właściwą ochronę produktów.
  Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papierowych lub stempli zawierających oznaczenia handlowe, pod warunkiem że nadruku lub etykietowania dokonano z zastosowaniem nietoksycznego tuszu lub kleju. Opakowania muszą być wolne od substancji obcych. Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
   
  VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Każde opakowanie musi być opatrzone następującymi danymi pisanymi literami zgrupowanymi po tej samej stronie, naniesionymi w sposób czytelny, nieścieralny i widoczny z zewnątrz:
  
  A. Cechy identyfikacyjne
  Pakujący i/lub wysyłający: nazwa i adres lub oficjalnie ustanowione lub zatwierdzone oznaczenie kodu. Jednakże w przypadku zastosowania oznaczenia kodu wskazanie „pakujący i/lub wysyłający” (bądź równoważne skróty) musi być zamieszczone w bliskim sąsiedztwie znaku kodowego.
  
  B. Rodzaj produktu
• „Wiśnie/czereśnie”, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz,
• „Wiśnie”, odpowiednio,
• „Picota” lub równoważna nazwa, odpowiednio,
• nazwa odmiany (nieobowiązkowo).
  
  C. Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia oraz nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna albo lokalna.
  
  D. Charakterystyka jakości handlowej
  Klasa.
  
  E. Znak urzędowej kontroli (nieobowiązkowo)
  Nie jest konieczne zamieszczanie na opakowaniach zbiorczych oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli zawierają one opakowania przeznaczone do sprzedaży widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia.
  
  Opakowania te nie powinny zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzić w błąd. Jeśli opakowania są prezentowane na palecie, oznaczenia te muszą znajdować się na karcie umieszczonej w widoczny sposób co najmniej na dwóch stronach palety.
  

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 771/2008 (Załącznik)
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  www.eur-lex.europa.eu/pl/index.htm

NORMA HANDLOWA DLA GRUSZEK

I.   OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są gruszki odmian uprawnych Pyrus communis L. dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje gruszek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla gruszek po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, gruszki powinny być:

• całe,
• zdrowe; nie dopuszcza się owoców z objawami zepsucia lub z takimi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• praktycznie wolne od szkodników
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• wolne od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Dodatkowo gruszki powinny być delikatnie zrywane.
  
  Stopień rozwoju gruszek powinien być taki, aby mogły:
  
• nadal dojrzewać, osiągając stopień dojrzałości zgodny z cechami charakterystycznymi danej odmiany,
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.   Podział na klasy jakości
  Gruszki dzieli się na trzy niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Gruszki w tej klasie powinny być najwyższej jakości. Powinny mieć kształt, wielkość i barwę charakterystyczne dla danej odmiany, a szypułka musi być cała.  
  
  Miąższ owoców powinien być całkowicie zdrowy, a skórka wolna od szorstkiego ordzawienia.
  Owoce powinny być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo niewielkich wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, zachowanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.
  Gruszki nie mogą mieć komórek kamiennych.
  
  Klasa I
  Gruszki w tej klasie powinny być dobrej jakości. Powinny mieć kształt, wielkość i barwę charakterystyczne dla danej odmiany1. Miąższ owoców powinien być całkowicie zdrowy, a skórka wolna od szorstkiego ordzawienia.
  
  Dopuszcza się następujące niewielkie wady skórki, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, zachowanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu,
• niewielkie wady rozwoju,
• niewielkie wady barwy,
• niewielkie wady skórki, które nie mogą przekraczać:
• 2 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie
• 1 cm2 powierzchni całkowitej w przypadku pozostałych wad, z wyjątkiem śladów parcha (Venturia inaequalis), których łączna powierzchnia nie może przekraczać 0,25 cm2,
• lekkie odgniecenia, których powierzchnia nie przekracza 1cm2.
• Szypułka może być lekko uszkodzona.
• Gruszki nie mogą mieć komórek kamiennych.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się gruszki, które nie mogą być zakwalifikowane do wyższych klas, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne. Miąższ owoców nie powinien mieć większych wad.
  
  Dopuszcza się następujące wady pod warunkiem, że owoce zachowują swoje cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:
   
• wady kształtu,
• wady rozwoju,
• wady barwy,
• niewielkie szorstkie ordzawienie
• wady skórki, które nie mogą przekraczać:
• 4 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie
• 2,5 cm2 w przypadku pozostałych wad, z wyjątkiem śladów parcha (Venturia inaequalis), których łączna powierzchnia nie może przekraczać 1 cm2,
• lekkie odgniecenie o powierzchni nie większej niż 2 cm2 .
  
  III.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI
  
  Wielkość określa się największą poprzeczną średnicą owocu.
  Wymagane są następujące średnice minimalne dla wszystkich klas:
   

Podane wielkości minimalne nie muszą być przestrzegane dla gruszek odmian letnich podanych w załączniku.
Aby zapewnić jednolitość wielkości w opakowaniu, różnica pomiędzy średnicami owoców w tym samym opakowaniu powinna wynosić 5 mm dla owoców klasy Ekstra i owoców klasy I i II układanych w rzędy i warstwy,10 mm dla owoców klasy I pakowanych luzem w opakowaniu i opakowaniu detalicznym.
Nie ma żadnych ograniczeń co do jednolitości dla owoców klasy II pakowanych luzem w opakowaniach i opakowaniach detalicznych.

IV.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Dla produktu nie spełniającego wymagań ustalonych dla danej klasy dopuszcza się w każdej jednostce opakowania tolerancje w zakresie jakości i wielkości.

A.   Tolerancje dotyczące jakości

Klasa Ekstra
5% liczbowo lub masowo owoców nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % gruszek może być klasy II.

Klasa I
10 % liczbowo lub masowo owoców nie spełniających wymagań klasy I, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % gruszek może nie spełniać wymagań klasy II ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się gruszek z objawami gnicia lub z takimi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia. Tolerancja ta nie obejmuje gruszek bez szypułek.

Klasa II
10 % liczbowo lub masowo owoców nie spełniających wymagań klasy II ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem owoców z objawami zepsucia lub z innymi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia.

W ramach tej tolerancji dopuszcza się do 2 % liczbowo lub masowo owoców z następującymi wadami:

• lekkie uszkodzenia lub niezabliźnione pęknięcia,
• bardzo nieznaczne ślady zgnilizny,
• obecność szkodników i/lub uszkodzenie miąższu przez szkodniki
  
  B.   Tolerancje dotyczące wielkości
  Dla wszystkich klas:
  
• dla owoców podlegających zasadom jednolitości, 10% liczbowo lub masowo owoców nie odpowiadających wielkości bezpośrednio mniejszej lub większej od tej zaznaczonej na opakowaniu, z maksymalnym odchyleniem 5 mm poniżej średnicy minimalnej, dla owoców o najmniejszej wielkości.
• dla owoców niepodlegających zasadom jednolitości, 10 % liczbowo lub masowo poniżej zadeklarowanej wielkości, z maksymalnym odchyleniem 5 mm poniżej minimalnej wielkości.
   
  V.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJIB. 
  
  A. Jednolitość
  Zawartość każdego opakowania powinna być jednolita i zawierać owoce wyłącznie tego samego pochodzenia, odmiany, jakości, wielkości (jeśli sortowano według wielkości) oraz o tym samym stopniu dojrzałości.
  W klasie Ekstra owoce powinny być jednolite także pod względem wybarwienia.
  
  Dopuszcza się mieszanie w jednym opakowaniu detalicznym2 gruszek wyraźnie różnych odmian, pod warunkiem, że zachowana jest jednolitość co do jakości, a dla gruszek każdej odmiany, jednolitość pochodzenia.
  
  Widoczna część owoców w jednostce opakowania powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  
  B.   Pakowanie
  Gruszki powinny być pakowane w taki sposób, aby zapewnić ich właściwą ochronę.Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem.
  
  Nalepki przyklejane na pojedynczych owocach nie powinny po ich odklejeniu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.
  
  C.   Prezentacja
  Owoce klasy Ekstra powinny być pakowane w rzędach i warstwach.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu3 należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w
  sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A.   IdentyfikacjaPakujący i/lub wysyłający.
• nazwa i adres (np. ulica, miasto, region, kod pocztowy i państwo jeśli jest różne od kraju pochodzenia)
  lub
• oznaczenie kodowe oficjalnie uznane przez organ krajowy4
  
  B.   Nazwa produktu-  „gruszki”, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz,
• nazwa odmiany. W przypadku, opakowań detalicznych zwierających mieszankę różnych odmian, nazwy poszczególnych odmian.
  
  C.   Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna. W przypadku opakowań detalicznych zawierających mieszankę gruszek o zdecydowanie różnych odmianach, różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie nazwy każdego kraju pochodzenia przy nazwie gruszek danej odmiany.
  
  D.   Specyfikacja handlowa-  klasa
• wielkość lub dla owoców pakowanych w rzędy i warstwy ilość owoców.
  
  Jeśli identyfikacja jest na podstawie wielkości, powinna ona być określona następująco:
   
• dla owoców podlegających zasadom jednolitości, minimalną i maksymalną średnicą,
• dla owoców nie podlegających zasadom jednolitości, minimalną średnicą oraz słowem „i powyżej” lub równoważnym oznaczeniem lub jeśli stosowne maksymalną średnicą owoców w opakowaniu
  
  E.  Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
   Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
  
• Otwarta lista gruszek odmian wielkoowocowych I letnich zawarta jest w załączniku do normy
• Opakowania detaliczne powinny być przeznaczone do zakupu w całości
• Opakowania detaliczne produktu przygotowane do bezpośredniej sprzedaży konsumentom nie podlegają niniejszym przepisom dotyczącym znakowania, ale muszą być zgodne z wymaganiami krajowymi. Jednak znakowanie, o którym mowa musi być wykonane na opakowaniach transportowych zawierających takie opakowania detaliczne.
• Prawodawstwo w wielu krajach wymaga wyraźnego zadeklarowania nazwy i adresu. Jednak w przypadku, gdy użyte jest oznaczenie kodowe, odniesienie „pakujący lub wysyłający (lub równoważny skrót) musi być wskazane w bliskim powiązaniu z oznaczeniem kodowym, które powinno być poprzedzone przez oznaczenie kodowe kraju zgodnie z ISO 3166 (alpha) jeśli kraj ten jest inny niż kraj pochodzenia

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1221/2008 (Załącznik I)
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  www.eur-lex.europa.eu/pl/index.htm



I.   OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są jabłka odmian uprawnych (cultivar) Malus domestica Borkh. L. dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje jabłek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla jabłek po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, jabłka powinny być:

• całe,
• zdrowe; nie dopuszcza się owoców z objawami zepsucia lub z takimi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• wolne od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Dodatkowo jabłka powinny być delikatnie zrywane.
  
  Stopień rozwoju jabłek powinien być taki, aby mogły:
   
• nadal dojrzewać, osiągając stopień dojrzałości zgodny z cechami charakterystycznymi danej odmiany 1,2,
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.   Podział na klasy jakości
  Jabłka dzieli się na trzy niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Jabłka w tej klasie powinny być najwyższej jakości. Powinny mieć kształt, wielkość i barwę charakterystyczne dla danej odmiany3, a szypułka powinna być nie uszkodzona.
  Miąższ jabłek powinien być całkowicie zdrowy.
  
  Jabłka powinny być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo niewielkich wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, zachowanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.
  
  Klasa I
  Jabłka w tej klasie powinny być dobrej jakości. Powinny mieć kształt, wielkość i barwę charakterystyczne dla danej odmiany3.
  
  Miąższ owoców powinien być całkowicie zdrowy.
  
  Dopuszcza się następujące niewielkie wady skórki, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, zachowanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu,
• niewielkie wady rozwoju,
• niewielkie wady barwy,
• niewielkie wady skórki, które nie mogą przekraczać:
• 2 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie,
• 1 cm2 powierzchni całkowitej w przypadku pozostałych wad, z wyjątkiem śladów parcha (Venturia inaequalis), których łączna powierzchnia nie może przekraczać 0,25 cm2,
• lekkie odgniecenia, których powierzchnia nie przekracza 1cm2 i nie mają zmienionej barwy.
  
  Jabłka mogą nie mieć szypułki pod warunkiem, że miejsce oderwania jest czyste, a skórka nie jest uszkodzona.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się jabłka, które nie mogą być zakwalifikowane do wyższych klas, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne1.
  
  Miąższ jabłek nie powinien mieć większych wad.
  
  Dopuszcza się następujące wady pod warunkiem, że owoce zachowują swoje cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:
   
• wady kształtu,
• wady rozwoju,
• wady barwy,
• wady skórki, które nie mogą przekraczać:
• 4 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie
• 2,5 cm2 w przypadku pozostałych wad, z wyjątkiem śladów parcha (Venturia inaequalis), których łączna powierzchnia nie może przekraczać 1 cm2,
• lekkie odgniecenia, których łączna powierzchnia nie przekracza 1,5 cm2  i które mogą mieć lekko zmienioną barwę.
  
  III.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI
  
  Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego owocu lub masą owocu.
  Dla wszystkich odmian i klas minimalna wielkość wynosi 60 mm, jeśli jest określana na podstawie średnicy, lub 90 g, jeśli jest określana na podstawie masy. Dopuszcza się mniejsze owoce, jeżeli zawartość ekstraktu refraktometrycznego w owocu (w stopniach Brix'a) wynosi co najmniej 10,5 ºBrix'a, a jego wielkość wynosi co najmniej 50 mm lub 70 g.
  
  Aby zapewnić jednolitość wielkości jabłek w opakowaniu, różnica pomiędzy średnicami owoców w tym samym opakowaniu powinna ograniczać się do:
   
• 5 mm dla owoców klasy Ekstra oraz owoców klasy I i II układanych w rzędy i warstwy. Dla jabłek odmian Bramley's Seedling (tj. Bramley, Triomphe de Kiel) oraz Horneburger, różnica średnic może wynosić do 10 mm oraz
• 10 mm dla owoców klasy I pakowanych luzem w opakowaniu oraz owoców w opakowaniach detalicznych. Dla jabłek odmian Bramley's Seedling (tj. Bramley, Triomphe de Kiel) oraz Horneburger, różnica średnic może wynosić do 20 mm.
  
  Dla owoców sortowanych według masy, różnica mas owoców w tym samym opakowaniu powinna ograniczać się do:
   
• 20 % średniej masy pojedynczego owocu w opakowaniu dla owoców klasy Ekstra oraz owoców klasy I i II układanych w rzędy i warstwy, oraz
• 25 % średniej masy pojedynczego owocu w opakowaniu dla owoców klasy I pakowanych luzem w opakowaniu oraz dla owoców w opakowaniach detalicznych.
  
  Nie ma żadnych ograniczeń co do jednolitości dla owoców klasy II pakowanych luzem w opakowaniach i opakowaniach detalicznych.
  
  IV.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla produktu nie spełniającego wymagań ustalonych dla danej klasy dopuszcza się w każdej jednostce opakowania tolerancje w zakresie jakości i wielkości.
  
  A.   Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa Ekstra
  5% liczbowo lub masowo owoców nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy I, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy.
  
  Klasa I
  10 % liczbowo lub masowo owoców nie spełniających wymagań klasy I, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy.
  
  Klasa II
  10 % liczbowo lub masowo owoców nie spełniających wymagań klasy II ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem owoców z objawami zepsucia lub z innymi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia.
  
  W ramach tej tolerancji dopuszcza się do 2 % liczbowo lub masowo owoców z następującymi wadami:
   
• znaczne porażenie gorzką plamistością lub szklistością miąższu,
• lekkie uszkodzenia lub niezabliźnione pęknięcia,
• bardzo nieznaczne ślady zgnilizny,
• obecność szkodników i uszkodzenie miąższu przez szkodniki.
  
  B.   Tolerancje dotyczące wielkości
  
  Dla wszystkich klas:
   
• 10% liczbowo lub masowo owoców nie odpowiadających wielkości bezpośrednio mniejszej lub większej niż ta zaznaczona na opakowaniu. Tolerancja ta nie może obejmować owoców, których wielkość:
• jest o 5 mm lub więcej poniżej średnicy minimalnej dla owoców sortowanych według średnicy
• jest o 10 g lub więcej  poniżej masy minimalnej dla owoców sortowanych według masy.
  
  V.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A.  Jednolitość
  Zawartość każdego opakowania powinna być jednolita i zawierać jabłka wyłącznie tego samego pochodzenia, odmiany, jakości, wielkości (jeśli sortowano według wielkości) oraz o tym samym stopniu dojrzałości.
  W klasie Ekstra jabłka powinny być jednolite także pod względem wybarwienia.
  
  Opakowania detaliczne o masie poniżej 5 kg mogą zawierać mieszankę jabłek różnych odmian, pod warunkiem, że zachowana jest jednolitość w zakresie jakości, a dla każdej odmiany zachowana jest jednolitość w zakresie pochodzenia, wielkości (jeśli sortowano według wielkości) oraz stopnia dojrzałości.
  
  Widoczna część owoców w jednostce opakowania powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  
  B.   Pakowanie
  Jabłka powinny być pakowane w taki sposób, aby zapewnić ich właściwą ochronę. W szczególności opakowania detaliczne o masie powyżej 3 kg powinny być wystarczająco sztywne, aby zapewnić właściwą ochronę produktu.Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem.
  
  Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.
  Nalepki przyklejane na pojedynczych owocach nie powinny po ich odklejeniu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
  
  C.   Prezentacja
  Owoce klasy Ekstra powinny być pakowane warstwami.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na  tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A.   Identyfikacja
  Nazwa i adres pakującego i/lub wysyłającego.
  
  Dane te mogą być zastąpione przez:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań jednostkowych, oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia »pakujący lub wysyłający« (lub odpowiednich skrótów);
• wyłącznie dla opakowań jednostkowych, nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą we Wspólnocie, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia: »zapakowane dla:« lub zapisem równoznacznym. W tym przypadku etykieta powinna zawierać również oznaczenie kodowe pakującego lub wysyłającego. Sprzedawca jest zobowiązany do udostępnienia służbom kontrolnym wszystkich koniecznych informacji dotyczących znaczenia tego kodu.
  
  B.   Nazwa produktu
• "jabłka", jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz.
• nazwa odmiany lub odmian
• w przypadku opakowań detalicznych zwierających jabłka różnych odmian, nazwy wszystkich odmian w opakowaniu
  
  C.   Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna. W przypadku opakowań detalicznych zawierających jabłka różnych odmian i różnego pochodzenia, nazwa kraju pochodzenia powinna być podana obok nazwy odmiany.
  
  D.   Specyfikacja handlowa
• klasa
• wielkość lub dla owoców pakowanych warstwami ilość owoców
  
  Jeśli podaje się na opakowaniu wielkość owoców to powinno się ją zaznaczyć w następujący sposób:
   
• dla owoców podlegających zasadom jednolitości, minimalną i maksymalną średnicą lub minimalną i maksymalną masą
• dla owoców nie podlegających zasadom jednolitości, minimalną średnicą lub masą oraz słowami „i powyżej” lub równoważnym określeniem lub jeśli stosowne maksymalną średnicą lub masą owoców w opakowaniu.
  
