Seler naciowy

Seler liściowy (Apium graveolens L.var. dulce Pers.)

Warzywo dwuletnie, część użytkową stanowią ogonki liściowe. Nie tworzy zgrubienia korzeniowego. Tworzy jaśniejsze liście od selera korzeniowego. Ogonki liściowe mają długość 40-70 cm i średnicę 3-4 cm. Zależnie od odmiany zabarwienie ogonków liściowych może być białe, czerwonawe, zielone i złotożółte.

W krajach zachodnioeuropejskich (szczególnie w Belgii, Holandii i Wielkiej Brytanii) oraz w Stanach Zjednoczonych bardzo upowszechnione są w uprawie selery liściowe. Są one cenione ze względu na wyższą wartość odżywczą w porównaniu z selerem korzeniowym, gdyż zawierają większą ilość soli mineralnych, witamin i olejków eterycznych. Ze względu na to, że wzrasta wielkość import tego warzywa warto byłoby zwiększyć jego uprawę w naszym kraju.

Uprawa selera liściowego jest zbliżona do selera korzeniowego. Warzywo to dobrze przechowuje się kilka miesięcy, co umożliwia prowadzenie stałych dostaw na krajowy rynek jak i na eksport. Seler liściowy nadaje się bardzo dobrze do suszenia. Jego dużą zaleta jest, że w długim okresie czasu (kilku miesięcy) nie traci specyficznego aromatu. Seler naciowy (podobnie jak seler korzeniowy) uchodzi za afrodyzjak.

W pomieszczeniach seler liściowy uprawia się w okresie wiosennym na zbiór od kwietnia do czerwca lub jesiennym na zbiór w miesiącach zimowych i wiosennych. Od lipca do października warzywo to pochodzi z uprawy polowej. Selery naciowe uprawia się najczęściej w pierwszym roku po nawożeniu obornikiem stosowanym jesienią w dawce 30 t/ha. Warzywo to ma wysokie wymagania pokarmowe względem azotu. Przy plonie wynoszącym 30 t/ha rośliny pobierają około 150 kg N/ha.

Potrzeby nawozowe selera naciowego należy ustalić w oparciu o zawartość w glebie N-NH4 i N-NO3. Najczęściej w praktyce stosuje 100 kg N/ha lub 150 kg N (np. 370-550 kg saletrzaku/ha) przy braku nawożenia organicznego. Połowę tej dawki wprowadza się do gleby w nawożeniu podstawowym, natomiast połowę w jednym lub dwóch nawożeniach pogłównych. Pogłównie zaleca się rozsiać nawóz między 1/3 lub ½ okresu wegetacji. Zbyt obfite lub późniejsze nawożenie azotowe może być przyczyną nadmiernego gromadzenia azotanów w liściach selera. Zawartość pozostałych składników pokarmowych w glebie w uprawie selera liściowego powinna wynosić (w mg/dm3): P 60-80, K 200-250, Mg 60-120, Ca 1000-2000. Odczyn gleby należy utrzymywać na poziomie 6,5 – 7,5 pH.

Źródło: fresh-market.pl na podstawie „Warzywnictwa” pod redakcją Zofii Dobrakowskiej-Kopeckiej i informacje ze strony internetowej www.uprawy.pl

Zobacz więcej: Seler naciowy