Nawadnianie kropelkowe
Ludzie nawadniają uprawy od starożytności. Obecnie dostępnych jest wiele metod realizujących to zadanie. Do najefektywniejszym sposobów sztucznego dostarczania roślinom wody należy nawadnianie kropelkowe.
Zalety i wady
Jak w przypadku innych sposobów nawadniania główną zaletą nawadniania kropelkowego jest zwiększenie plonów w stosunku do upraw nienawadnianych. To rozwiązanie ma jednak przewagę w stosunku do najpopularniejszej metody czyli deszczowania. Dzięki nawadnianiu kropelkowemu można uzyskać lepszej jakości zbiory i zmniejszyć nasilenie chorób grzybowych. Te zalety są spowodowane oczywistym faktem, że przy nawadnianiu kropelkowym woda dostarczana jest do roślin bez ich zraszania. Ważną korzyścią płynąca z zastosowania nawadniania kropelkowego jest też niższe zużycie wody w stosunku do metody deszczowania upraw. Jeśli chcemy za pomocą wody do podlewania rozprowadzać także nawozy lub środki ochrony roślin to opisywana metoda również przyczyni się do oszczędności również w tym zakresie. W tym ostatnim wypadku ważna jest też duża równomierność nawadniania, którą zapewnia ta metoda. Nawadnianie kropelkowe w przeciwieństwie do deszczowania nie przyczynia się także do zbicia ziemi.
Do wad nawadniania kropelkowego należą przede wszystkim wysokie koszty założenia takiej instalacji i w przeciwieństwie do deszczowni brak jej mobilności. W związku z tym instalacje nawadniania kropelkowego najlepiej sprawdzają się na plantacjach wieloletnich. Kolejną wadą takiej instalacji jest jej podatność na uszkodzenia, dlatego nawadniania kropelkowego nie poleca się w uprawach, gdzie używane są maszyny, które mogą je uszkodzić.
Jak to działa
Woda doprowadzona na pole jest rozprowadzana przez magistralę ułożoną poprzecznie do rzędów roślin. Magistralę stanowi rura PE o odpowiedniej średnicy zależnej od wydajności źródła wody, ciśnienia wody oraz łącznej planowanej długości podłączonej do niej linii kroplującej. Do magistrali za pomocą odpowiednich złączek podłączone są prostopadle linie kroplujące. Same linie zbudowane są z rur, w których w pewnych odstępach zostały zatopione kroplowniki. Ich rozstaw wynosi zwykle od 10 do 50 cm w przypadku taśm kroplujących i od 30 do 150 cm w przypadku przewodów podobnego typu. Ze względu na fakt, że emitery zamontowane są na stałe o ich rozstawie trzeba zdecydować już przy zakupie. Ustalając odległości między kroplownikami powinniśmy wziąć pod uwagę przede wszystkim rodzaj uprawy, w której instalacja ma pracować. Nie bez znaczenia jest też wydajność źródła wody i rodzaj gleby.
Niektórzy producenci zalecają zakopanie linii kroplującej na niewielkiej głębokości. Ma to ją uchronić przed uszkodzeniami spowodowanymi przez osoby pracujące na polu a także przez gryzonie. Do zalet takiego rozwiązanie należy jeszcze większe ograniczenie parowania niż przy standardowym ułożeniu linii a także wyeliminowanie możliwości przemieszczania się jej.
Aby uniknąć kłopotów z drożnością kroplowników aplikowaną wodę należy poddać wcześniej filtracji. Do wyboru jest wiele rodzajów filtrów. Do najprostszych należą filtry piaskowe i siatkowe. W zależności od źródła wody, na emiterach mogą wytrącać się różne osady np. w przypadku studni wierconych będą to zwykle węglany wapnia, które można usunąć poprzez dodanie do wody kwasu.