  E.   Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
  Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
  
  Z powodu charakterystycznych cech odmianowych jeśli chodzi o dojrzałość zbiorczą dla odmiany Fuji dopuszcza się gwiaździstą szklistość miąższu pod warunkiem, że występuje w każdym owocu. W tym celu powinny charakteryzować się odpowiednią zawartością substancji rozpuszczalnych  oraz odpowiednim stopniem jędrności/ twardości kryteria barwy i ordzawienia jabłek podane są w załącznikach do normy podobnie jak lista odmian odpowiadających tym kryteriom
  

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1221/2008 (Załącznik I)
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  www.eur-lex.europa.eu/pl/index.htm

I.   OKREŚLENIE PRODUKTU
Przedmiotem normy są owoce kiwi odmian uprawnych Actinidia chinensis (Planch.) lub Actinidia deliciosa (A. Chev., C.F. Liang i A.R. Ferguson), dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje owoców kiwi przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla owoców kiwi po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, owoce kiwi powinny być:

•  całe (ale bez szypułki),
• zdrowe; nie dopuszcza się owoców z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• odpowiednio jędrne; nie dopuszcza się owoców miękkich, zwiędniętych lub tzw. wodnistych (szklisty miąższ),
• prawidłowo wykształcone, nie dopuszcza się owoców bliźniaczych lub wieloowocowych,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• bez nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Stopień rozwoju i jakość owoców kiwi powinny być takie, aby mogły:
   
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.  Minimalne wymagania dotyczące dojrzałości
  Kiwi muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe.
  
  W celu spełnienia tego wymagania owoce muszą charakteryzować się następującym stopniem dojrzałości:
   
• przynajmniej 6,2º Brix lub średniej zawartości suchej masy 15 %, na etapie pakowania w regionie produkcji
  i następującej po nim dostawy dokonywanej przez pakującego, a także na etapach importu i eksportu,
• przynajmniej 9,5º Brix na wszystkich pozostałych etapach obrotu.
   
  C.  Podział na klasy jakości
  Owoce kiwi dzieli się na trzy niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Owoce kiwi w tej klasie powinny być najwyższej jakości. Powinny być dobrze rozwinięte i mieć cechy charakterystyczne oraz barwę typowe dla danej odmiany.
  
  Powinny być wolne od wad z wyjątkiem bardzo niewielkich wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na jakość owoców, utrzymanie jakości oraz ogólny wygląd i prezentację w opakowaniu.
  Stosunek minimalnej do maksymalnej średnicy owocu mierzonej w przekroju poprzecznym musi wynosić przynajmniej 0,8.
  
  Klasa I
  Owoce kiwi w tej klasie powinny być dobrej jakości i mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany.
  Owoce powinny być jędrne, a miąższ powinien być całkowicie zdrowy.
  
  Dopuszcza się jednak następujące wady, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu (ale wolne od zniekształceń i deformacji),
• niewielkie wady barwy,
• powierzchniowe wady skórki, pod warunkiem, że ich łączna powierzchnia nie przekracza 1 cm2,
• małą "skazę Hayward" w postaci podłużnej linii bez wypukłości
  
  Stosunek minimalnej do maksymalnej średnicy owocu mierzonej w przekroju poprzecznym musi wynosić przynajmniej 0,7.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się owoce kiwi, które nie mogą być zakwalifikowane do wyższych klas, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne. Owoce powinny być dostatecznie jędrne, a miąższ nie powinien wykazywać poważniejszych wad.
  
  Dopuszcza się następujące wady skórki, pod warunkiem, że owoce zachowają swoje cechy charakterystyczne co do jakości, trwałości oraz wyglądu w opakowaniu:
   
• wady kształtu,
• wady barwy,
• wady skórki takie jak małe, zabliźnione przecięcia lub blizny/zadrapania tkanki, pod warunkiem, że ich łączna powierzchnia nie przekracza 2 cm2,
• kilka bardziej wyraźnych "skaz Hayward" z lekkimi wypukłościami,
• lekkie odgniecenia
  
  III.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość owoców kiwi określa się masą owoców. Minimalna masa owoców w klasie Ekstra powinna wynosić 90 g, w klasie I - 70 g, a w klasie II - 65 g.
  
  Różnica mas pomiędzy największym i najmniejszym owocem w opakowaniu nie może przekraczać:
   
• 10 g dla owoców o masie do 85 g,
• 15 g dla owoców o masie od 85 g do 120 g
• 20 g dla owoców o masie od 120 g do 150 g
• 30 g dla owoców o masie 150 g lub większej
  
  IV.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla owoców kiwi nie spełniających wymagań ustalonych dla danej klasy dopuszcza się w każdym opakowaniu następujące tolerancje w zakresie jakości i wielkości.
  
  A.   Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa Ekstra
  5% liczbowo lub masowo owoców kiwi nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy I, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy.
  
  Klasa I
  10 % liczbowo lub masowo owoców kiwi nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy.
  
  Klasa II
  10 % liczbowo lub masowo owoców kiwi nie spełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem owoców z objawami gnicia lub ze śladami innego zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia.
  
  B.   Tolerancje dotyczące wielkości
  Dla wszystkich klas: 10 % liczbowo lub masowo owoców kiwi nie odpowiadających ustalonej wielkości minimalnej i/lub deklarowanemu przedziałowi wielkości.
  
  Jednakże, w ramach tej tolerancji dopuszcza się tylko owoce mieszczące się w bezpośrednio wyższym lub niższym przedziale wielkości lub w przypadku najmniejszego rozmiaru, masa ich nie może być mniejsza niż 85 g dla klasy Ekstra, 67 g dla klasy I i 62 g dla klasy II.
  
  V.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A.   Jednolitość
  W każdym opakowaniu owoce kiwi powinny być jednolite, tj. tego samego pochodzenia, tej samej odmiany, jakości oraz wielkości. W opakowaniu widoczna część owoców kiwi powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  
  B.  Pakowanie
  Owoce kiwi powinny być pakowane w taki sposób, aby były właściwie chronione przed uszkodzeniami. Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru lub stempli ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane przy pomocy nietoksycznego tuszu lub kleju.Nalepki przyklejane na pojedynczych owocach nie powinny po ich odklejeniu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
  Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.
  
  C.  Prezentacja
  W klasie Ekstra owoce kiwi powinny być oddzielone od siebie i ułożone regularnie w jednej warstwie.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A.   Identyfikacja
  Nazwa i adres pakującego i/lub wysyłającego.
  
  Dane te mogą być zastąpione przez:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań jednostkowych, oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia »pakujący lub wysyłający« (lub odpowiednich skrótów);
• wyłącznie dla opakowań jednostkowych, nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą we Wspólnocie, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia: »zapakowane dla:« lub zapisem równoznacznym. W tym przypadku etykieta powinna zawierać również oznaczenie kodowe pakującego lub wysyłającego. Sprzedawca jest zobowiązany do udostępnienia służbom kontrolnym wszystkich koniecznych informacji dotyczących znaczenia tego kodu.
  
  B.   Nazwa produktu
• "Owoce kiwi" lub "Aktinidia", jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz
• nazwa odmiany (nieobowiązkowo)
  
  C.   Pochodzenie produktu
• kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.
  
  D.   Specyfikacja handlowa
• klasa
• wielkość wyrażona minimalną i maksymalną masą owoców
• liczba sztuk (nieobowiązkowo)
  
  E.   Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
   Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
  

Norma EKG/ONZ FFV-23 nt. jakości handlowej
MELONÓW
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian melonów uprawianych z Cucumis melo L., dostarczanych konsumentowi w stanie świeżym, z wyłączeniem melonów przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.
 
II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakości dla melonów, po przygotowaniu i opakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla każdej klasy i dopuszczalnej tolerancji, melony muszą:

• być całe (Jednakże nie uznaje się za wadę małych, zamkniętych zadrapań spowodowanych przez automatyczny pomiar wskaźnika refraktometrycznego.),
• być w dobrym stanie; wyłączając produkt zaczynający gnić lub psuć się w taki sposób, że nie nadaje się do spożycia,
• być czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych ciał obcych,
• mieć świeży wygląd,
• być praktycznie wolne od szkodników,
• być praktycznie wolne od szkód wyrządzonych przez szkodniki,
• być twarde,
• być wolne od nieprawidłowej wilgoci zewnętrznej,
• być wolne od obcego zapachu i/lub smaku.
  
  Melony muszą być wystarczająco rozwinięte i wykazywać zadowalającą dojrzałość (Wskaźnik refraktometryczny miąższu musi być równy lub większy od 10° Brix dla melonów Charentais i 8° Brix dla pozostałych melonów w czasie pomiaru w środkowym punkcie miąższu owocu w przekroju poprzecznym. ).
  
  Rozwój i stan melonów muszą być takie, aby umożliwiały im:
   
• wytrzymanie transportu i przeładunku, oraz
• przybycie w zadowalającym stanie do miejsca przeznaczenia.
  
  B. Klasyfikacja
  Melony kwalifikuje się w dwóch, zdefiniowanych poniżej, klasach:
  
  Klasa I
  Melony w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla swojej odmiany lub rodzaju handlowego.
  
  Dopuszcza się jednakże następujące nieznaczne wady pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, utrzymywanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
   
• nieznaczne wady dotyczące kształtu,
• nieznaczne wady zabarwienia (nie uznaje się za wadę jasnego zabarwienia skórki tej części owocu, która dotykała ziemi w okresie wzrostu),
• nieznaczne skazy w skórce, spowodowane wycieraniem produktu lub przeładunkiem,
• nieznaczne zamknięte pęknięcia dookoła szypułki, o długości mniejszej niż 2 cm, niesięgające miąższu.
  W owocach zbieranych razem z łodygą, łodyga jest krótsza niż 2 cm.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się melony, które nie kwalifikują się do włączenia do klasy I, ale spełniają minimalne wymogi określone wyżej.
  
  Można dopuścić następujące nieznaczne wady pod warunkiem że melony zachowują swoje zasadnicze cechy charakterystyczne co do jakości i trwałości oraz prezentacji:
   
• wady kształtu,
• wady ubarwienia (nie uznaje się za wadę jasnego zabarwienia skórki tej części owocu, która dotykała ziemi w okresie wzrostu),
• nieznaczne otarcia,
• nieznaczne pęknięcia lub głębokie zadrapania, które nie mają wpływu na miąższ owocu i pozostają suche,
• nieznaczne skazy w skórce z powodu obtarcia lub przenoszenia.
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość określona jest na podstawie masy jednostki produktu lub na podstawie jego średnicy przekroju poprzecznego.
  
  Wielkości minimalne są następujące:
  
  Klasyfikacja według masy:
• melony rodzaju Charentais, Ogen i Galia 250 g
• pozostałe melony: 300 g
  
  Klasyfikacja według średnicy:
• melony rodzaju Charentais, Ogen i Galia 7,5 cm
• pozostałe melony: 8,0 cm
  
  W przypadku gdy wielkość jest wyrażona jako funkcja masy, największy melon nie może ważyć 50 % (30 % dla melonów typu Charentais) więcej niż najmniejszy.
  
  W przypadku gdy wielkość jest wyrażona jako funkcja średnicy, średnica największego melona nie może wynosić 20 % (10 % dla melonów typu Charentais) więcej niż średnica najmniejszego.
  Klasyfikacja według wielkości obowiązkowa jest w obu klasach.
   
  IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Tolerancje w odniesieniu do jakości i wielkości dopuszczalne są w każdym opakowaniu dla produktów niespełniających wymogów klasy wykazanej.
  
  A. Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa I
  10 % liczby lub masy melonów niespełniających wymogów dla tej klasy, ale spełniających wymogi klasy II lub, wyjątkowo, mieszczących się w przedziale tolerancji dla tej klasy.
  
  Klasa II
  10 % liczby lub masy melonów niespełniających ani wymogów dla tej klasy, ani też wymogów minimalnych, z wyjątkiem produktów zaczynających gnić lub z innym pogorszeniem jakości powodującym ich nieprzydatność do spożycia.
  
  B. Tolerancje wielkości
  Dla wszystkich klas: 10 % liczby lub masy melonów większych lub mniejszych niż określone.
   
  V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A. Jednorodność
  Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i zawierać tylko melony tego samego pochodzenia, odmiany lub rodzaju handlowego, jakości i wielkości oraz, które osiągnęły wyraźnie ten sam stopień rozwoju i dojrzałości oraz mają wyraźnie to samo zabarwienie. Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.
  
  Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej , z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 .
  
  B. Opakowanie
  Melony muszą być pakowane w taki sposób, aby produkt był odpowiednio chroniony. Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste oraz o takiej jakości, która pozwala na uniknięcie spowodowania jakiegokolwiek zewnętrznego lub wewnętrznego uszkodzenia produktów. Dopuszcza się stosowanie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, zawierających specyfikację handlową pod warunkiem że druk lub etykietowanie zostały wykonane przy użyciu nietoksycznego tuszu lub kleju. Opakowania muszą być wolne od jakichkolwiek ciał obcych. Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
   
  VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE OZNAKOWANIA
  
  Każde opakowanie musi nosić następujące dane szczegółowe zamieszczone po tej samej stronie, oznakowane w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A. Identyfikacja
  Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego Wzmiankę tę można zastąpić:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach
  
  Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Rodzaj produktu
• „Melony”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz.
• Nazwa typu handlowego (Główne rodzaje handlowe zostały określone w opublikowanym programie OECD dotyczącym
  stosowania norm międzynarodowych do owoców i warzyw „Commercial types of melons/Les types commerciaux de melons, OECD, 2006”, dostępnym na stronie internetowej www.oecdbookshop.org  ).
• Nazwa odmiany (nieobowiązkowo).
  
  C. Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia oraz, fakultatywnie, krajową, regionalną lub lokalną nazwę miejsca.
  
  D. Specyfikacje handlowe
• Klasa.
• Wielkość wyrażona jako masa minimalna i maksymalna lub średnica minimalna i maksymalna.
• Liczba sztuk (nieobowiązkowo).
• Minimalna zawartość cukru mierzona refraktometrem i wyrażona w stopniach Brix’a (nieobowiązkowo).
  
  E. Oznakowanie kontroli urzędowej (fakultatywnie).
   
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji
  umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.
  

Norma EKG/ONZ FFV-02 nt. jakości handlowej
MORELI
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian moreli (cultivars) uprawianych z Prunus armeniaca L., dostarczanych w stanie świeżym konsumentowi, z wyłączeniem moreli przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.
 
II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakości dla moreli po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla każdej klasy oraz dopuszczalnych tolerancji, morele muszą być:

• całe,
• być w dobrym stanie; wyłączając produkt zaczynający gnić lub psuć się w taki sposób, że nie nadaje się do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od wszystkich widocznych obcych ciał i,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od szkód spowodowanych przez szkodniki,
• wolne od nieprawidłowej zewnętrznej wilgoci,wolne od jakichkolwiek obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Morele muszą być ostrożnie zbierane. Muszą być wystarczająco rozwinięte oraz wykazywać zadowalającą dojrzałość.
  Rozwój oraz stan moreli muszą być takie, by umożliwiały im:
   
• wytrzymywać transport oraz przeładunek, oraz
• przybycie w zadowalającym stanie do miejsca przeznaczenia.
  
  B. Klasyfikacja
  Morele są klasyfikowane według trzech klas określonych poniżej:
  
  Klasa ekstra
  Morele w tej klasie muszą być najwyższej jakości. W kształcie, rozwoju oraz zabarwieniu muszą posiadać cechy charakterystyczne dla danej odmiany, uwzględniając okręg, w którym są uprawiane. Muszą być wolne od wad z wyjątkiem bardzo niewielkich powierzchownych uszkodzeń, pod warunkiem, iż nie narusza to ogólnego wyglądu produktu, jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji w opakowaniu.
  
  Klasa I
  Morele w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla odmiany, uwzględniając okręg, w którym są uprawiane. Miąższ musi być doskonale zdrowy.
  
  Dopuszcza się jednak następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady w kształcie albo rozwoju,
• niewielkie wady zabarwienia,
• niewielkie zadrapania,
• niewielkie zaczerwienienia,
• niewielkie wady skórki w granicy 1 cm w długości dla wad wydłużających kształt, oraz 0,5 cm2 całkowitej powierzchni dla innych wad.
  
  Klasa II
  Klasa ta zawiera morele, które nie kwalifikują się do włączenia do powyższych wyższych klas, ale wypełniają minimalne wymagania określone powyżej.
  
  Wady skórki mogą być dopuszczone pod warunkiem, iż owoce zachowują zasadnicze cechy w zakresie jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji, zależnie od poniższych granic:
   
• 2 cm w długości w odniesieniu do wad podłużnych kształtów,
• 1 cm² całkowitej powierzchni dla wszystkich innych wad.
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego. Klasyfikacja według wielkości jest obowiązkowa dla klas ekstra oraz I.
   
  

 
 
IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Tolerancje w odniesieniu do jakości i wielkości dopuszczalne są w każdym opakowaniu dla produktu niespełniającego wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

Klasa ekstra
5 % liczby albo wagi moreli niespełniających wymagań klasy, lecz spełniających wymogi Klasy I, albo wyjątkowo, mieszczące się w przedziale tolerancji dla tej klasy.

Klasa I
10 % liczby albo wagi moreli niespełniających wymagań klasy, lecz spełniających wymogi Klasy II, albo wyjątkowo, mieszczące się w przedziale tolerancji dla tej klasy.

Klasa II
10 % liczby albo wagi moreli niespełniających wymagań klasy ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem produktu dotkniętych gniciem, naznaczonych obiciami albo wszystkimi wadami powodującymi, że nie nadaje się on do spożycia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości
Dla wszystkich klas: 10 % liczby albo wagi moreli różniących się od minimalnej wielkości albo wielkości opisanej na opakowaniu, odchylenie nieprzekraczające 3 mm powyżej lub poniżej.
 
V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednolitość
Zawartość każdego opakowania musi być jednolita oraz zawierać jedynie morele tego samego pochodzenia, odmiany, jakości, oraz wielkości, (jeśli klasyfikowany według wielkości), oraz dla klasy ekstra, jednolitość zabarwienia.
Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

▼M1
Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej, z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 .

B. Opakowanie
Morele muszą być pakowane w taki sposób, aby chronić odpowiednio produkt. Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste oraz takiej jakości, która pozwala na uniknięcie spowodowania jakiegokolwiek zewnętrznego
lub wewnętrznego uszkodzenia produktu. Zezwala się na użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek ze specyfikacją handlową pod warunkiem że druk lub etykietowanie zostało wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.
Opakowania muszą być wolne od wszystkich obcych ciał. Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.

C. Prezentacja
Morele mogą być przedstawiane:

• w małych opakowaniach,
• ułożone w jednej lub większej ilości warstw oddzielonych jedna od drugiej,
• luzem w opakowaniach, z wyjątkiem klasy ekstra.
   
  VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE OZNAKOWANIA
  
  Każde opakowanie musi zawierać następujące dane szczegółowe umieszczone po tej samej stronie, oznakowane w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz.
  
  A. Identyfikacja
  Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego Wzmiankę tę można zastąpić:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Natura produktu
• „morele”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz,
• nazwę odmiany dla klas ekstra oraz I.
  
  C. Pochodzenie produktu
• kraj pochodzenia i do wyboru region, gdzie były uprawiane, lub nazwa miejsca w kraju, regionie lub lokalna.
  
  D. Specyfikacje handlowe
• klasa,
• wielkość, (jeśli klasyfikowane według wielkości), wyrażona w minimalnej oraz maksymalnej średnicy.
  
  E. Oznakowanie kontroli urzędowej (fakultatywnie)
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.
  

Norma EKG/ONZ FFV-29 nt. jakości handlowej
ŚLIWEK
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Normę tę stosuje się do śliwek odmian (cultivars) uprawianych z:

• Prunus domestica L. ssp. Domestica,
• Prunus domestica L. ssp. insititia (L.) Schneid.,
• Prunus domestica L. ssp. italica (Borkh.) Gams,
• Prunus domestica L. ssp. syriaca (Borkh.) Janchen, i
• Prunus salicina Lindl.
  Przeznaczone do dostawy konsumentom w stanie świeżym, z wyjątkiem śliwek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.
   
