Jak wyegzekwować od firmy handlowej dług?
Jeśli masz jakiekolwiek pytania natury prawnej, pisz na janina.bg|fresh-market.pl| |janina.bg|fresh-market.pl. Wraz z Wirtualną Kancelarią postaramy się Ci pomóc!
Monitowanie o zapłatę, próby zawarcia ugody,rozkładanie na raty płatności, przesuwanie terminów płatności oraz zlecanie egzekucji firmom windykacyjnym to tylko niektóre sposoby.
Opierając się jednak na bogatym doświadczeniu zdobytym w związku z prowadzeniem tego rodzaju spraw, omówimy sposób, który jest najskuteczniejszą drogą dochodzenia roszczenia pieniężnego od dłużnika, a więc skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego w trybie postępowania nakazowego art. 484 do art. 497 lub postępowania upominawczego art. 498 do art. 505 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks Postępowania Cywilnego.
Zgodnie z treścią art. 485 § 1 k.p.c. Sąd wydaje nakaz zapłaty, jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego albo świadczenia innych rzeczy zamiennych, a okoliczności uzasadniające dochodzone żądanie są udowodnione dołączonym do pozwu:
1) dokumentem urzędowym,
2) zaakceptowanym przez dłużnika rachunkiem,
3) wezwaniem dłużnika do zapłaty i pisemnym oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu,
4) zaakceptowanym przez dłużnika żądaniem zapłaty, zwróconym przez bank i niezapłaconym z powodu braku środków na rachunku bankowym.
Sąd wyda również nakaz zapłaty przeciwko zobowiązanemu z weksla, czeku, warrantu lub rewersu należycie wypełnionego, których prawdziwość i treść nie nasuwają wątpliwości. W razie przejścia na powoda praw z weksla, z czeku, z warrantu lub z rewersu, do wydania nakazu niezbędne jest przedstawienie dokumentów do uzasadnienia roszczenia, o ile przejście tych praw na powoda nie wynika bezpośrednio z weksla, z czeku, z warrantu lub z rewersu (art. 485 § 2 k.p.c.).
Regulacja art. 485 § 2 k.p.c. wskazuje, iż podstawą wydania nakazu zapłaty może być również umowa, dowód spełnienia wzajemnego świadczenia niepieniężnego oraz dowód doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, jeżeli powód dochodzi należności zapłaty świadczenia pieniężnego lub odsetek w transakcjach handlowych określonych w ustawie z 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. Nr 139, poz. 1323 ze zm.). Transakcją handlową w rozumieniu tej ustawy jest umowa, której przedmiotem jest odpłatne dostarczanie
towaru lub odpłatne świadczenie usług, jeżeli strony tej umowy zawierają ją w związku z wykonywaną przez siebie działalnością gospodarczą lub zawodową. Jej przepisy stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są:
1) przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 SwobDziałGospU;
2) podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 3 SwobDziałGospU;
3) podmioty, o których mowa w art. 3 ustawy z 29.1.2004 r. - Prawo zamówień
publicznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759 ze zm.);
4) osoby wykonujące wolny zawód;
5) oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych;
6) podmioty zagraniczne prowadzące na terytorium RP przedsiębiorstwa na podstawie
ustawy z 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i
fizyczne (t.j. Dz.U. z 1989 r. Nr 27, poz. 148 ze zm.).
Natomiast nie odnosi się to do:
1) długów objętych postępowaniami prowadzonymi na podstawie przepisów Prawa
upadłościowego i naprawczego;
2) umów, na podstawie których są wykonywane czynności bankowe w rozumieniu art.
5 ust. 1 i 2 PrBank;
3) umów, których przedmiotem jest świadczenie polegające na odpłatnym
dostarczaniu towarów lub świadczeniu usług, finansowane w całości lub w części ze
środków:
a) międzynarodowych instytucji finansowych, których RP jest członkiem lub z którymi ma
zawarte umowy o współpracy,
b) pochodzących z bezzwrotnej pomocy Unii Europejskiej,
c) pochodzących z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności Unii Europejskiej,
4) umów, których stronami są wyłącznie podmioty, o których mowa w art. 4 ustawy z 27
sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.).
W razie braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przewodniczący wyznacza rozprawę, chyba że sprawa może być rozpoznana na posiedzeniu niejawnym. Natomiast w przypadku spraw o których mowa w art. 485 § 2a k.s.h. sąd wydaje nakaz zapłaty, a w razie braku podstaw do jego wydania przewodniczący wyznacza rozprawę albo posiedzenie niejawne nie później niż przed upływem 2 miesięcy od dnia wniesienia pozwu albo dnia uzupełnienia braków pozwu.
Wydając nakaz zapłaty sąd orzeka, że pozwany ma w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zaspokoić roszczenie w całości wraz z kosztami albo wnieść w tym terminie zarzuty (art. 491 § 1 k.p.c.).
Nakaz zapłaty z chwilą wydania stanowi tytuł zabezpieczenia, wykonalny bez nadawania mu klauzuli wykonalności. Kwota zasądzona nakazem wraz z wymagalnymi odsetkami stanowi sumę, której złożenie przez dłużnika do depozytu sądowego wystarczy do zabezpieczenia. Jeżeli nakaz zobowiązuje do wydania rzeczy zamiennych, do zabezpieczenia wystarczy złożenie sumy równej wartości przedmiotu sporu (art. 492 § 2 k.p.c.).
Posiadając prawomocny nakaz zapłaty należy udać się z nim do Komornika Sądowego i złożyć wniosek o wszczęcie egzekucji. Podstawą egzekucji jest tytuł wykonawczy. Tytułem wykonawczym jest tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 776 k.p.c.).
Pozew opiewający na kwotę do 10.000 zł musi zostać wniesiony na urzędowym formularzu, który można pobrać na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości. Drugim mniej sformalizowanym trybem wydania nakazu zapłaty stosowanym w przypadkach, gdy nie posiadamy odpowiedniej dokumentacji ale, gdy możemy w inny sposób udowodnić przed sądem istniejący dług jest wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym (art. 498 do art. 505 k.p.c.).
Porada została przygotowana przez Zespół Wirtualnej Kancelarii.
Al. Jerozolimskie 85 lok. 11
02-001 Warszawa
Tel/Fax 22 628 18 18