  II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI
  
  Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla śliwek, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.
  
  A. Wymagania minimalne
  Dla wszystkich klas, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla każdej klasy i dopuszczalnej tolerancji, śliwki muszą być:
   
• całe,
• zdrowe; wyłączając produkt zaczynający gnić lub psuć się w taki sposób, że nie nadaje się do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych ciał obcych,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• wolne od nieprawidłowej wilgoci zewnętrznej,
• wolne od obcego zapachu i/lub smaku.
  
  Śliwki muszą być delikatnie zbierane. Muszą być one dostatecznie rozwinięte i odpowiednio dojrzałe.
  
  Rozwój i stan śliwek muszą być takie, aby umożliwiały:
   
• przetrzymanie transportu i przeładunku, oraz
• przybycie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.
  
  B. Klasyfikacja
  Śliwki klasyfikuje się według trzech klas określonych poniżej:
  
  Klasa „Ekstra”
  Śliwki w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Ich kształt, rozwój i zabarwienie muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.
  
  Muszą one:
   
• być praktycznie w całości pokryte nalotem, odpowiednio do odmiany,
• posiadać jędrny miąższ.
  
  Muszą być one wolne od wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie ma to wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, zachowanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.
  
  Klasa I
  Śliwki w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany.
  
  Dopuszcza się jednak następujące wady, pod warunkiem, że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jakość, zachowanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu,
• niewielkie wady rozwoju,
• niewielkie wady zabarwienia,
• wady skórki o podłużnym kształcie, o długości nieprzekraczającej jednej trzeciej maksymalnej średnicy owocu. W szczególności dopuszcza się zabliźnione pęknięcia dla odmian „Golden gage”,
• inne wady skórki, których całkowita powierzchnia nie może przekraczać jednej szesnastej powierzchni owocu.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się śliwki, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone wyżej wymagania minimalne.
  
  Można dopuścić następujące wady, pod warunkiem, że owoce zachowują swoje cechy charakterystyczne w odniesieniu do jakości, zachowania jakości i prezentacji:
   
• wady kształtu,
• wady rozwoju,
• wady koloru,
• wady skórki, których całkowita powierzchnia nie może przekraczać jednej czwartej powierzchni owocu.
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość śliwek ustala się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego owocu.
  Ustala się następujące wielkości minimalne:
   
  

 
 
Dla klasy „Ekstra” maksymalną różnicę między średnicami owoców w jednym opakowaniu ustala się na 10 mm.
 
IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Dla produktu, który w zakresie jakości i wielkości nie spełnia wymagań ustalonych dla danej klasy, dopuszcza się tolerancje w każdym opakowaniu.

A. Tolerancje dotyczące jakości

Klasa „Ekstra”
5 % liczby lub wagi śliwek niespełniających wymogów klasy, lecz spełniających wymogi klasy I lub, wyjątkowo, mieszczących się w przedziale tolerancji dla tej klasy.

Klasa I
10 % liczby lub wagi śliwek niespełniających wymogów klasy, lecz spełniających wymogi klasy II lub, wyjątkowo, mieszczących się w przedziale tolerancji dla tej klasy. W ramach tej tolerancji nie może być więcej niż 2 % śliwek pękniętych i/lub robaczywych.

Klasa II
10 % liczby lub wagi śliwek niespełniających wymogów tej klasy ani wymogów minimalnych, z wyjątkiem produktu zaczynającego gnić, z obiciami lub innym uszkodzeniem powodującym, że nie nadaje się on do spożycia. W ramach tej tolerancji nie może być więcej niż 4 % owoców pękniętych i/lub robaczywych.

B. Tolerancje dotyczące wielkości
Dla wszystkich klas, 10 % liczby lub wagi śliwek nieodpowiadających minimalnej wielkości lub wielkości podanej na opakowaniu, przy wielkości odchyleń nieprzekraczającej 3 mm.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednolitość
Zawartość każdego opakowania musi być jednolita i obejmować śliwki wyłącznie tego samego pochodzenia, odmiany, jakości oraz wielkości (jeśli sortowano według wielkości). W klasie „Ekstra” zawartość musi być także jednolita pod względem koloru. Widoczna część zawartości każdego opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości. Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej , z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 .

B. Opakowanie
Śliwki muszą być pakowane w taki sposób, aby produkt był odpowiednio chroniony.
Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, która pozwala na uniknięcie spowodowania jakiegokolwiek uszkodzenia zewnętrznego lub wewnętrznego produktu. Zezwala się na użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek ze specyfikacją handlową pod warunkiem, że druk lub etykietowanie zostało wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju. Opakowania muszą być wolne od jakichkolwiek ciał obcych. Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do
uszkodzeń skórki.

C. Prezentacja
Śliwki mogą być prezentowane:

• w małych opakowaniach,
• ułożone w jedną lub kilka oddzielonych od siebie warstw,
• luzem w opakowaniu, z wyjątkiem klasy „Ekstra”.
   
  
  VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  Każde opakowanie musi mieć zaznaczone następujące dane szczegółowe wydrukowane po tej samej stronie, oznakowane w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A. Identyfikacja
  Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego Wzmiankę tę można zastąpić:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Rodzaj produktu
• „Śliwki”, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz.
• nazwa odmiany.
  
  C. Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i, fakultatywnie, okręg uprawy albo nazwa miejsca w kraju, regionie lub lokalna.
  
  D. Specyfikacje handlowe
• klasa,
• wielkość (jeśli sortowano według wielkości), wyrażona minimalną i maksymalną średnicą.
  
  E. Oznakowanie kontroli urzędowej (fakultatywnie)
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.
  

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1221/2008 (Załącznik I)
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  wwweur-lex.europa.eu/pl/index.htm

I.   OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są truskawki odmian uprawnych Fragaria L., dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje truskawek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI
Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla truskawek po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, truskawki powinny być:

• całe,
• zdrowe; nie dopuszcza się owoców z objawami zepsucia lub z takimi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• świeżym wyglądzie, ale nie myte,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• z kielichem (z wyjątkiem poziomek); kielich i szypułka (jeśli obecna) powinny być świeże i zielone,
• wolne od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego;
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Truskawki powinny być delikatnie zrywane.
  
  Powinny być dostatecznie rozwinięte i odpowiednio dojrzałe. Stopień rozwoju i jakość truskawek powinny być takie, aby mogły:
   
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.  Podział na klasy jakości
  Truskawki dzieli się na trzy niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Truskawki w tej klasie powinny być najwyższej jakości. Powinny cechy charakterystyczne dla danej odmiany.
  Powinny mieć jasny wygląd w zależności od cech charakterystycznych odmiany.
  Powinny być wolne od zanieczyszczeń ziemią.
  
  Powinny być wolne wad z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd truskawek, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.
  
  Klasa I
  Truskawki w tej klasie powinny być dobrej jakości. Barwa i kształt powinny być charakterystyczne dla danej odmiany.
  
  Dopuszcza się jednak następujące niewielkie wady, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu,
• niewybarwioną (białą) pow. nie przekraczającą 1/10 powierzchni owoców,
• lekkie powierzchniowe odgniecenia.
  Powinny być praktycznie wolne od zanieczyszczenia ziemią.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się truskawki, które nie mogą być zakwalifikowane do wyższych klas, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że truskawki zachowają swoje cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:
   
• wady kształtu,
• niewybarwioną (białą) pow.  nie przekraczającą 1/5 powierzchni owocu,
• niewielkie suche uszkodzenia nie mające tendencji do powiększania,
• niewielkie ślady ziemi.
  
  III.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI
  
  Wielkość truskawek określa się największą poprzeczną średnicą owocu.
  
  Truskawki powinny mieć następujące wielkości minimalne:
   
• klasa Ekstra:  25 mm,
• klasa I i II: 18 mm.
  Nie ma określonej minimalnej wielkości dla poziomek.
  
  IV.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla truskawek nie spełniających wymagań ustalonych dla danej klasy dopuszcza się w każdym opakowaniu następujące tolerancje dotyczące jakości i wielkości.
  
  A.  Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa Ekstra
  5% liczbowo lub masowo truskawek nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy I, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy. W ramach tych 5 % nie może być więcej niż 2 % owoców z objawami psucia.
  
  Klasa I
  10 % liczbowo lub masowo truskawek nie spełniających wymagań klasy I, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy. W ramach tych 10 %  nie może być więcej niż 2 % owoców z objawami psucia.
  
  Klasa II
  10 % liczbowo lub masowo truskawek nie spełniających wymagań klasy II ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem owoców z objawami zepsucia, wyraźnymi odgnieceniami lub z innymi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia. W ramach tych 10 % nie może być więcej niż 2 % owoców z objawami psucia.
  
  B.   Tolerancje dotyczące wielkości
  Dla wszystkich klas: 10 % liczbowo lub masowo truskawek nie odpowiadających  minimalnej wielkości.
  
  V.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A.   Jednolitość
  Zawartość każdego opakowania powinna być jednolita i zawierać truskawki wyłącznie tego samego pochodzenia, tej samej odmiany i jakości.
  
  W klasie Ekstra truskawki, z wyjątkiem poziomek, powinny być praktycznie jednolite i wyrównane jeśli chodzi o stopień dojrzałości, barwę i wielkość. W klasie I truskawki mogą być mniej wyrównane jeśli chodzi o wielkość.
   Widoczna w opakowaniu część truskawek powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  B.   Prezentacja
  
  Truskawki powinny być pakowane w taki sposób, aby były właściwie chronione przed uszkodzeniami. Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem.
  
  Truskawki klasy Ekstra powinny być szczególnie dobrze zaprezentowane. Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.
  
  Nalepki przyklejane na pojedynczych owocach nie powinny po ich odklejeniu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na  tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A.   Identyfikacja
  Nazwa i adres pakującego i/lub wysyłającego.
  
  Dane te mogą być zastąpione przez:
  
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań jednostkowych, oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia »pakujący lub wysyłający« (lub odpowiednich skrótów);
• wyłącznie dla opakowań jednostkowych, nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą we Wspólnocie, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia: »zapakowane dla:« lub zapisem równoznacznym. W tym przypadku etykieta powinna zawierać również oznaczenie kodowe pakującego lub wysyłającego. Sprzedawca jest zobowiązany do udostępnienia służbom kontrolnym wszystkich koniecznych informacji dotyczących znaczenia tego kodu.
  
  B.   Nazwa produktu
• "truskawki", jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz.
• nazwa odmiany (nieobowiązkowo)
  
  C.   Pochodzenie produktu
• kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.
  
  D.   Specyfikacja handlowa
• klasa
  E.   Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
  Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
  

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1221/2008 (Załącznik I)

Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  www.eur-lex.europa.eu/pl/index.htm

I.   OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są winogrona stołowe odmian uprawnych Vitis vinifera L. dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje winogron przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla winogron po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, kiście i jagody winogron powinny być:

• zdrowe; nie dopuszcza się owoców z objawami zepsucia lub z takimi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia;
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych;
• praktycznie wolne od szkodników;
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki;
• wolne od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego;
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Ponadto jagody winogron powinny być:
   
• całe;
• dobrze rozwinięte;
• prawidłowo wykształcone.
  
  Pigmentacja spowodowana działaniem słońca nie jest uważana za wadę. Winogrona powinny być delikatnie zrywane.
  Sok winogron powinien osiągnąć przynajmniej następujący ekstrakt refraktometryczny:
   
• 12 ºBrix dla odmian Alphonse Lavallée, Cardinal oraz Victoria,
• 13 ºBrix dla wszystkich innych odmian z pestkami,
• 14 ºBrix dla wszystkich odmian bezpestkowych.
  
  Dodatkowo wszystkie odmiany powinny mieć odpowiedni stosunek cukrów do kwasów.
  
  Stopień rozwoju i jakość winogron powinny być takie, aby mogły one:
   
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.   Podział na klasy jakości
  Winogrona dzieli się na trzy niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Winogrona w tej klasie powinny być najwyższej jakości. Powinny mieć kształt, stopień rozwoju i barwę charakterystyczne dla danej odmiany, biorąc po uwagę rejon uprawy. Nie powinny mieć żadnych wad. Jagody winogron powinny być jędrne, dobrze przytwierdzone, równomiernie rozmieszczone w kiści, z praktycznie nienaruszonym nalotem.
  
  Klasa I
  Winogrona w tej klasie powinny być dobrej jakości. Powinny mieć kształt, stopień rozwoju i barwę charakterystyczne dla danej odmiany, biorąc po uwagę rejon uprawy. Jagody winogron powinny być jędrne, dobrze przytwierdzone, oraz w miarę możliwości z nienaruszonym nalotem. Mogą być mniej równomiernie rozmieszczone w kiści niż w klasie Ekstra.
  
  Dopuszcza się jednak następujące niewielkie wady, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd owoców, ich jakość, zachowanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu,
• niewielkie wady barwy,
• bardzo niewielkie oparzenia słoneczne na skórce.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się winogrona, które nie mogą być zakwalifikowane do wyższych klas, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Kiście mogą mieć niewielkie wady kształtu, rozwoju i barwy, pod warunkiem, że nie wpływają ujemnie na podstawowe cechy charakterystyczne danej odmiany biorąc pod uwagę rejon uprawy.
  
  Jagody winogron powinny być wystarczająco jędrne i wystarczająco przytwierdzone oraz jeśli to możliwe z nalotem. Mogą być mniej równomiernie rozmieszczone w kiści niż w klasie I.
  
  Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że winogrona zachowają swoje cechy charakterystyczne co do jakości,  utrzymania jakości i prezentacji:
   
• wady kształtu,
• wady barwy,
• niewielkie oparzenia słoneczne na skórce,
• niewielkie odgniecenia,
• niewielkie wady skórki.
  
  III. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI
  
  Wielkość winogron określa się masą kiści.
  Ustalono następujące minimalne wielkości dla winogron uprawianych pod osłonami i winogron gruntowych, a także odmian winogron wielkoowocowych i drobnoowocowych. 
   

IV. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Dla produktu nie spełniającego wymagań ustalonych dla danej klasy dopuszcza się w każdym opakowaniu tolerancje dotyczące jakości i wielkości.

A.   Tolerancje dotyczące jakości

Klasa Ekstra
5% masowo winogron nie spełniających wymagań tej klasy, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy I, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy.

Klasa I
10 % masowo winogron nie spełniających wymagań klasy I, ale zgodnych z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla tej klasy.

Klasa II
10 % masowo winogron nie spełniających wymagań klasy II ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem owoców z objawami zepsucia lub z innymi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia.

B.   Tolerancje dotyczące wielkości

Klasa Ekstra i klasa I
10 % masowo winogron nie odpowiadających wielkości ustalonej dla danej klasy, ale odpowiadających wielkości dla klasy bezpośrednio niższej.

Klasa II
10 % masowo winogron nie odpowiadających wielkości ustalonej dla klasy II, ale o masie nie mniejszej niż 75 g.

Klasa Ekstra, klasa I i II
W opakowaniach detalicznych o masie nie przekraczającej 1 kg dopuszczalna jest jedna kiść o masie mniejszej niż 75 g w celu uzupełnienia masy opakowania, pod warunkiem, że wszystkie pozostałe wymagania dla danej klasy są spełnione.

V. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.   Jednolitość
Zawartość każdego opakowania powinna być jednolita i zawierać winogrona wyłącznie tego samego pochodzenia, odmiany, jakości oraz o tym samym stopniu dojrzałości.

W przypadku winogron pakowanych w opakowania detaliczne o masie nie przekraczającej 1 kg, jednolitość odmiany i pochodzenia nie jest wymagana.

W przypadku klasy Ekstra kiście powinny być w miarę o tej samej masie i barwie.
Umieszczanie w opakowaniach kiści o różnej barwie dla celów dekoracyjnych jest dopuszczalne w przypadku odmiany Chasselas.

Widoczna w opakowaniu część winogron powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.

B.   Pakowanie
Winogrona powinny być pakowane w taki sposób, aby zapewnić właściwą ich ochronę.W przypadku klasy Ekstra winogrona powinny być pakowane w pojedynczych warstwach.

Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem.

Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych, chociaż dopuszczalne jest pozostawienie przy kiściach części pędów o długości nie większej niż 5 cm jako formy specjalnej prezentacji.
Nalepki przyklejane na pojedynczych owocach nie powinny po ich odklejeniu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.

VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na  tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A.   Identyfikacja
Nazwa i adres pakującego i/lub wysyłającego.

Dane te mogą być zastąpione przez:

• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań jednostkowych, oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia »pakujący lub wysyłający« (lub odpowiednich skrótów);
• wyłącznie dla opakowań jednostkowych, nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą we Wspólnocie, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia: »zapakowane dla:« lub zapisem równoznacznym. W tym przypadku etykieta powinna zawierać również oznaczenie kodowe pakującego lub wysyłającego. Sprzedawca jest zobowiązany do udostępnienia służbom kontrolnym wszystkich koniecznych informacji dotyczących znaczenia tego kodu.
  
  B.   Nazwa produktu
• "winogrona stołowe", jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz,
• nazwa odmiany lub odmian,
• „spod osłon” jeśli stosowne.
  
  C.   Pochodzenie produktu
• kraj pochodzenia lub w stosownych przypadkach kraje pochodzenia, i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna
  
  D.   Specyfikacja handlowa
• klasa
  
  E.   Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
  Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
  

Norma EKG/ONZ FFV-05 nt. jakości handlowej
BAKŁAŻANÓW
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne teksty norm EKG/ONZ są opublikowane na stronie www.unece.org/trade/agr/standard/fresh/FFV-Standards.htm

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejsza norma stosuje się do oberżyn, owoców odmian (odmian roślin uprawnych) uprawianych z Solanum melongena L. var. esculentum, insantum i ovigerum, które mają być dostarczane konsumentom świeże, przy czym oberżyny przeznaczone dla przetwórstwa przemysłowego zostały wyłączone.

W zależności od kształtu dokonano rozróżnienia pomiędzy:

• oberżynami podłużnymi,
• oberżynami okrągłymi.
   
  II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI
  
  Celem normy jest określenie wymogów jakości oberżyn po wstępnej obróbce i opakowaniu.
  
  A. Wymogi minimalne
  Dla wszystkich klas, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla każdej klasy i dopuszczalnej tolerancji, oberżyny muszą:
   
• być w całości,
• mieć świeży wygląd,
• być twarde,
• być w dobrym stanie; produkt zaczynający gnić lub psuć się w taki sposób, że nie nadaje się do spożycia jest wyłączony,
• być czyste, praktycznie pozbawione jakichkolwiek widocznych ciał obcych,
• być dostarczone wraz z kielichem i szypułką, które mogą być nieznacznie uszkodzone,
• być wystarczająco rozwinięte, a ich miąższ nie może być włóknisty lub drzewiasty i nie mogą się w nim nadmiernie rozwijać nasiona (z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla klasy II),
• być wolne od nieprawidłowej wilgoci zewnętrznej,
• być wolne od obcego zapachu lub smaku.
  
  Stadium rozwoju oraz stan oberżyn muszą być takie, aby umożliwiały:
   
• przetrzymanie transportu i przenoszenia, i
• przybycie w zadawalającym stanie do miejsca przeznaczenia.
  
  B. Klasyfikacja
  Oberżyny klasyfikuje się według trzech klas określonych poniżej:
  
  Klasa I
  Oberżyny tej klasy muszą być dobrej jakości i muszą posiadać cechy odmiany. Muszą być również praktycznie wolne od zgorzeli słonecznej.
  
  Jednakże mogą wykazywać następujące nieznaczne wady powierzchniowe pod warunkiem, że nie będą one szkodziły ogólnemu wyglądowi, jakości, utrzymaniu lub prezentacji produktu:
   
• niewielka wada kształtu,
• niewielkie odbarwienie przy podstawie,
• niewielkie ciemne plamy lub niewielkie zabliźnione pęknięcia pod warunkiem, że nie obejmuje ono więcej niż 3 cm2.
  
  Klasa II
  Klasa ta obejmuje oberżyny, które nie kwalifikują się do włączenia do klasy I, lecz spełniają wymogi minimalne określone powyżej.
  
  Pod warunkiem, że zachowają one swe najważniejsze cechy jakości i prezentacji, mogą wykazywać następujące wady:
   
• wady kształtu,
• wady koloru,
• niewielkie miejsce wypalenia słońcem pod warunkiem, że nie obejmuje ono więcej niż 4 cm²,
• niewielkie wady powierzchniowe pod warunkiem, że nie obejmują one więcej niż 4 cm².
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość oberżyn określa się poprzez:
   
• albo maksymalną średnicę przekroju poprzecznego na osi wzdłużnej,
• albo wagę.
  
  A. Dla klasyfikacji według wielkości
  
  Średnica minimalna jest ustalona na 40 mm dla podłużnych oberżyn i 70 mm dla oberżyn okrągłych.
  
  Różnica pomiędzy najmniejszymi a największymi oberżynami w tym samym opakowaniu nie może przekroczyć:
   
• 20 mm dla oberżyn podłużnych,
• 25 mm dla oberżyn okrągłych.
  
  B. Dla klasyfikacji według wagi
  
  Wagę minimalną ustala się na 100 gramów.
  
  Należy przestrzegać skali:
   
• 100—300 gramów z maksymalną różnicą 75 gramów pomiędzy największymi a najmniejszymi oberżynami w tym samym opakowaniu,
• 300—500 gramów z maksymalną różnicą 100 gramów pomiędzy największymi a najmniejszymi oberżynami w tym samym opakowaniu,

powyżej 500 gramów z maksymalną różnicą 250 gramów pomiędzy największymi a najmniejszymi oberżynami w tym samym opakowaniu.

Stosowanie skali wielkości jest obowiązkowe dla klasy I. Ponadto podłużne oberżyny muszą mieć długość minimalną 80 mm z wyłączeniem szypułki.

Wymagań dotyczących wielkości nie stosuje się do produktów miniaturowych (Produkt miniaturowy oznacza rodzaj lub odmianę oberżyny, uzyskaną w hodowli roślin i/lub za pomocą specjalnych technik upraw, wyłączając oberżyny odmian nieminiaturowych, nie w pełni rozwinięte lub które nie osiągnęły odpowiednich wielkości. Muszą być spełnione wszystkie inne wymagania norm.)
 
IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Tolerancja odnośnie jakości i wielkości lub wagi jest dopuszczalna dla produktu niespełniającego wymogów klasy oznakowanej na każdym opakowaniu.

A. Tolerancja jakości

Klasa I
10 % liczby lub wagi oberżyn niespełniających wymogów dla klasy, lecz spełniających wymogi dla klasy II lub, wyjątkowo, mieszczących się w przedziale tolerancji dla tej klasy.

Klasa II
10 % liczby lub wagi oberżyn niespełniających ani wymogów dla klasy, ani wymogów minimalnych, z wyjątkiem produktu zaczynającego gnić, z silnie zaznaczonymi ciemnymi plamami, niezabliźnionymi pęknięciami lub innym uszkodzeniem powodującym, że nie nadają się one do spożycia.
 
B. Tolerancja wielkości

Klasa I
10 % liczby lub wagi oberżyn o wielkości bezpośrednio poniżej lub powyżej wielkości lub wagi określonych na opakowaniu.

Klasy II
10 % liczby lub wagi oberżyn niespełniających wielkości minimalnych. W żadnym przypadku tolerancja nie stosuje się do oberżyn, których średnica wynosi więcej niż 5 mm poniżej średnicy minimalnej lub, w przypadku klasyfikacji według wagi, do oberżyn ważących mniej niż 90 gramów.
 
V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność
Zawartość każdego opakowania powinna być jednorodna i zawierać jedynie oberżyny tego samego pochodzenia, rodzaju handlowego, jakości i wielkości lub wagi (gdy wielkość jest obowiązkowa), a także wyraźnie odznaczać się tym samym etapem rozwoju i kolorem.

Podłużne oberżyny pakowane w to samo opakowanie muszą być wystarczająco jednorodne w odniesieniu do długości.

Miniaturowe oberżyny muszą w uzasadniony sposób być jednorodne pod względem wielkości. Mogą one być zmieszane z innymi miniaturowymi produktami o odmiennym rodzaju i pochodzeniu. Widoczna część zawartości każdego opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej , z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003

B. Opakowanie
Oberżyny muszą być pakowane w taki sposób, aby produkt miał zapewnioną odpowiednią ochronę.
Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, która pozwala na uniknięcie spowodowania jakiegokolwiek uszkodzenia zewnętrznego lub wewnętrznego produktu. Zezwala się na wykorzystanie materiałów, a w szczególności papieru lub pieczątek ze specyfikacją handlową pod warunkiem, że druk lub etykietowanie zostało wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju. Opakowania muszą być wolne od jakichkolwiek ciał obcych.

Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
 
VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE OZNAKOWANIA

Każde opakowanie musi być zaopatrzone w następujące dane szczegółowe, literami zgrupowanymi po tej samej stronie, oznakowane w sposób wyraźny i niemożliwy do starcia oraz widoczne z zewnątrz.

A. Identyfikacja
Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającegoWzmiankę tę można zastąpić:

• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Rodzaj produktu
• „oberżyny”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz,
• nazwa odmiany (do wyboru).
  
  C. Pochodzenie produktu
• kraj pochodzenia i do wyboru region, gdzie były uprawiane lub nazwa miejsca w kraju, regionie lub lokalna.
  
  D. Specyfikacje handlowe
• klasa,
• wielkość (jeśli ma zastosowanie):
• albo według największej lub najmniejszej średnicy, gdy wielkość jest określana według średnicy,
• albo według wagi maksymalnej lub minimalnej, gdy klasyfikacja jest określana według wagi,
• „oberżyny mini”, „bakłażanki” lub inny stosowny termin na produkt miniaturowy, jeżeli to właściwe. Jeżeli kilka rodzajów produktów miniaturowych jest wymieszane w tym samym opakowaniu, to muszą być wymienione wszystkie produkty i ich odpowiednie pochodzenie.
  
  E. Oznakowanie kontroli urzędowej (do wyboru)
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.
  

Norma EKG/ONZ FFV-48 nt. jakości handlowej
BROKUŁÓW
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy
krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne teksty norm EKG/ONZ są opublikowane na stronie www.unece.org/trade/agr/standard/fresh/FFV-Standards.htm

I. OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są brokuły odmian uprawnych Brassica oleracea L. convar. botrytis (L.) Alef. var. Cymosa Duch dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje brokułów przeznaczonych do przetwórstwa.

II. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla brokułów na etapie eksportu, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, brokuły powinny być:

• całe, dla celów prezentacji dopuszczalne jest usunięcie niektórych różyczek
• zdrowe; nie dopuszcza się brokułów z objawami zepsucia lub z takimi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• o świeżym wyglądzie,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• wolne od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego, w przypadku kiedy używany jest kruszony lód, ślady pozostałości wody nie są uważane za nadmierne zawilgocenie
• wolne od obcych zapachów i/lub smaków.
  Przycięcie łodygi powinno być czyste i możliwie prostopadłe.
  Puste łodygi nie są uważane za wadę pod warunkiem, że pusta część jest zdrowa, świeża i nie ma zmienionej barwy.
  
  Stopień rozwoju kalafiorów powinien być taki, aby mogły one:
   
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  Podział na klasy jakościBrokuły dzieli się na dwie niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa I
  Brokuły w tej klasie powinny być dobrej jakości. Powinny posiadać cechy charakterystyczne dla danej odmiany.
  Brokuły powinny być:
   
• jędrne i zwarte,
• wolne od wad takich jak plamy lub ślady zmarznięcia
• pąki róży muszą być zupełnie zamknięte.
• Łodyga musi być wystarczająco miękka i niezdrewniała.
  
  Jednakże dopuszcza się następujące niewielkie wady, pod warunkiem, że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, jej utrzymanie oraz na prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu,
• niewielkie wady barwy.
  
  Liście wyrastające ponad różę są dopuszczalne pod warunkiem, że są zielone, zdrowe, świeże i delikatne.

Klasa II
Do tej klasy zalicza się brokuły, które nie odpowiadają wymaganiom klas wyższych, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.

Brokuły mogą być:

• lekko rozluźnione i mniej zwarte,
• pąki róży muszą być praktycznie zamknięte.
  
  Łodyga musi być odpowiednio miękka i może mieć ślady zdrewnienia.
  
  Jednakże dopuszcza się następujące niewielkie wady, pod warunkiem, że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, jej utrzymanie oraz na prezentację w opakowaniu:
   
• wady kształtu,
• wady barwy,
• niewielkie odgniecenia i skaleczenia.
  
  Liście wyrastające ponad różę są dopuszczalne pod warunkiem, że są zielone, zdrowe, świeże i delikatne.
  
  III. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI
  
  Wielkość brokułów określana jest albo za pomocą średnicy łodygi w miejscu ucięcia albo maksymalną średnicą róży.
  
• Dla brokułów sortowanych według średnicy łodygi, minimalna średnica nie może być mniejsza niż 8 mm. Różnica w średnicach pomiędzy najmniejszą  a największa łodygą w opakowaniu nie może przekraczać 20 mm.
• Dla brokułów sortowanych według średnicy róży, minimalna średnica powinna wynosić 6 cm. Jednak dla brokułów w opakowaniach jednostkowych lub w pęczkach, minimalna średnica może wynosić 2 cm.
  
  Różnica w średnicach pomiędzy najmniejszą a największą różą w opakowaniu nie może przekraczać:
   
• 4 cm jeśli najmniejsza róża ma średnicę mniejszą niż 10 cm
• 8 cm jeśli najmniejsza róża ma średnicę 10 cm lub więcej.
  
  Dla brokułów w opakowaniach jednostkowych lub w pęczkach, nie jest wymagana jednolitość co do wielkości.
  Proporcja pomiędzy średnicą róży i łodygi w każdym opakowaniu nie może być mniejsza niż 2:1.
  Długość brokułów nie może przekraczać 20 cm.
  
  IV. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla brokułów, które w zakresie jakości i wielkości nie spełniają wymagań ustalonych dla danej klasy, dopuszcza się w każdym opakowaniu następujące tolerancje:
  
  A. Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa I
  10 % liczbowo lub wagowo brokułów nie spełniających wymagań klasy I, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla klasy II
  
  Klasa II
  10 % liczbowo lub wagowo brokułów nie spełniających ani wymagań klasy II ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się jednak brokułów z objawami zepsucia lub z innymi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia.
  
  B.  Tolerancje dotyczące wielkości
  
  Dla wszystkich klas: 10 % liczbowo lub wagowo brokułów nie spełniających wymagań dotyczących wielkości.
  
  V. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJIA.  
  
  JednolitośćW każdym opakowaniu brokuły powinny być jednolite, tj. tego samego pochodzenia, tej samej odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości (jeśli były sortowane).
  Brokuły klasy I powinny mieć jednolitą barwę.
  
  Widoczna w opakowaniu część brokułów powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  
  B.   Pakowanie
  Sposób pakowania powinien być taki, aby należycie chronił produkt przed uszkodzeniami.
  Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniem zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem.
  
  Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń zewnętrznych.
  
  C.   Prezentacja
  Brokuły mogą być zaprezentowane w opakowaniu w następujący sposób:
   
• pionowo
• poziomo.
  
  Brokuły pakowane pionowo muszą być ściśle ułożone, ale tak, aby róże nie zostały uszkodzone. Jeśli jest to
  konieczne, to w celu lepszej prezentacji część róż może być ułożona poziomo.
  Brokuły mogą być zapakowane indywidualnie lub w pęczkach.
  
  Indywidualne opakowania brokułów lub pęczki w tym samym opakowaniu powinny mieć podobna masę.
  
  VI. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu1 należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
   
• Cechy identyfikacyjnePakujący i/lub wysyłający: nazwa i adres lub urzędowo ustanowiony lub  zaakceptowany kod firmowy2.
• Nazwa produktu-  "brokuły”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz
• Pochodzenie produktu-  kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.
• Charakterystyka jakości handlowej-  klasa
• wielkość (jeśli były sortowane) określona minimalną i maksymalną średnicą (łodyg w mm; róż w cm) (nieobowiązkowo)
• „pakowane z kruszonym lodem” jeśli stosowne.
  
  E.   Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
• Opakowania detaliczne przeznaczone do sprzedaży konsumentom nie muszą podlegać tym postanowieniom dotyczącym znakowania, ale ich oznakowanie musi być zgodne z przepisami krajowymi. Jednak oznakowanie, o którym mowa musi być zawsze umieszczone na opakowaniach zbiorczych tych opakowań detalicznych.
• Przepisy krajowe w wielu krajach wymagają, aby na opakowaniu deklarować nazwę i adres. Jednakże w przypadku kiedy znak firmowy jest użyty, odnośnik „pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiedni skrót) muszą być zaznaczone w ścisłym powiązaniu ze znakiem firmowym.
  

Norma EKG/ONZ FFV-08 nt. jakości handlowej

KAPUSTY BRUKSELSKIEJ
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do kapusty brukselskiej, czyli bocznych główek rosnących wzdłuż pionowej łodygi odmian (uprawnych) Brassica oleracea L. var. bullata subazr. gemmifera DC., dostarczanej konsumentowi w stanie świeżym, z wyłączeniem kapusty brukselskiej przeznaczonej do celów przetwórstwa przemysłowego.
 
II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem niniejszej normy jest określenie wymagań jakościowych w odniesieniu do kapusty brukselskiej po jej przygotowaniu i opakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla każdej klasy i przyznanych tolerancji, kapusta brukselska musi być:

• w stanie nienaruszonym,
• zdrowa, wyklucza się produkt z objawami gnicia lub pogorszenia, które powoduje jej nieprzydatność do spożycia,
• o świeżym wyglądzie,
• czysta, praktycznie pozbawiona jakichkolwiek widocznych substancji obcych,
• niezmrożona,
• wolna od owadów i/lub innych pasożytów,
• pozbawiona nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,
• wolna od wszelkich obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Szypułka odciętej kapusty brukselskiej musi być obcięta tuż poniżej liści zewnętrznych. W kapuście brukselskiej nieodciętej szypułka musi być złamana u nasady; miejsce cięcia lub złamania musi być czyste, bez  przylegających innych części rośliny.
  
  Stan kapusty brukselskiej musi być taki, aby mogła ona:
   
• wytrzymać transport i przeładunek, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.
  
  B. Klasyfikacja
  Kapustę brukselską dzieli się na trzy klasy określone poniżej:
  
  Klasa I
  Kapusta brukselska w tej klasie powinna być dobrej jakości oraz musi być:
   
• zwarta,
• zamknięta,
• pozbawiona uszkodzeń spowodowanych mrozem.
  
  Odcięta kapusta brukselska musi mieć odpowiednią barwę. W odniesieniu do nieodciętej kapusty brukselskiej dopuszcza się lekkie odbarwienie liści u nasady oraz lekkie uszkodzenie liści zewnętrznych spowodowane odrywaniem, sortowaniem lub pakowaniem, pod warunkiem, że nie wpływają one na stan produktu.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się kapustę brukselską, która nie kwalifikuje się do włączenia do klasy I, ale spełnia wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Produkty w tej klasie mogą jednakże:
   
• być mniej zwarte,
• być mniej zamknięte, lecz nie otwarte,
• ponadto mogą wykazywać nieznaczne uszkodzenia spowodowane mrozem.
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość określa się na podstawie największej średnicy przekroju poprzecznego.
  
  Minimalna średnica przekroju wynosi:
   
• 10 mm dla kapusty brukselskiej odciętej klasy I oraz
• 15 mm dla kapusty brukselskiej odciętej klasy I oraz II.
  
  W każdym opakowaniu kapusty brukselskiej klasy I dopuszczalna różnica między największą a najmniejszą główką nie może przekraczać 20 mm.
   
  IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  W każdym opakowaniu dopuszcza się tolerancje w odniesieniu do jakości i wielkości produktu, który nie spełnia wymagań określonych dla danej klasy.
  
  A. Tolerancje dotyczące ilości
  
  Klasa I
  10 % według wagi kapusty brukselskiej niespełniającej wymagań dla klasy, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II lub wyjątkowo mieszczących się w granicach tolerancji ustalonych dla tej klasy.
  
  Klasa II
  10 % według wagi kapusty brukselskiej niespełniającej wymagań dla klasy, ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem kapusty brukselskiej z objawami gnicia lub pogorszenia, które powoduje jej nieprzydatność do spożycia.
  
  B. Tolerancje dotyczące wielkości
  Dla wszystkich klas: 10 % wagi kapusty brukselskiej niespełniającej wymagań w zakresie wielkości.
   
  V. PRZEPISY DOTYCZĄCE WYGLĄDU
  
  A. Jednolitość
  Zawartość każdego opakowania musi być jednolita oraz musi obejmować kapustę brukselską tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości. Widoczna część zawartości każdego opakowania musi być
  reprezentatywna dla całej zawartości.
  
  Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej , z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 (1).
  
  B. Opakowanie
  Opakowanie musi zapewniać właściwą ochronę kapusty brukselskiej. Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Stosowanie materiałów, w szczególności papierowych lub pieczęci ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk i etykieta wykonane są nietoksycznym tuszem lub klejem. Opakowania nie mogą zawierać żadnych obcych substancji.
  
  Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
   
  VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane po tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz:
  
  A. Identyfikacja
  Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego
  
  Wzmiankę tę można zastąpić:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Rodzaj produktu
  „Kapusta brukselska odcięta” lub „Kapusta brukselska nieodcięta”, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz.
  
  C. Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna albo lokalna nazwa miejsca.
  
  D. Specyfikacje handlowe
  Klasa; w przypadku sortowania według wielkości, wielkość wyrażona jako średnica minimalna i maksymalna.
  
  E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo).
   Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.
  

Norma EKG/ONZ FFV-25 nt. jakości handlowej
CEBULI
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy
krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne teksty norm EKG/ONZ są opublikowane na stronie www.unece.org/trade/agr/standard/fresh/FFV-Standards.htm

I. OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy jest cebula odmian uprawnych Allium cepa L., dostarczana konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje cebuli ze świeżym, zielonym szczypiorem oraz cebuli przeznaczonej do przetwórstwa.

II. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla cebuli na etapie eksportu, po jej przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla każdej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, cebula powinna być:

• cała,
• zdrowa; nie dopuszcza się cebuli z objawami gnicia lub takiego zepsucia, które czynią ją niezdatną do spożycia,
• czysta, praktycznie wolna od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• bez uszkodzeń spowodowanych mrozem,
• wystarczająco sucha zgodnie z przeznaczeniem (w przypadku cebuli przeznaczonej do przechowywania, przynajmniej dwie pierwsze łuski zewnętrzne i szyjka powinny być całkowicie suche),
• bez pustej i twardej szyjki,
• praktycznie wolna od szkodników,
• praktycznie wolna od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• bez nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Ponadto, szyjka powinna być ukręcona lub równo obcięta i nie powinna mieć więcej niż 6 cm długości (z wyjątkiem cebuli splatanej w warkocze).
  
  Jakość cebuli powinna być taka, aby mogła ona:
   
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.  Podział na klasy jakości
  Cebulę dzieli się na dwie niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa I
  Cebula w tej klasie powinna być dobrej jakości i powinna posiadać cechy charakterystyczne dla odmiany.
  Cebula powinna być:
   
• jędrna i zwarta,
• bez objawów wyrośnięcia (bez widocznego na zewnątrz wyrośniętego szczypioru),
• bez  zgrubień spowodowanych nieprawidłowym wzrostem,
• praktycznie bez korzeni (dopuszcza się jednak korzenie w cebuli zbieranej przed osiągnięciem pełnej dojrzałości).
  
  Jednakże dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd cebuli, jej jakość, utrzymanie jakości oraz wygląd w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu,
• niewielkie wady barwy,
• małe plamy nie dochodzące do ostatniej suchej łuski zewnętrznej chroniącej łuski mięsiste, pod warunkiem, że nie pokrywają więcej, niż 1/5 powierzchni cebuli,
• małe powierzchniowe pęknięcia zewnętrznych łusek i częściowy ich brak, pod warunkiem, że łuski mięsiste są należycie zabezpieczone.

Klasa II
Do tej klasy zalicza się cebulę, która nie odpowiada wymaganiom klasy I, ale spełnia wyżej określone wymagania minimalne. Cebula powinna być dostatecznie jędrna.

Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że cebula zachowuje swoje cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości i wyglądu w opakowaniu:

• wady kształtu,
• wady barwy,
• wczesne oznaki wyrośnięcia widocznego na zewnątrz (nie więcej niż 10 % liczbowo lub masowo w jednostce opakowania),
• ślady otarcia,
• nieznaczne ślady obecności szkodników lub chorób,
• małe, zabliźnione pęknięcia,
• niewielkie zabliźnione obicia, nie wpływające na utrzymanie jakości,
• kępki korzeni
• plamy nie dochodzące do ostatniej, suchej łuski zewnętrznej chroniącej łuski mięsiste, pod warunkiem, że nie pokrywają więcej niż połowę powierzchni cebuli,
• pęknięcia na zewnętrznych łuskach i częściowy brak łusek na powierzchni nie większej niż 1/3 cebuli, pod warunkiem, że łuski mięsiste nie zostały uszkodzone.
  
  III. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI
  
  Wielkość określa się największą średnicą poprzeczną cebuli. Różnica między najmniejszą i największą cebulą w jednostce opakowania nie może przekraczać:
   
• 5 mm, jeśli średnica najmniejszej cebuli jest równa lub większa niż 10 mm, lecz mniejsza niż 20 mm; jeżeli jednak średnica cebuli jest równa lub większa niż 15 mm, lecz mniejsza niż 25 mm, różnica może wynosić 10 mm;
• 15 mm, jeśli średnica najmniejszej cebuli jest równa lub większa niż 20 mm, lecz mniejsza niż 40 mm;
• 20 mm, jeśli średnica najmniejszej cebuli jest równa lub większa niż 40 mm, ale mniejsza niż 70 mm;
• 30 mm, jeśli średnica najmniejszej cebuli jest równa 70 mm lub większa.
  
  Minimalna średnica cebuli wynosi 10 mm.
  
  IV. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla cebuli, która nie spełnia wymagań ustalonych dla danej klasy dopuszcza się w każdym opakowaniu następujące tolerancje w zakresie jakości i wielkości:
  
  A. Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa I
  10 % liczbowo lub masowo cebuli nie spełniającej wymagań tej klasy, lecz zgodnej z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczącej się w tolerancjach dla klasy II.
  
  Klasa II
  10 % liczbowo lub masowo cebuli nie spełniającej wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się jednak cebuli z objawami gnicia lub innego zepsucia, które czynią ją niezdatną do spożycia.
  B. Tolerancje dotyczące wielkościDla wszystkich klas: 10 % liczbowo lub masowo cebuli nie mieszczącej się w przedziale deklarowanej wielkości, lecz o średnicy nie większej i nie mniejszej o 20 % od deklarowanej wielkości.
  
  V. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A. Jednolitość
  W każdym opakowaniu (lub partii dla cebuli luzem) cebula powinna być jednolita, tj. tego samego pochodzenia, tej samej odmiany, jakości i wielkości.
  
  Jednak opakowania detaliczne o masie netto nie przekraczającej 3 kg, mogą zawierać mieszankę cebul o różnej barwie pod warunkiem, że są one jednolite pod względem jakości, a dla każdej barwy pod względem pochodzenia, odmiany i wielkości.
  
  Widoczna w opakowaniu (lub partii dla cebuli luzem) część cebuli powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  
  B. Pakowanie
  Sposób pakowania powinien być taki, aby należycie chronił produkt przed uszkodzeniami.
  Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru lub pieczątek ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną zamieszczone przy pomocy nietoksycznego tuszu lub kleju.
  
  Nalepki indywidualnie naklejone na produkt powinny być takie, aby po usunięciu nie pozostawiały widocznych śladów kleju, ani nie powodowały uszkodzeń skórki.
  Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.
  
  C. Prezentacja
  Cebula może być zaprezentowana w następujący sposób:
   
• ułożona warstwami,
• luzem w opakowaniu (włączając big – bagi lub inne duże opakowania)
• przewożona luzem w środkach transportu,
• w warkoczach:
• albo o określonej liczbie cebul, ale nie mniej niż 6 (z całkowicie zaschniętą szyjką)
• albo o określonej masie
  
  Dla cebuli w warkoczach, charakterystyka warkoczy w jednym opakowaniu (liczba cebul lub masa netto) powinna być jednolita.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu1 należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  Dla cebuli przewożonej luzem (bezpośrednio ładowanej do środka transportu), informacje te muszą być zawarte w dokumentach towarzyszących produktowi oraz powinny być umieszczone w widocznym miejscu wewnątrz środka transportu.
  
  A.   Cechy identyfikacyjne
  Pakujący i/lub wysyłający: nazwa i adres lub urzędowo ustanowiony lub  zaakceptowany kod firmowy2.
  
  B. Nazwa produktu
  Cebula, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz.
• W przypadku opakowań detalicznych zawierających mieszankę cebul o różnej barwie :
• „mieszanka cebul” lub równoważne sformułowanie,
• jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz, zaznaczenie cebul każdej barwy i minimalnej ilości sztuk cebul każdej barwy
  
  C. Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.
• W przypadku opakowań detalicznych zawierających mieszankę cebul o różnych barwach i pochodzeniu, należy zaznaczyć kraj pochodzenia przy nazwie każdej barwy
  
  D. Charakterystyka jakości handlowej-  Klasa
• Wielkość, określona minimalną i maksymalną średnicą
• Masa netto
  
  E. Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
• Opakowania detaliczne przeznaczone do sprzedaży konsumentom nie muszą podlegać tym postanowieniom dotyczącym znakowania, ale ich oznakowanie musi być zgodne z przepisami krajowymi. Jednak oznakowanie, o którym mowa musi być zawsze umieszczone na opakowaniach zbiorczych tych opakowań detalicznych.
• Przepisy krajowe w wielu krajach wymagają, aby na opakowaniu deklarować nazwę i adres. Jednakże w przypadku kiedy znak firmowy jest użyty, odnośnik „pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiedni skrót) muszą być zaznaczone w ścisłym powiązaniu ze znakiem firmowym.
  

Norma EKG/ONZ FFV-41 nt. jakości handlowej
CUKINII
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejsza norma stosuje się do cukinii zebranych, gdy są młode i miękkie, zanim ich nasiona staną się twarde, z odmian wyhodowanych z Cucurbita pepo L., które należy dostarczać świeże do konsumenta, z wyłączeniem cukinii przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego. Niniejsza norma obejmuje także cukinie prezentowane wraz z kwiatem.
 
II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakości cukinii, po przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne
Dla wszystkich klas, z zastrzeżeniem specjalnych przepisów dla każdej klasy i dopuszczalnej tolerancji, cukinie oraz cukinie z kwiatem muszą:

• być nienaruszone wraz z ogonkiem liściowym, który może być nieznacznie uszkodzony,
• być w dobrym stanie; wyłączając produkt, który zaczyna gnić lub psuć się w taki sposób, że nie nadaje się do spożycia,
• być czyste, praktycznie wolne od wszelkich widocznych ciał obcych,
• mieć świeży wygląd,
• być praktycznie wolne od szkodników,
• być praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• być wolne od nieprawidłowej wilgoci zewnętrznej,
• być wolne od obcego zapachu i/lub smaku.
  
  Ponadto owoce muszą:
   
• być twarde,
• nie mieć wgłębień,
• nie mieć pęknięć,
• być dostatecznie rozwinięte, a ich nasiona nie mogą być zdrewniałe.
  
  Stadium rozwoju oraz stan cukinii muszą być takie, aby umożliwiały:
   
• przetrzymanie transportu i przeładunek, oraz
• przybycie w zadowalającym stanie do miejsca przeznaczenia.
  
  B. Klasyfikacja
  Cukinie klasyfikuje się według trzech klas określonych poniżej:
  
  Klasa „Ekstra”
  Cukinie zaliczone do tej klasy muszą być najwyższej jakości. Muszą posiadać cechy odmiany i/lub rodzaju handlowego.
  
  Cukinie muszą:
   
• być dobrze rozwinięte,
• mieć odpowiedni kształt,
• mieć starannie przycięty ogonek liściowy o maksymalnej długości 3 cm.
  
  Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo niewielkich powierzchownych uszkodzeń, które nie mają wpływu na ogólny wygląd produktu, jakość, zachowanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.
  
  Klasa I
  Cukinie zaliczone do tej klasy muszą być dobrej jakości. Muszą posiadać cechy odmiany i/lub rodzaju handlowego.
  
  Dopuszcza się jednak następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd produktów, ich jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:
   
• nieznaczne wady kształtu,
• nieznaczne wady zabarwienia,
• bardzo nieznaczne wady skórki,
• bardzo nieznaczne wady spowodowane chorobami, pod warunkiem że nie są one postępujące i nie wpływają na miąższ.
  
  Cukinie muszą mieć ogonek liściowy o maksymalnej długości 3 cm.
  
  Klasa II
  Klasa ta obejmuje cukinie, które nie kwalifikują się do zaliczenia do klas wyższych, ale spełniają minimalne wymagania wyszczególnione powyżej.
  
  Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem że cukinie zachowują swoje podstawowe cechy w odniesieniu do jakości, utrzymania jakości i prezentacji:
   
• wady kształtu,
• wady zabarwienia,
• niewielkie miejsce wypalenia słońcem,
• nieznaczne wady skórki,
• nieznaczne wady spowodowane chorobami, pod warunkiem że nie są one postępujące i nie wpływają na miąższ.
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość jest ustalana według:
   
• długości, albo
• wagi.
  
  Wielkość według długości mierzy się między przecięciem ogonka liściowego a końcem owocu zgodnie z następującą skalą.
  
  Minimalna długość wynosi 7 cm, a maksymalna 35 cm.
  
  Cukinie klasy „Ekstra” i klasy I mają wielkość zgodną z następującą skalą:
   
• 7 cm do 14 cm (włącznie),
• 14 cm (wyłącznie) do 21 cm (włącznie),
• 21 cm (wyłącznie) do 35 cm.
  
  Przy klasyfikacji według wagi minimalna waga wynosi 50 g, a maksymalna 450 g.
  
  Cukinie klasy „Ekstra” i klasy I mają wielkość zgodną z następującą skalą:
   
• 50 g do 100 g (włącznie),
• 100 g (wyłącznie) do 225 g (włącznie),
• 225 g (wyłącznie) do 450 g (włącznie).
  
  Wymagania dotyczące wielkości nie stosują się do produktów miniaturowych (Produkt miniaturowy oznacza odmianę cukinii uzyskaną z hodowli roślin i/lub dzięki specjalnym technikom upraw. Wszystkie pozostałe wymagania
  normy muszą zostać spełnione ) ani do cukinii prezentowanej z kwiatem.
   
  IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Tolerancje w odniesieniu do jakości i wielkości dopuszczalne są w każdym opakowaniu dla produktów, które nie spełniają wymogów oznaczonej klasy.
  
  A. Tolerancje jakości
  
  Klasa „Ekstra”
  5 % liczby lub wagi cukinii niespełniających wymagań dla tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami klasy I lub, wyjątkowo, mieszczących się w tolerancjach tej klasy.
  
  Klasa I
  10 % liczby lub wagi cukinii niespełniających wymagań dla tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami klasy II lub, wyjątkowo, mieszczących się w tolerancjach tej klasy.
  
  Klasa II
  10 % liczby lub wagi cukinii niespełniających wymagań dla tej klasy ani wymogów minimalnych, z wyjątkiem produktów zaczynających gnić lub psuć się w inny sposób, powodujący ich nieprzydatność do spożycia.
  
  B. Tolerancja wielkości
  We wszystkich klasach: 10 % liczby lub wagi cukinii niespełniających wymagań wielkości, lecz zgodnych z wymaganiami wielkości tuż powyżej lub poniżej wielkości określonej na opakowaniu. Jednakże tolerancja ta ma zastosowanie jedynie do produktu, który różni się o nie więcej niż 10 % od określonych ograniczeń wielkości
  lub wagi.
  
  V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A. Jednorodność
  Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i zawierać tylko cukinie tego samego pochodzenia, odmiany, rodzaju handlowego, jakości i wielkości (jeśli ma zastosowanie), a także będące na tym samym etapie rozwoju i tego samego zabarwienia. Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna
  dla całej zawartości.
  
  Nie naruszając powyższych przepisów w tym zakresie, produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych na sprzedaż o wadze netto 3 kg lub mniej, z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw, zgodnie z warunkami ustanowionymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003.
  Cukinie miniaturowe i cukinie prezentowane z kwiatem muszą być mniej więcej jednakowej wielkości. Cukinie miniaturowe mogą być mieszane z innymi miniaturowymi produktami różnego rodzaju i pochodzenia.
  
  B. Opakowanie
  Cukinie muszą być pakowane w taki sposób, aby produkt był odpowiednio chroniony. Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, która pozwala na uniknięcie spowodowania wszelkich
  zewnętrznych lub wewnętrznych uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykietowanie zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju. Opakowania muszą być wolne od jakichkolwiek ciał obcych.
  Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
   
  VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE OZNAKOWANIA
  
  Każde opakowanie musi być zaopatrzone w następujące dane szczegółowe umieszczone po tej samej stronie, oznakowane w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz.
  
  A. Identyfikacja
  Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego
  
  Wzmiankę tę można zastąpić:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Rodzaj produktu
  Jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz:
   
• „Cukinia”,
• „Cukinia z kwiatem” lub równoważne oznaczenie tam, gdzie jest to stosowne.
  
  C. Pochodzenie produktu
• Kraj pochodzenia oraz, fakultatywnie, krajową, regionalną lub lokalną nazwę miejsca.
  
  D. Charakterystyka jakości handlowej
• Klasa
• Wielkość (jeśli ma zastosowanie) wyrażone:
• według najmniejszych i największych pomiarów, gdy wielkość określana jest według długości,
• według najmniejszych i największych pomiarów, gdy wielkość określana jest według wagi.
• „cukinia mini”, „młoda cukinia” lub inne właściwe określenie miniaturowego produktu tam, gdzie jest to stosowne.
  
  W przypadku gdy w tym samym opakowaniu pomieszanych jest kilka rodzajów miniaturowych produktów, muszą zostać wymienione wszystkie produkty i ich odpowiednie miejsca pochodzenia.
  
  E. Oznakowanie kontroli urzędowej (fakultatywnie)
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.
  

Norma EKG/ONZ FFV-38 nt. jakości handlowej

CYKORII
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Przedmiotem niniejszej normy jest cykoria, tj. pędy cykorii uzyskane z korzeni różnych odmian (uprawnych) „cykorii liściowej”, pochodzącej od Cichorium intybus L. var foliosum HEGI, dostarczane w stanie świeżym konsumentowi, z wyłączeniem cykorii przeznaczonej do celów przetwórstwa przemysłowego.
 
II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem niniejszej normy jest określenie wymogów jakości cykorii po jej przygotowaniu i opakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem szczegółowych przepisów dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, cykoria musi być:

• cała,zdrowa; nie dopuszcza się produktu z objawami gnicia lub z takimi uszkodzeniami, które czynią go niezdatnym do spożycia,
• bez czerwonawego przebarwienia, nadmarznięcia i śladów obicia,
• bez uszkodzeń spowodowanych przez gryzonie lub choroby,
• bez uszkodzeń spowodowanych przez owady lub pasożyty,
• bez tworzącego się pędu kwiatostanowego powyżej trzech czwartych długości główki,
• czysta, w szczególności bez zabrudzonych listków i praktycznie bez żadnych widocznych zanieczyszczeń obcych,
• jasna, tj. barwy białej lub żółtawo-białej,
• czysto wycięta lub wyłamana na wysokości szyjki,
• o świeżym wyglądzie,
• bez nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Stopień rozwoju i jakość cykorii powinny być takie, aby mogła:
   
• wytrzymać transport oraz przeładunek,
• dotrzeć w dobrym stanie do miejsca przeznaczenia.
  
  B. Klasyfikacja
  Cykorię dzieli się na cztery klasy określone niżej:
  
  Klasa ekstra
  Cykoria w tej klasie musi być najwyższej jakości, w szczególności musi być:
   
• dobrze uformowana,
• zwarta,
• o zamkniętych główkach, tj. z główkami o ostrych, dobrze zamkniętych wierzchołkach,
• z liśćmi zewnętrznymi o długości nie mniejszej niż trzy czwarte długości cykorii,
• nie zielonkawa ani szklista.
  
  Klasa I
  Cykoria w tej klasie musi być dobrej jakości, w szczególności musi być:
   
• dostatecznie zwarta,
• o zewnętrznych liściach o długości co najmniej połowy cykorii,
• nie zielonkawa ani szklista.
  
  Jej kształt może być mniej regularny, a główki mniej zwarte i nie tak zamknięte jak w przypadku cykorii w klasie ekstra, o ile średnica otwarcia główki nie przekracza jednej piątej maksymalnej średnicy główki.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się cykorię, która nie odpowiada wymaganiom wyższych klas, ale spełnia wyżej określone wymagania minimalne. Jednakże może ona wykazywać następujące wady:
   
• lekko nieregularny kształt,
• lekko zielonkawy odcień wierzchołków liści,
• lekko otwarte główki (średnica otwarcia nie może przekraczać jednej trzeciej maksymalnej średnicy główki).
  
  Ponadto, do klasy tej może być zaliczana cykoria o nieregularnym kształcie, pod warunkiem, że występuje ona oddzielnie w jednolitym opakowaniu oraz spełnia inne wymagania ustanowione dla tej klasy.
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość cykorii określa się po pierwsze według średnicy mierzonej w najszerszym miejscu główki pod kątem prostym do jej osi podłużnej, a po drugie według długości główki. Wielkość cykorii w poszczególnych klasach ustala się następująco:
   

Jednakże cykoria mieszcząca się w granicach długości od 6 do 12 cm może być zaliczana do klasy II, pod warunkiem że na opakowaniu zostaną podane maksymalne i minimalne długości główek znajdujących się wewnątrz.

W każdym opakowaniu:

• maksymalna dopuszczalna różnica długości między poszczególnymi główkami cykorii wynosi 5 cm dla klasy ekstra, 8 cm dla klasy I i 10 cm dla klasy II;
• maksymalna dopuszczalna różnica średnicy między poszczególnymi główkami cykorii wynosi 2,5 cm dla klasy „ekstra”, 4 cm dla klasy I i 5 cm dla klasy II.
   
  IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla cykorii, która w zakresie jakości i wielkości nie spełnia wymagań ustalonych dla danej klasy, dopuszcza się tolerancje w każdym opakowaniu.
  
  A. Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa ekstra
  5 % liczbowo lub wagowo główek cykorii niespełniających wymogów tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami klasy I lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla klasy I.
  
  Klasa I
  10 % liczbowo lub wagowo główek cykorii niespełniających wymogów klasy, lecz zgodnych z wymaganiami klasy II lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla klasy II.
  
  Klasa II
  10 % liczbowo lub wagowo główek cykorii niespełniających ani wymogów tej klasy, ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się jednak produktu porażonego zgnilizną lub z innym pogorszeniem jakości, które czynią go niezdatnym do spożycia.
  
  B. Tolerancje dotyczące wielkości
  Dla wszystkich klas: 10 % liczbowo lub wagowo główek cykorii o długości i średnicy mniejszej lub większej o 1 cm niż podano w dziale III w skali klasyfikacyjnej. Nie dopuszcza się jednak żadnych tolerancji w odniesieniu do średnicy minimalnej.
   
  V. PRZEPISY DOTYCZĄCE WYGLĄDU
  
  A. Jednolitość
  Zawartość każdego opakowania musi być jednolita i obejmować jedynie cykorię tego samego pochodzenia, tej samej odmiany, jakości i wielkości.
  
  Widoczna część zawartości każdego opakowania musi być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej , z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003.
  
  B. Konfekcjonowanie
  Cykoria zaliczona do klasy ekstra oraz do klas I i II musi być konfekcjonowana w następujący sposób:
   
• albo równo ułożona w warstwach,
• albo w małych opakowaniach.
  
  Cykoria w klasie II o nieregularnym kształcie musi znajdować się w opakowaniach o wadze 7 kilogramów lub większej.
  
  C. Pakowanie
  Cykoria musi być pakowana w taki sposób, aby należycie chronić produkt.
  W przypadku pakowania w drewniane skrzynki, cykoria musi być oddzielona materiałem zabezpieczającym od wszystkich stron skrzynki. Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, w szczególności papieru lub stempla ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane przy użyciu nietoksycznego tuszu lub kleju Opakowania nie mogą zawierać żadnych substancji obcych.
  
  Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
   
  VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu muszą się znaleźć następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz:
  
  A. Identyfikacja
  Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego Wzmiankę tę można zastąpić:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Charakterystyka produktu
• „Cykoria”, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz.
  
  C. Pochodzenie produktu
• Kraj pochodzenia i nieobowiązkowo, rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna albo lokalna danego miejsca.
  
  D. Specyfikacje handlowe
• klasa, a w przypadku klasy II, wyrazy: „nieregularny kształt”, gdzie ma to zastosowanie, i do wyboru równoważny opis krajowy,
• długość maksymalna i minimalna cykorii w klasach II, tylko wtedy, gdy opakowanie zawiera cykorię o długości od 6 do 12 cm.
  
  E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.
  

Norma EKG/ONZ FFV-18 nt. jakości handlowej

CZOSNKU
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ
 

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do czosnku odmian (kultywarów) wyhodowanych z Allium sativum L. przeznaczonego do dostawy konsumentowi w stanie świeżym („Czosnek świeży” oznacza produkt z „zieloną” łodygą i wciąż jeszcze świeżą zewnętrzną skórką głowki.), półsuszonym („Czosnek półsuchy” oznacza produkt z łodygą i zewnętrzną skórką główki nie całkowicie wysuszonymi.), lub suszonym („Czosnek suchy” oznacza produkt, w którym łodyga, zewnętrzna skórka główki i skórka otaczająca każdy z ząbków są całkowicie suche.), z wyłączeniem zielonego czosnku z w pełni rozwiniętymi liśćmi i nierozwiniętymi główkami i czosnku przeznaczonego do przetwórstwa przemysłowego.
 
II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakości dla czosnku, po przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne
Dla wszystkich klas, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla każdej klasy i dopuszczalnej tolerancji, główki muszą być:

• w dobrym stanie; wyłączając produkt zaczynający gnić lub psuć się w taki sposób, że nie nadaje się do spożycia,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od szkód wyrządzonych przez szkodniki,
• czyste, praktycznie pozbawione jakichkolwiek widocznych ciał obcych,
• twarde,
• wolne od szkód powodowanych przez mróz lub słońce,
• wolne od widocznych z zewnątrz kiełków,
• wolne od nieprawidłowej wilgoci zewnętrznej,
• wolne od obcego zapachu i/lub smaku (Niniejszy przepis nie wyklucza specyficznego zapachu i/lub smaku spowodowanego wędzeniem.).
  
  Stadium rozwoju oraz stan czosnku muszą być takie, aby umożliwiały:
   
• przetrzymanie transportu i przenoszenia oraz
• przybycie w zadowalającym stanie do miejsca przeznaczenia.
  
  B. Klasyfikacja
  Czosnek klasyfikowany jest w trzech poniżej określonych klasach:
  
  Klasa Ekstra
  Czosnek w tej klasie musi być najwyższej jakości. Musi mieć cechy charakterystyczne dla odmiany lub rodzaju handlowego (Niniejszy przepis nie wyklucza zmienionego zabarwienia wynikającego z wędzenia.).
  
  Główki muszą być:
   
• nienaruszone,
• o kształcie regularnym,
• należycie oczyszczone.
  
  Muszą być wolne od uszkodzeń, z wyjątkiem nieznacznych uszkodzeń powierzchniowych, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jakość, własności przechowalnicze i wygląd w opakowaniu.
  Ząbki muszą być zwarte. Korzenie suchego czosnku muszą być obcięte równo z główką.
  
  Klasa I
  Czosnek tej klasy musi być dobrej jakości. Musi mieć cechy charakterystyczne dla odmiany lub rodzaju handlowego
  (Niniejszy przepis nie wyklucza zmienionego zabarwienia wynikającego z wędzenia.).
  
  Główki muszą być:
   
• nienaruszone,
• o odpowiednio regularnym kształcie.
  
  Można jednak dopuścić nieznaczne wady, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, własności przechowalnicze i wygląd w opakowaniu:
   
• nieznaczne otarcia zewnętrznej skórki główki.
• Ząbki muszą być dostatecznie zwarte.
  
  Klasa II
  Do tej klasy należy czosnek, który nie odpowiada wymaganiom wyższych klas, ale który spełnia określone powyżej wymagania minimalne.
  
  Można dopuścić następujące wady, pod warunkiem że czosnek pospolity zachowuje swe zasadnicze cechy w odniesieniu do jakości, własności przechowalniczych i wyglądu:
   
• otarcia lub brak części zewnętrznej skórki główki,
• zaleczone zranienia,
• nieznaczne obicia,
• nieregularność kształtu,
• brak do trzech ząbków.
   
  III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI
  
  Wielkość ustala się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego.
• Minimalną średnicę ustala się na 45 mm dla czosnku sklasyfikowanego w klasie „Ekstra” i na 30 mm dla czosnku sklasyfikowanego w klasach I i II.

Dla czosnku pospolitego oferowanego do sprzedaży luzem – z obciętymi łodygami – lub w pęczkach, różnica w średnicy między najmniejszą i największą główką w tym samym opakowaniu nie może przekraczać:

• 15 mm, jeżeli średnica najmniejszej główki wynosi mniej niż 40 mm,
• 20 mm, jeżeli średnica najmniejszej główki wynosi 40 mm lub więcej.
   
  IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla czosnku pospolitego oferowanego luzem, w każdym opakowaniu dopuszcza się tolerancje w zakresie jakości lub wagi w odniesieniu do produktu niespełniającego wymogów klasy podanej w oznakowaniu.
  
  A. Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa Ekstra
  5 % wagi czosnku niespełniającego wymogów klasy, lecz spełniającego wymogi klasy I lub, wyjątkowo, mieszczącego się w przedziale tolerancji dla tej klasy.
  
  Klasa I
  10 % wagi czosnku pospolitego niespełniającego wymogów klasy, lecz spełniającego wymogi klasy II lub, wyjątkowo, mieszczącego się w przedziale tolerancji dla tej klasy. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % główek może mieć ząbki z widocznymi z zewnątrz kiełkami.
  
  Klasa II
  10 % wagi czosnku niespełniającego wymogów tej klasy ani wymogów minimalnych, z wyjątkiem produktu zaczynającego gnić, z obiciami lub innym uszkodzeniem powodującym, że nie nadaje się on do spożycia. W uzupełnieniu do tych tolerancji maksymalnie 5 % wagowo główek może mieć ząbki z widocznymi z zewnątrz kiełkami.
  
  B. Tolerancje dotyczące wielkości
  Dla wszystkich klas: 10 % wagowo główek niespełniających wymagań w odniesieniu do klasyfikacji według wielkości oraz do wielkości podanej na opakowaniu, ale odpowiadających wielkości bezpośrednio powyżej i/lub poniżej wielkości
  podanej. W ramach tej tolerancji średnicę mniejszą od podanego minimum może mieć nie więcej niż 3 % główek, ale nie mniejszą niż 25 mm.
   
  V. PRZEPISY DOTYCZĄCE WYGLĄDU
  
  A. Jednorodność
  Zawartość każdego opakowania lub partii przedstawianej luzem musi być jednorodna i zawierać tylko czosnek tego samego pochodzenia, odmiany lub rodzaju handlowego, jakości i wielkości (jeżeli dokonano sortowania według wielkości).
  
  Widoczna część zawartości każdego opakowania lub partii musi być reprezentatywna dla całej zawartości.
  Bez naruszania dotychczasowych przepisów w tym zakresie produkty objęte niniejszym rozporządzeniem mogą być mieszane, w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży o wadze netto równej trzem kilogramom lub mniejszej, z różnymi rodzajami świeżych owoców i warzyw na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 48/2003 .
  
  B. Opakowanie
  Z wyjątkiem czosnku suchego prezentowanego w warkoczach, który może być transportowany luzem (załadowany bezpośrednio do pojazdu transportowego), czosnek musi być zapakowany w sposób zapewniający odpowiednią ochronę produktu. Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, która pozwala na uniknięcie spowodowania jakiegokolwiek uszkodzenia zewnętrznego lub wewnętrznego produktu. Zezwala się na użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykietowanie zostało wykonane przy użyciu nietoksycznego tuszu lub kleju. Opakowania lub partie produktu przedstawionego luzem muszą być wolne od wszelkich obcych substancji. Naklejki umieszczane indywidualnie na produktach nie mogą, po usunięciu, pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
  
  C. Prezentacja
  Czosnek musi być prezentowany w następujący sposób:
• luzem w opakowaniu, z przyciętymi łodygami, przy długości łodyg nieprzekraczającej:
• 10 cm w przypadku czosnku świeżego i półsuchego,
• 3 cm w przypadku czosnku suchego;
• w pęczkach według:
• ilości główek,
• wagi netto.
  
  Końcówki łodyg muszą być wyrównane;
  
  Tylko w przypadku czosnku suchego i półsuchego, w warkoczach, według:
• ilości główek, wynoszącej co najmniej sześć główek w warkoczu,
• wagi netto.
  
  W przypadku prezentacji w pęczkach lub warkoczach wszystkie opakowania muszą mieć jednakowe cechy (ilość główek lub wagę netto). Niezależnie od rodzaju prezentacji łodygi muszą być obcięte czysto, podobnie jak korzenie w przypadku czosnku suchego sklasyfikowanego w klasie „Ekstra”.
   
  VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE OZNAKOWANIA
  
  Każde opakowanie musi mieć zaznaczone następujące dane szczegółowe, umieszczone po tej samej stronie, oznakowane w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  Dla czosnku w warkoczach transportowanego luzem (załadowanego bezpośrednio do pojazdu), dane szczegółowe muszą być uwidocznione w dokumencie towarzyszącym towarom i umieszczonym w widocznym miejscu wewnątrz pojazdu transportowego.
   
  A. Identyfikacja
  Nazwa i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającegoWzmiankę tę można zastąpić:
   
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań indywidualnych, oficjalnie wydanym lub zaaprobowanym oznaczeniem kodu określającego podmiot pakujący i/lub wysyłający, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);
• dla wyłącznie opakowań indywidualnych, nazwą i adresem sprzedawcy mającego swoją siedzibę w ramach Wspólnoty, umieszczonymi w bliskim sąsiedztwie określenia „Pakowane dla:” lub określenia równoważnego. W tym przypadku etykieta powinna zawierać kod określający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Sprzedawca powinien podać wszelkie informacje potrzebne jednostce kontrolującej co do znaczenia tego kodu.
  
  B. Rodzaj produktu
• „Czosnek świeży”, „czosnek półsuchy” lub „czosnek suchy”, jeżeli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz.
• Nazwa odmiany lub rodzaj handlowy („biały czosnek”, „różowy czosnek” itd.).
• „Wędzony”, gdzie właściwe.

C. Pochodzenie produktu
Kraj pochodzenia i, fakultatywnie, okręg uprawy, albo krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca uprawy.

D. Charakterystyka jakości handlowej

• Klasa
• Wielkość (jeżeli produkt posortowano według wielkości) wyrażona jako minimalna i maksymalna średnica główek.
  
  E. Oznakowanie kontroli urzędowej (fakultatywnie)
  Na opakowaniach zbiorczych nie muszą być umieszczone szczegóły wymienione w pierwszym akapicie, jeżeli opakowania te zawierają opakowania detaliczne, wyraźnie widoczne z zewnątrz, a na każdym z opakowań detalicznych umieszczone są te szczegóły. Na opakowaniach takich nie mogą być umieszczone żadne wskazówki wprowadzające w błąd. Jeżeli opakowania te umieszczone są na paletach, szczegóły te podaje się na informacji umieszczonej w oczywistym miejscu na co najmniej dwóch stronach palety.
  

Norma EKG/ONZ FFV-11 nt. jakości handlowej
KALAFIORÓW
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy
krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne teksty norm EKG/ONZ są opublikowane na stronie www.unece.org/trade/agr/standard/fresh/FFV-Standards.htm

I. OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są kalafiory odmian uprawnych Brassica oleracea L. convar. botrytis (L.) Alef. var. botrytis dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje kalafiorów przeznaczonych do przetwórstwa.

II. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla kalafiorów na etapie eksportu, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, kalafiory powinny być:

• całe,
• zdrowe; nie dopuszcza się kalafiorów z objawami zepsucia lub z takimi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia,
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• o świeżym wyglądzie,
• praktycznie wolne od szkodników,
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• wolne od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• wolne od obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Stopień rozwoju kalafiorów powinien być taki, aby mogły one:
   
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.  Podział na klasy jakości
  Kalafiory dzieli się na trzy niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Kalafiory w tej klasie powinny być najwyższej jakości. Powinny posiadać kształt, dojrzałość oraz barwę charakterystyczne dla danej odmiany.
  
  Kalafiory powinny być:
   
• dobrze wykształcone, jędrne i zwarte,
• o bardzo zwięzłej budowie,
• o jednolitej białej lub lekko kremowej barwie1,
  
  Kalafiory muszą być wolne od uszkodzeń z wyjątkiem bardzo niewielkich powierzchniowych uszkodzeń, pod warunkiem, że nie wpływają one na wygląd ogólny produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.
  
  Dodatkowo liście kalafiorów oferowanych do sprzedaży z liśćmi lub liśćmi przyciętymi powinny być świeże. 
  
  Klasa I
  Kalafiory w tej klasie powinny być dobrej jakości. Powinny posiadać cechy charakterystyczne dla danej odmiany.
  
  Kalafiory powinny być:
   
• jędrne,
• o zwięzłej budowie,
• o barwie białej, kremowej lub barwie kości słoniowej1
• wolne od wad takich jak skazy, liście przerastające różę, odgniecenia, ślady zmarznięcia.
  
  Jednakże dopuszcza się następujące niewielkie wady, pod warunkiem, że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, jej utrzymanie oraz na prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu lub rozwoju,
• niewielkie wady barwy,
• bardzo lekkie pokrycie meszkiem.
  
  Dodatkowo liście kalafiorów oferowanych do sprzedaży z liśćmi lub liśćmi przyciętymi powinny być świeże.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się kalafiory, które nie odpowiadają wymaganiom klas wyższych, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Kalafiory mogą być:
   
• lekko zdeformowane,
• o lekko rozluźnionej budowie,
• o żółtawej barwie1.
  
  Mogą mieć:
   
• lekkie ślady oparzeliny słonecznej,
• nie więcej niż 5 bladozielonych listków przerastających różę,
• lekkie pokrycie meszkiem (ale nie wilgotne bądź tłuste w dotyku).
  
  Ponadto mogą posiadać dwie z następujących wad, pod warunkiem, że nie wpływają one na ich cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji w opakowaniu:
   
• niewielkie ślady uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki lub choroby,
• niewielkie powierzchniowe uszkodzenia spowodowane przez mróz,
• lekkie odgniecenia.
  
  III. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI
  
  Wielkość kalafiorów określana jest maksymalną średnicą poprzeczną. Minimalna średnica powinna wynosić 11 cm. Różnica średnic między najmniejszą i największą różą w tym samym opakowaniu nie może przekraczać 4 cm.
  Wymagania co do wielkości nie dotyczą produktów miniaturowych2.
  
  IV. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla kalafiorów, które w zakresie jakości i wielkości nie spełniają wymagań ustalonych dla danej klasy, dopuszcza się w każdym opakowaniu następujące tolerancje:
  
  A.Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa Ekstra
  5 % liczbowo kalafiorów nie spełniających wymagań klasy Ekstra, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy I lub, wyjątkowo, mieszczących się w tolerancjach dla klasy I.
  
  Klasa I
  10 % liczbowo kalafiorów nie spełniających wymagań klasy I, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczących się w tolerancjach dla klasy II
  
  Klasa II
  10 % liczbowo kalafiorów nie spełniających ani wymagań klasy II ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się jednak kalafiorów z objawami zepsucia lub z innymi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia.
  B.  Tolerancje dotyczące wielkościDla wszystkich klas: 10 % liczbowo kalafiorów nie spełniających wymagań odnośnie sortowania według wielkości oraz wielkości deklarowanej, ale odpowiadających wielkości bezpośrednio poniżej i/lub powyżej deklarowanej. Minimalna średnica róż powinna wynosić 10 cm.
  
  V. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJIA.  
  
  A. Jednolitość
  W każdym opakowaniu kalafiory powinny być jednolite, tj. tego samego pochodzenia, tego samego typu handlowego, jakości i wielkości. Dodatkowo kalafiory klasy Ekstra powinny mieć jednolitą barwę.
  Widoczna w opakowaniu część kalafiorów powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  Kalafiory miniaturowe powinny mieć możliwie wyrównaną wielkość. Mogą być pakowane razem z produktami miniaturowymi innego typu i pochodzenia.
  
  B.   Pakowanie
  Sposób pakowania powinien być taki, aby należycie chronił produkt przed uszkodzeniami.
  Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniem zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem. Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń zewnętrznych.
  
  C.   Prezentacja
  Kalafiory mogą być przygotowane do sprzedaży w następujący sposób:
   
• z liśćmi; kalafiory okryte zdrowymi, zielonymi liśćmi w liczbie oraz o długości wystarczającej do przykrycia i ochrony całej róży. Głąb powinien być przycięty nieco poniżej liści ochronnych.
• bez liści; kalafiory z usuniętymi wszystkimi liśćmi i niejadalną częścią głąba. Można pozostawić najwyżej pięć małych, jędrnych, blado zielonych listków, przylegających do róży.
• z liśćmi przyciętymi; kalafiory z liczbą liści wystarczającą do ochrony róży. Liście te powinny być zdrowe, zielone i przycięte do długości nie większej niż 3 cm nad różą. Głąb powinien być przycięty nieco poniżej liści ochronnych.
  
  VI. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
   
• Cechy identyfikacyjnePakujący i/lub wysyłający: nazwa i adres lub urzędowo ustanowiony lub  zaakceptowany kod firmowy.
• Nazwa produktu-  "kalafiory”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz
• nazwa typu handlowego lub odmiany dla kalafiorów fioletowo-purpurowych lub zielonych.
• Pochodzenie produktu-  kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.
• Charakterystyka jakości handlowej-  klasa
• wielkość określona minimalną i maksymalną średnicą lub ilość sztuk
• jeśli stosowne - „kalafiory mini” lub inne adekwatne określenie dla produktów miniaturowych. Jeśli w tym samym opakowaniu znajdują się różne produkty miniaturowe, wszystkie one powinny być wymienione, łącznie z krajem pochodzenia
  
  E.   Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
• dopuszczalne są kalafiory o barwie fioletowo – purpurowej lub zielonej, pod warunkiem, że ich jakość odpowiada wybranej klasie
• produkt miniaturowy oznacza odmianę lub uprawę kalafiorów, otrzymane w wyniku odpowiedniej hodowli i/lub specjalnych zabiegów uprawnych, wyłączając kalafiory odmian nieminiaturowych, które nie osiągnęły pełnego stopnia rozwoju lub nie mają odpowiedniej wielkości. Wszystkie pozostałe wymagania normy muszą być spełnione.
• Opakowania detaliczne przeznaczone do sprzedaży konsumentom nie muszą podlegać tym postanowieniom dotyczącym znakowania, ale ich oznakowanie musi być zgodne z przepisami krajowymi. Jednak oznakowanie, o którym mowa musi być zawsze umieszczone na opakowaniach zbiorczych tych opakowań detalicznych.
• Przepisy krajowe w wielu krajach wymagają, aby na opakowaniu deklarować nazwę i adres. Jednakże w przypadku kiedy znak firmowy jest użyty, odnośnik „pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiedni skrót) muszą być zaznaczone w ścisłym powiązaniu ze znakiem firmowym.
  

Norma EKG/ONZ FFV-11 nt. jakości handlowej
KAPUSTY GŁOWIASTEJ
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy
krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne teksty norm EKG/ONZ są opublikowane na stronie www.unece.org/trade/agr/standard/fresh/FFV-Standards.htm

I. OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy jest kapusta odmian uprawnych Brassica oleracea L. var. capitata L. (wliczając kapustę czerwoną oraz kapustę o kształcie wydłużonym) oraz Brassica oleracea L. var. bullata DC i var. sabauda L. (kapusta włoska) dostarczana konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje kapusty przeznaczonej do przetwórstwa.

II. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla kapusty na etapie eksportu, po jej przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, kapusta powinna być:

• cała,
• zdrowa; nie dopuszcza się kapusty z objawami zepsucia lub z takimi zmianami, które czynią ją niezdatną do spożycia,
• czysta, praktycznie wolna od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• o świeżym wyglądzie,
• wolna od szkodników,
• wolna od uszkodzeń przez szkodniki,
• nie pęknięta, bez oznak wyrastania kwiatostanu,
• bez odgnieceń i skaleczeń,
• bez uszkodzeń spowodowanych przez mróz,
• wolna od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• wolna od obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Kapusta powinna być przycięta nieco poniżej miejsca wyrastania liści; liście powinny pozostać ściśle przylegające do siebie, a miejsce przycięcia powinno być czyste.
  
  Jakość kapusty powinna być taka, aby mogły ona:
   
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.  Podział na klasy jakości
  Kapustę dzieli się na dwie niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa I
  Kapusta w tej klasie powinna być dobrej jakości i powinna posiadać cechy charakterystyczne dla danej odmiany. Główki kapusty powinny być zwarte biorąc pod uwagę rodzaj kapusty.
  Kapusta w zależności od odmiany powinna mieć liście przylegające do siebie. Kapusta przeznaczona do przechowywania może być pozbawiona kilku liści zewnętrznych.
  
  Kapusta włoska i kapusta wczesna, w zależności od odmian powinna być prawidłowo oczyszczona, ale w ten sposób, aby pozostało wystarczająco dużo liści ochronnych.
  Kapusta o barwie zielonej może być lekko podmarznięta.
  
  Jednakże dopuszcza się następujące niewielkie wady, pod warunkiem, że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, jej utrzymanie oraz na prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie pęknięcia zewnętrznych liści,
• niewielkie odgniecenia i niewielkie przycięcia liści zewnętrznych.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się kapustę, która nie odpowiada wymaganiom klasy I, ale spełnia wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem, że kapusta zachowa swoje cechy podstawowe co do jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji w opakowaniu:
   
• pęknięcia na zewnętrznych liściach,
• więcej liści zewnętrznych może być usuniętych,
• większe odgniecenia, a liście zewnętrzne mogą być bardziej przycięte,
• kapusta może być mniej zwarta.
  
  III. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI
  
  Wielkość kapusty określana jest według masy netto. Minimalna masa główki kapusty nie może być mniejsza niż 350 g dla kapusty wczesnej i 500 g dla pozostałych kapust.
   
  Sortowanie według wielkości jest obowiązkowe dla kapusty prezentowanej w opakowaniach. W takim przypadku, w tym samym opakowaniu, masa najcięższej główki nie może być większa niż dwukrotna masa najlżejszej główki. Jeśli masa najcięższej główki jest równa lub mniejsza niż 2 kg różnica pomiędzy najcięższą i najlżejszą główką może wynosić do 1 kg.
  
  Wymagania co do wielkości nie dotyczą produktów miniaturowych.
  
  IV. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla kapusty, która w zakresie jakości i wielkości nie spełnia wymagań ustalonych dla danej klasy, dopuszcza się w każdym opakowaniu lub partii transportowanej luzem następujące tolerancje:
  
  A.   Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa I
  10 % liczbowo  lub masowo kapusty nie spełniającej wymagań klasy I, lecz zgodnej z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczącej się w tolerancjach dla klasy II.
  
  Klasa II
  10 % liczbowo lub masowo kapusty nie spełniającej ani wymagań klasy II ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się jednak kapusty z objawami zepsucia lub z innymi zmianami, które czynią ją niezdatną do spożycia.
  
  B.  Tolerancje dotyczące wielkości
  Dla wszystkich klas: 10 % liczbowo lub masowo kapusty nie spełniającej wymagań odnośnie:
   
• jednolitości,
• minimalnej wielkości

Jednakże, masa żadnej główki nie może być mniejsza niż 300 g dla kapusty wczesnej i 400 g dla pozostałych kapust.

V. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJIA.  

JednolitośćW każdym opakowaniu lub partii transportowanej luzem kapusta powinna być jednolita, tj. tego samego pochodzenia, tej samej odmiany, jakości i wielkości (jeśli była sortowana).
Kapusta klasy I musi być jednolita pod względem kształtu i barwy.

Widoczna w opakowaniu lub w partii luzem, część kapusty powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.

Kapusta miniaturowa powinna mieć możliwie wyrównaną wielkość. Może być pakowana razem z produktami miniaturowymi innego typu i pochodzenia.

B.   Pakowanie
Sposób pakowania powinien być taki, aby należycie chronił produkt przed uszkodzeniami.
Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniem zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem.

Opakowania lub partia produktu transportowana luzem nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.

C.  Prezentacja
Kapusta może być prezentowana:

• w opakowaniach,
• luzem.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu2 należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  Dla kapusty przewożonej luzem (bezpośrednio ładowanej do środka transportu), informacje te muszą być zawarte w dokumentach towarzyszących produktowi oraz powinny być umieszczone w widocznym miejscu wewnątrz środka transportu.
• Cechy identyfikacyjnePakujący i/lub wysyłający: nazwa i adres lub urzędowo ustanowiony lub  zaakceptowany kod firmowy.
• Nazwa produktu-  "kapusta biała”, itp.  jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz,
• Pochodzenie produktu-  kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.

Charakterystyka jakości handlowej

• klasa
• masa lub liczba sztuk
• jeśli stosowne - „kapusta mini” lub inne adekwatne określenie dla produktów miniaturowych. Jeśli w tym samym opakowaniu znajdują się różne produkty miniaturowe, wszystkie one powinny być wymienione, łącznie z krajem pochodzenia
  
  E.   Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
• produkt miniaturowy oznacza odmianę lub uprawę kapusty, otrzymane w wyniku odpowiedniej hodowli i/lub specjalnych technik uprawnych, wyłączając kapusty odmian nieminiaturowych, które nie osiągnęły pełnego stopnia rozwoju lub nie mają odpowiedniej wielkości. Wszystkie pozostałe wymagania normy muszą być spełnione.
• Opakowania detaliczne przeznaczone do sprzedaży konsumentom nie muszą podlegać tym postanowieniom dotyczącym znakowania, ale ich oznakowanie musi być zgodne z przepisami krajowymi. Jednak oznakowanie, o którym mowa musi być zawsze umieszczone na opakowaniach zbiorczych tych opakowań detalicznych.
• Przepisy krajowe w wielu krajach wymagają, aby na opakowaniu deklarować nazwę i adres. Jednakże w przypadku kiedy znak firmowy jest użyty, odnośnik „pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiedni skrót) muszą być zaznaczone w ścisłym powiązaniu ze znakiem firmowym.
  

Norma EKG/ONZ FFV-10 nt. jakości handlowej
MARCHWI
do stosowania w obrocie handlowym pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ
 

I.   OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy jest marchew odmian uprawnych Daucus carota L., dostarczana konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje marchwi przeznaczonej do przetwórstwa.

II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla marchwi na etapie eksportu, po jej przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Wymagania minimalne
We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, marchew powinna być:

• cała;
• zdrowa; nie dopuszcza się marchwi z objawami zepsucia lub z takimi zmianami, które czynią ją niezdatną do spożycia;
• czysta, tj:
• praktycznie wolna od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych, jeśli była myta,
• wolna od nadmiernego zabrudzenia i zanieczyszczeń, jeśli nie była myta
• praktycznie wolna od szkodników;
• praktycznie wolna od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki;
• jędrna;
• bez rozwidleń i bocznych rozgałęzień;
• niezdrewniała;
• bez wyrastania w pęd nasienny;
• wolna od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego; tj. dostatecznie sucha po umyciu;
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  Stopień rozwoju marchwi powinien być taki, aby mogła ona:
   
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.   Podział na klasy jakości
  Marchew dzieli się na trzy niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Marchew w tej klasie powinna być najwyższej jakości i myta. Powinna posiadać cechy charakterystyczne dla danej odmiany.
  
  Marchew powinna być wolna od uszkodzeń z wyjątkiem bardzo niewielkich powierzchniowych uszkodzeń, pod warunkiem, że nie wpływają one na wygląd ogólny produktu, jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.
  
  Korzenie powinny być:
   
• gładkie,
• świeżym wyglądzie,
• regularnym kształcie,
• bez szczelin,
• bez odgnieceń i pęknięć,
• bez uszkodzeń spowodowanych mrozem.
  
  Nie dopuszcza się korzeni z zielonymi lub fioletowo – purpurowymi ramionami. 
  
  Klasa I
  Marchew w tej klasie powinna być dobrej jakości. Powinna posiadać cechy charakterystyczne dla danej odmiany.
  
  Korzenie powinny być:
   
• świeżym wyglądzie.
  
  Jednakże dopuszcza się następujące niewielkie uszkodzenia, pod warunkiem, że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz na prezentację w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu,
• niewielkie wady barwy,
• niewielkie zabliźnione pęknięcia,
• niewielkie pęknięcia lub szczeliny spowodowane manipulacjami lub myciem.
  
  Dopuszczalne są zielone lub fioletowo – purpurowe ramiona o długości do 1 cm dla marchwi o długości nie przekraczającej 10 cm oraz do 2 cm dla pozostałej marchwi.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się marchew, która nie odpowiada wymaganiom klas wyższych, ale spełnia wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że marchew zachowuje swoje cechy charakterystyczne co do jakości, trwałości i prezentacji:
   
• wady kształtu i barwy,
• zabliźnione pęknięcia nie dochodzące do rdzenia,
• pęknięcia lub szczeliny spowodowane manipulacjami lub myciem.

Dopuszczalne są zielone lub fioletowo – purpurowe ramiona o długości do 2 cm dla marchwi o długości nie przekraczającej 10 cm oraz do 3 cm dla pozostałej marchwi.

III.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG  WIELKOŚCI

Wielkość marchwi określana jest maksymalną średnicą lub masą marchwi bez naci.

Marchew wczesna1  oraz odmian o małych korzeniach
Średnica korzeni marchwi powinna być nie mniejsza niż 10 mm, jeśli marchew jest sortowana według średnicy. Przy sortowaniu według masy, marchew powinna ważyć nie mniej niż 8 g.Średnica korzeni nie powinna przekraczać 40 mm, jeśli marchew jest sortowana według średnicy. W przypadku sortowania według masy korzenie nie powinny ważyć więcej niż 150 g.

Marchew z głównego zbioru oraz odmian o dużych korzeniach
Średnica korzeni marchwi powinna być nie mniejsza niż 20 mm, jeśli marchew jest sortowana według średnicy. Przy sortowaniu według masy, korzenie powinny ważyć nie mniej niż 50 g.

W klasie Ekstra średnica korzeni marchwi nie powinna przekraczać 45 mm, jeśli marchew jest sortowana według średnicy. Przy sortowaniu według masy, korzenie nie powinny ważyć więcej niż 200 g. Różnica średnic marchwi w każdym pakowaniu nie powinna być większa niż 20 mm, jeśli jest sortowana według średnicy, w przypadku sortowania według masy, różnica nie powinna być większa niż 150 g.

W klasie I różnica pomiędzy średnicami lub masą korzeni marchwi w każdym opakowaniu jednostkowym nie powinna być iększa niż 30 mm lub 200g.

W klasie II korzenie marchwi powinny spełniać jedynie wymagania co do minimalnej średnicy lub masy.

IV.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Dla marchwi, która w zakresie jakości i wielkości nie spełnia wymagań ustalonych dla danej klasy, dopuszcza się w każdym opakowaniu lub w partii marchwi luzem następujące tolerancje.

A.   Tolerancje dotyczące jakości

Klasa Ekstra
5 % wagowo marchwi nie spełniającej wymagań klasy Ekstra, lecz zgodnej z wymaganiami dla klasy I lub, wyjątkowo, mieszczących się w tolerancjach dla klasy I.
5 % wagowo marchwi posiadającej ramiona ze śladami nieznacznego zazielenienia lub barwy fioletowo – purpurowej.

Klasa I
10 % wagowo marchwi nie spełniającej wymagań klasy I, lecz zgodnej z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczącej się w tolerancjach dla klasy II. Tolerancja ta nie obejmuje korzeni połamanych lub z ułamanymi końcówkami.  
10 % wagowo marchwi połamanej i/lub z ułamanymi końcówkami

Klasa II
10 % wagowo marchwi nie spełniającej ani wymagań klasy II, ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się jednak marchwi z objawami zepsucia lub z innymi zmianami, które czynią ją niezdatną do spożycia. Dodatkowo dopuszcza się nie więcej niż 25 % wagowo marchwi połamanej.

B.   Tolerancje dotyczące wielkości
Dla wszystkich klas: 10 % wagowo marchwi nie mieszczącej się w przedziale deklarowanej wielkości

V.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJIA.  

A. Jednolitość
W każdym opakowaniu lub w obrębie partii luzem marchew powinna być jednolita, tj. tego samego pochodzenia, tej samej odmiany lub typu, jakości i wielkości (jeżeli była sortowana według wielkości).
Widoczna, w opakowaniu lub w obrębie partii luzem, część marchwi powinna być reprezentatywna w stosunku do całej zawartości opakowania lub całej partii.

B.   Pakowanie
Sposób pakowania powinien być taki, aby należycie chronił produkt przed uszkodzeniami.
Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem. Opakowania lub produkt luzem nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.

C.   Prezentacja
Marchew może być przygotowana do sprzedaży w następujący sposób:

Marchew w pęczkach
Marchew powinna mieć świeżą, zieloną i zdrową nać. Korzenie w jednym pęczku powinny być praktycznie jednolite pod względem wielkości. Pęczki w obrębie jednego opakowania powinny być praktycznie jednolite pod względem masy i powinny być równo ułożone w jedną lub więcej warstw.

Marchew bez naci
Nać powinna być równo oberwana lub ucięta tuż przy głowie bez uszkodzenia korzenia.

Marchew może być:

• pakowana w małe opakowania,
• ułożona w kilku warstwach lub w sposób nieuporządkowany,
• ładowane luzem (bezpośrednio do środka transportu), w przypadku klasy II.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  Dla marchwi przewożonej luzem (bezpośrednio ładowanej do środka transportu), informacje te muszą być zawarte w dokumentach towarzyszących produktowi oraz powinny być umieszczone w widocznym miejscu wewnątrz środka transportu.

A. Cechy identyfikacyjne
Pakujący i/lub wysyłający: nazwa i adres lub urzędowo ustanowiony lub  zaakceptowany kod firmowy.

Nazwa produktuJeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz:

• "Marchew w pęczkach” lub „Marchew”,
• „Marchew wczesna” lub „Marchew ze zbioru głównego”,
• Nazwa odmiany lub typu dla klasy Ekstra.
  
  C.   Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna
  
  D.   Charakterystyka jakości handlowej
• Klasa
• Wielkość, określona minimalną i maksymalną średnicą lub masą (nieobowiązkowo)
• Ilość pęczków w przypadku marchwi w pęczkach
  
  E.   Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
• Marchew, której wzrost nie został zakończony
• Opakowania detaliczne przeznaczone do sprzedaży konsumentom nie muszą podlegać tym postanowieniom dotyczącym znakowania, ale ich oznakowanie musi być zgodne z przepisami krajowymi. Jednak oznakowanie, o którym mowa musi być zawsze umieszczone na opakowaniach zbiorczych tych opakowań detalicznych.
• Przepisy krajowe w wielu krajach wymagają, aby na opakowaniu deklarować nazwę i adres. Jednakże w przypadku kiedy znak firmowy jest użyty, odnośnik „pakujący i/lub wysyłający” (lub odpowiedni skrót) muszą być zaznaczone w ścisłym powiązaniu ze znakiem firmowym.
   
  

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1221/2008 (Załącznik I)
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  www.eur-lex.europa.eu/pl/index.htm
NORMA HANDLOWA DLA PAPRYKI

I.   OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy jest papryka słodka odmian uprawnych Capsicum annum L. var. annuum, dostarczana konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje papryki przeznaczonej do przetwórstwa przemysłowego.

Ze względu na kształt paprykę dzieli się na cztery typy handlowe:

• papryka wydłużona (ostro zakończona),
• papryka w kształcie graniastosłupa (tępo zakończona),
• papryka w kształcie graniastosłupa (ze stożkowym zakończeniem),
• papryka spłaszczona (papryka pomidorokształtna).
  
  II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI
  
  Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla papryki, po jej przygotowaniu i zapakowaniu.
  
  A.   Wymagania minimalne
  We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, papryka powinna być:
   
• cała,
• zdrowa; nie dopuszcza się papryki z objawami gnicia lub innego zepsucia, które czynią ją niezdatną do spożycia,
• czysta, praktycznie wolna od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych,
• o świeżym wyglądzie,
• praktycznie wolna od szkodników,
• praktycznie wolna od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,
• prawidłowo wykształcona,
• wolna od uszkodzeń mrozowych,
• wolna od niezabliźnionych uszkodzeń,
• bez oparzelin słonecznych (wyjątek - specyfikacja w rozdziale B: klasyfikacja, punkt (ii)),
• z szypułką,
• wolna od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego,
• bez obcych zapachów i/lub smaków.

Stopień rozwoju i jakość papryki powinny być takie, aby mogła ona:

• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.   Podział na klasy jakości
  Paprykę dzieli się na dwie niżej określone klasy jakości:
  
  Klasa I
  Papryka w tej klasie powinna być dobrej jakości. Powinna posiadać cechy charakterystyczne dla danej odmiany i/lub typu handlowego jeśli chodzi o stopień rozwoju, kształt i barwę w powiązaniu ze stopniem dojrzałości.
  
  Papryka powinna być:
   
• jędrna,
• praktycznie bez wad skórki.
  
  Szypułka może być lekko uszkodzona lub przycięta bez uszkodzenia nasady kielicha.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się paprykę, która nie odpowiada wymaganiom klasy I, ale spełnia wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem, że papryka zachowuje swoje cechy charakterystyczne co do jakości, utrzymania jakości i prezentacji:
   
• wady kształtu i rozwoju,
• oparzeliny słoneczne lub lekkie zabliźnione uszkodzenia o długości nie większej niż 2 cm w  przypadku wad o podłużnym kształcie lub powierzchni całkowitej nie większej niż 1 cm2 w przypadku pozostałych wad,
• niewielkie suche powierzchniowe pęknięcia o łącznej długości nie większej niż 3 cm.

Papryka może być mniej jędrna ale bez oznak więdnięcia.
Szypułka może być uszkodzona lub ucięta.

III.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość papryki określana jest na podstawie średnicy ramion (szerokości). W przypadku papryki spłaszczonej (pomidorokształtnej) „szerokość” oznacza największą średnicę poprzeczną owocu.
Dla papryki sortowanej według wielkości, różnica średnic pomiędzy najmniejszą i największą papryką w opakowaniu nie może przekraczać 20 mm.

Szerokość papryki nie może być mniejsza niż:

• dla papryki wydłużonej (ostro zakończonej) : 20 mm,
• dla papryki w kształcie graniastosłupa (tępo zakończonej i ze stożkowym zakończeniem): 40 mm,
• dla papryki spłaszczonej (pomidorokształtnej): 55 mm.
  
  Sortowanie według wielkości nie jest obowiązkowe dla papryki klasy II, ale musi ona spełniać wymagania co do wielkości minimalnej.
  Wymagania co do wielkości nie są stosowane dla produktów miniaturowych.
  
  IV.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI
  
  Dla papryki, która nie spełnia wymagań ustalonych dla danej klasy, dopuszcza się w każdej jednostce opakowania następujące tolerancje w zakresie jakości i wielkości:
  
  A.   Tolerancje dotyczące jakości
  
  Klasa I
  10 % liczbowo lub masowo papryki nie spełniającej wymagań tej klasy, lecz zgodnej z wymaganiami dla klasy II, lub wyjątkowo mieszczącej się w tolerancjach dla klasy II.
  
  Klasa II
  10 % liczbowo lub masowo papryki nie spełniającej ani wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się jednak papryki z objawami gnicia lub innego zepsucia, które czynią ją niezdatną do spożycia.
  
  B.   Tolerancje dotyczące wielkości
  
  Klasa I
  10 % liczbowo lub masowo papryki nie odpowiadającej deklarowanej wielkości z dopuszczalnym odchyleniem ± 5 mm, w tym nie więcej niż 5 % papryki poniżej wielkości minimalnej.
  
  Klasa II
• papryka sortowana według wielkości10 % liczbowo lub masowo papryki nie odpowiadającej deklarowanej wielkości z dopuszczalnym odchyleniem ± 5 mm, w tym nie więcej niż 5 % papryki poniżej wielkości minimalnej.
• papryka nie sortowana według wielkości
  
  5 % liczbowo lub masowo papryki o wielkości do 5 mm poniżej wielkości minimalnej.
  
  V.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJI
  
  A.   Jednolitość
  W każdym opakowaniu papryka powinna być jednolita pod względem pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości (jeżeli sortowano według wielkości) oraz w przypadku klasy I także stopnia dojrzałości i barwy.
  Jednakże dopuszczalne jest pakowanie w jednym opakowaniu papryki o różnej barwie jeśli zachowana jest jednolitość pod względem pochodzenia, jakości, typu handlowego i wielkości (jeżeli sortowano według wielkości).
  W opakowaniach detalicznych o masie do 1 kg może być pakowana papryka o różnej barwie i/lub typie handlowym, pod warunkiem, że zostania zachowana jednolitość pod względem jakości, a dla papryki o poszczególnych barwach i/lub typie handlowym - jednolitość pochodzenia.
  
  Papryka o kształcie wydłużonym jeśli jest sortowana według wielkości powinna być wyrównana pod względem długości.
  
  Papryki miniaturowe powinny być w miarę jednolite pod względem wielkości. Mogą być łączone z innymi produktami miniaturowymi innego typu i pochodzenia.
  W opakowaniu widoczna część papryki powin na być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.
  
  B.   Pakowanie
  Sposób pakowania powinien być taki, aby należycie chronił produkt przed uszkodzeniami.
  Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru lub stempli ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane przy pomocy nietoksycznego tuszu lub kleju.
  
  Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.
  Nalepki przyklejane na pojedynczym produkcie nie powinny po ich odklejeniu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.
  
  VI.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA
  
  Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:
  
  A.   Identyfikacja
  Nazwa i adres pakującego i/lub wysyłającego.
  
  Dane te mogą być zastąpione przez:
  
• dla wszystkich opakowań z wyjątkiem opakowań jednostkowych, oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia »pakujący lub wysyłający« (lub odpowiednich skrótów);
• wyłącznie dla opakowań jednostkowych, nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą we Wspólnocie, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia: »zapakowane dla:« lub zapisem równoznacznym. W tym przypadku etykieta powinna zawierać również oznaczenie kodowe pakującego lub wysyłającego. Sprzedawca jest zobowiązany do udostępnienia służbom kontrolnym wszystkich koniecznych informacji dotyczących znaczenia tego kodu.
  
  B.   Nazwa produktu
  Jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz:
• „ papryka słodka”
• barwa,
• typ handlowy („wydłużona”, „o kształcie graniastosłupa ostro zakończona”, „o kształcie graniastosłupa ze stożkowym zakończeniem”, „pomidorokształtna”) lub nazwa odmiany.
  
  W przypadku opakowań detalicznych zawierających papryki o różnej barwie i/lub typie handlowym:
• „mieszanka papryk” lub inny odpowiednik
• barwy i/lub typy handlowe oraz ilość papryk każdej barwy i/lub typu handlowego, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz
  
  C.  Pochodzenie produktu
• kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna
• w przypadku opakowań detalicznych zawierających mieszankę papryk o różnej barwie i/lub typach handlowych różnego pochodzenia, kraj pochodzenia powinien być zaznaczony obok nazwy papryki o danej barwie i/lub typie handlowym
  
  D.   Specyfikacja handlowa
• klasa,
• wielkość (jeśli sortowano według wielkości), wyrażona minimalną i maksymalną średnicą lub oznakowanie „nie sortowana”,
• „papryka mini” „papryka baby” lub inny odpowiedni termin dla produktów miniaturowych. Jeśli kilka typów produktów miniaturowych jest pakowanych razem w tym samym opakowaniu, wszystkie produkty oraz ich pochodzenie muszą być wymienione,
• masa netto lub liczba sztuk (nieobowiązkowo).
  
  E.   Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
  Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
  
  Produkt miniaturowy oznacza odmianę papryki otrzymaną w wyniku odpowiedniej hodowli i/lub specjalnych technik uprawy wyłączając paprykę odmian nieminiaturowych nie w pełni rozwiniętą lub o nieodpowiedniej wielkości. Wszystkie inne wymagania normy muszą być spełnione.
  

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 771/2009 (Załącznik)
Poniższy tekst normy został opracowany przez firmę KJOW. Oryginalne normy unijne publikowane są w Dziennikach Urzędowych Unii Europejskiej, które można znaleźć na stronie  http://eur-lex.europa.eu/pl/index.htm
NORMA HANDLOWA DLA POMIDORÓW

I.   OKREŚLENIE PRODUKTU

Przedmiotem normy są pomidory odmian uprawnych Lycopersicon lycopersicum esculentum (L.) Karsten ex Farw./ Lycopersicum esculentum Mill., dostarczane konsumentom w stanie świeżym. Norma nie obejmuje pomidorów przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

Pomidory można podzielić na cztery typy handlowe:

• „okrągłe”,
• „żebrowane”,
• „podłużne” (lub „wydłużone”),
• pomidory „wiśnia” (wliczając pomidory koktajlowe)
  
  II.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE JAKOŚCI
  
  Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla pomidorów po ich przygotowaniu i zapakowaniu.
  
  A.   Wymagania minimalne
  We wszystkich klasach jakości, uwzględniając szczegółowe wymagania dla danej klasy oraz dopuszczalne tolerancje, pomidory powinny być:
   
• całe;
• zdrowe; nie dopuszcza się pomidorów z objawami gnicia lub z takimi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia;
• czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych zanieczyszczeń obcych;
• o świeżym wyglądzie;
• praktycznie wolne od szkodników;
• praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki;
• wolne od nadmiernego zawilgocenia powierzchniowego;
• bez obcych zapachów i/lub smaków.
  
  W przypadku pomidorów na gałązkach szypułki powinny być świeże, zdrowe, czyste oraz bez liści i widocznych zanieczyszczeń obcych.
  
  Stopień rozwoju i stan pomidorów powinny być takie, aby mogły:
   
• wytrzymać transport i manipulacje, oraz
• dotrzeć do miejsca przeznaczenia zachowując zadowalającą jakość.
  
  B.   Podział na klasy jakości
  Pomidory dzieli się na trzy klasy jakości:
  
  Klasa Ekstra
  Pomidory w tej klasie powinny być najwyższej jakości. Powinny mieć jędrny miąższ oraz charakterystyczny dla danej odmiany kształt, wygląd oraz stopień rozwoju.
  
  Barwa pomidorów, zgodna z ich stanem dojrzałości, powinna być taka, aby spełniała wymagania ostatniego akapitu podrozdziału A (powyżej).
  
  Nie dopuszcza się „zielonej piętki” i innych wad, z wyjątkiem nieznacznych powierzchniowych wad skórki, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd pomidorów, ich trwałość oraz wygląd w opakowaniu.
  
  Klasa I
  Pomidory w tej klasie powinny być dobrej jakości, wystarczająco jędrne i mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany. Nie dopuszcza się pęknięć i widocznych „zielonych piętek”.
  
  Dopuszcza się następujące niewielkie wady, pod warunkiem, że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd pomidorów, ich trwałość i wygląd w opakowaniu:
   
• niewielkie wady kształtu lub rozwoju,
• niewielkie wady barwy,
• niewielkie wady skórki,
• bardzo niewielkie odgniecenia.
  
  Ponadto pomidory „żebrowane” mogą mieć:
   
• zabliźnione pęknięcia o długości nie większej niż 1 cm,
• niewielkie wypukłości,
• małą nieskorkowaciałą narośl,
• skorkowacenie blizny słupkowej nie przekraczające 1cm2,
• delikatne zabliźnienie słupkowe o kształcie wydłużonym, robiące wrażenie szwu, którego długość nie może być większa niż 2/3 największej średnicy pomidora.
  
  Klasa II
  Do tej klasy zalicza się pomidory, które nie odpowiadają wymaganiom klas wyższych, ale spełniają wyżej określone wymagania minimalne.
  
  Pomidory powinny być jędrne (lecz mogą być nieco mniej jędrne niż w klasie I) i bez niezabliźnionych pęknięć.
  Dopuszcza się następujące wady pod warunkiem, że pomidory zachowują swoje cechy charakterystyczne pod względem jakości, trwałości oraz wyglądu w opakowaniu:
• wady kształtu, rozwoju i barwy,
• wady skórki lub odgniecenia pod warunkiem, że nie stanowią poważnego uszkodzenia,
• zabliźnione pęknięcia o długości nie przekraczającej 3 cm dla pomidorów okrągłych, żebrowanych lub podłużnych
  
  Ponadto pomidory „żebrowane” mogą mieć:
   
• większe wypukłości, niż dopuszczone w klasie I, lecz bez zniekształceń,
• narośl,
• skorkowacenie blizny słupkowej nie przekraczające 2 cm2,
• zabliźnienie słupkowe o kształcie wydłużonym, robiące wrażenie szwu.
  
  III.   POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE SORTOWANIA WEDŁUG WIELKOŚCI
  
  Wielkość pomidorów określa się według największej poprzecznej średnicy, masy lub liczby.
  Wymienione poniżej postanowienia nie dotyczą pomidorów na gałązkach i są nieobowiązkowe dla pomidorów klasy II.
  
  Aby zapewnić jednorodność wielkości:a) maksymalna różnica w średnicach poszczególnych pomidorów w tym samym opakowaniu nie może być większa niż:
   
• 10 mm, jeśli średnica najmniejszego pomidora (jak podano na opakowaniu) wynosi poniżej 50 mm
• 15 mm, jeśli średnica najmniejszego pomidora (jak podano na opakowaniu) wynosi 50 i więcej ale poniżej 70 mm
• 20 mm, jeśli średnica najmniejszego pomidora (jak podano na opakowaniu) wynosi 70 i więcej ale poniżej 100 mm
• nie istnieją żadne ograniczenia różnic w średnicach dla pomidorów o średnicy równej lub większej niż 100 mm.
   
  W przypadku stosowania kodów wielkości, należy przestrzegać kodów i zakresów podanych w poniższej tabeli:
   
  

b) dla pomidorów, których wielkość jest określana na podstawie masy lub liczby, różnica w wielkościach powinna być zgodna z wymaganiami z pkt. a)
 
IV. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Dla pomidorów, które w zakresie jakości i wielkości nie spełniają wymagań ustalonych dla danej klasy, dopuszcza się w każdym opakowaniu następujące tolerancje:

A.  Tolerancje dotyczące jakości

Klasa Ekstra
5 % liczbowo lub masowo pomidorów nie spełniających wymagań klasy Ekstra, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % pomidorów może być klasy II.

Klasa I
10 % liczbowo lub masowo pomidorów nie spełniających wymagań klasy I, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % pomidorów może nie spełniać wymagań klasy II lub wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się pomidorów z objawami gnicia lub z takimi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia. W przypadku pomidorów gałązkowych 5 % liczbowo lub masowo pomidorów oderwanych od gałązki.

Klasa II
10 % liczbowo lub masowo pomidorów nie spełniających ani wymagań klasy II ani wymagań minimalnych. Nie dopuszcza się jednak pomidorów z objawami gnicia lub z innymi zmianami, które czynią je niezdatnymi do spożycia. W przypadku pomidorów gałązkowych 10 % liczbowo lub masowo pomidorów oderwanych od gałązki.
B.   Tolerancje dotyczące wielkościDla wszystkich klas jakości dopuszcza się: 10 % liczbowo lub masowo pomidorów odpowiadających  wielkości bezpośrednio większej lub mniejszej od deklarowanej.  

V. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.   Jednolitość
W każdym opakowaniu pomidory powinny być jednolite, tj. tego samego pochodzenia, tej samej odmiany lub typu handlowego, tej samej jakości i wielkości (jeżeli sortowane według wielkości).
W klasie Ekstra i I pomidory powinny być jednolite pod względem stopnia dojrzałości i barwy. Ponadto pomidory „podłużne” powinny być dostatecznie jednolite pod względem długości.

Dopuszcza się mieszanie w jednym opakowaniu detalicznym1 pomidorów różnej barwy, odmiany i/lub typu handlowego, pod warunkiem, że zachowana jest jednolitość co do jakości, a dla pomidorów każdej barwy, odmiany i/lub typu handlowego, jednolitość pochodzenia.
Widoczna w opakowaniu część pomidorów powinna być reprezentatywna w stosunku do całej jego zawartości.

B.   Pakowanie
Sposób pakowania powinien być taki, aby należycie chronił pomidory przed uszkodzeniem.
Materiały stosowane do wykładania wnętrza opakowania powinny być nowe, czyste i takiej jakości, aby zapobiegały jakimkolwiek uszkodzeniom zewnętrznym lub wewnętrznym produktu. Użycie materiałów, zwłaszcza papieru ze specyfikacją handlową jest dozwolone pod warunkiem, że nadruk lub etykieta zostaną wykonane nietoksycznym tuszem lub klejem.

Opakowania nie powinny zawierać żadnych zanieczyszczeń obcych.

 VI. POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu2 należy umieścić następujące informacje, zgrupowane na tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.   Identyfikacja

Pakujący i/lub wysyłający.

• nazwa i adres (np. ulica, miasto, region, kod pocztowy i państwo jeśli jest różne od kraju pochodzenia)
  lub
• oznaczenie kodowe oficjalnie uznane przez organ krajowy
  
  B.    Nazwa produktu
  "Pomidory” lub „pomidory gałązkowe” i typ handlowy, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz; oznakowanie takie jest zawsze wymagane dla pomidorów typu „wiśnia” (lub koktajlowych) zarówno na gałązkach jak i pojedynczych.
• „mieszanka pomidorów” lub równoznaczne określenie, w przypadku opakowań detalicznych zawierających mieszankę pomidorów o wyraźnie różnej barwie, odmianach i/lub typach handlowych. Jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz, barwa, odmiana lub typ handlowy musza być podane
• nazwa odmiany (nieobowiązkowo)
  
  C.  Pochodzenie produktu
  Kraj pochodzenia i nieobowiązkowo rejon uprawy lub nazwa krajowa, regionalna lub lokalna.
  W przypadku opakowań detalicznych zawierających mieszankę pomidorów o zdecydowanie różnej barwie, różnych odmianach lub typach handlowych, różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie nazwy każdego kraju pochodzenia przy nazwie pomidorów danej barwy lub typu handlowego.
  
  D. Specyfikacja handlowa- klasa
• wielkość (jeśli sortowano według wielkości) określona minimalną i maksymalną średnicą.
  
  E.  Znak urzędowej kontroli jakości  (nieobowiązkowo)
  Na opakowaniach nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie, jeśli te opakowania zbiorcze zawierają wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania takie nie powinny mieć żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania te znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.
  
• Opakowania detaliczne powinny być przeznaczone do zakupu w całości
• Opakowania detaliczne produktu przygotowane do bezpośredniej sprzedaży konsumentom nie podlegają niniejszym przepisom dotyczącym znakowania, ale muszą być zgodne z wymaganiami krajowymi. Jednak znakowanie, o którym mowa mu