Uprawa kukurydzy cukrowej
Odmiany kukurydzy cukrowej dzieli się na trzy grupy. Pierwszą to odmiany normalnie słodkie zawierające 2,5 — 6 proc. cukrów, druga to odmiany o podwyższonej zawartości cukrów, w których cukry stanowią powyżej 6 proc. masy, ale nie więcej niż 8 proc. Powyżej tej ostatniej wartości mają odmiany bardzo słodkie nazywane też ekstra słodkimi. Dodatkowo ostatnia grupa odmian pozwala na dłuższe pozostawanie kolb na roślinach i nieco dłuższe ich przechowywanie dzięki wolniejszej przemianie cukrów w skrobię niż ma to miejsce w przypadku pozostałych grup odmian.
Warunki uprawy
Kukurydza cukrowa zalecana jest do uprawy na terenach, na których można uprawiać kukurydzę na ziarno. Niemniej jednak można uprawiać ją też w innych regionach oprócz terenów górskich i podgórskich.
Jeśli ktoś uprawiał kukurydzę na ziarno nie powinien mieć problemów z uprawą odmian cukrowych, ponieważ ich agrotechnika jest podobna. Jedną z głównych różnic jest zalecenie stosowania dość długich okresów między kolejnymi zasiewami na tym samym polu — Kukurydzy cukrowej nie powinno się uprawiać w monokulturze i nie powinna wracać na to samo pole wcześniej niż po 4 latach — mówi Ryszard Kalinowski, który uprawia tę roślinę już 8 lat. Odmiany cukrowe kukurydzy nie lubią też uproszczeń w uprawie i potrzebują nieco więcej miejsca żeby mogły wykształcić dorodne kolby.
Zaleca się uprawę 5 — 7 roślin na 1 metrze kwadratowym. Głębokość siewu powinna wynosić od 7 cm na lżejszych glebach do 4 cm na cięższych. — Ważne jest także zachowanie odpowiedniej izolacji przestrzennej od kukurydzy uprawianej na cele pastewne ze względu na jakość otrzymanych kolb. Do najbliższej uprawy odmian pastewnych powinno być minimum 500 m — twierdzi nasz rozmówca. Kukurydza cukrowa wymaga siewu w ogrzaną glebę, dlatego nie można jej siać zbyt wcześnie. Jednocześnie plantatorom zależy na jak najszybszym zbiorze, bo ceny na początku sezonu są najwyższe. Rozwiązaniem tego problemu jest uprawa kukurydzy z rozsady co może przyspieszyć zbiory o 2 — 3 tygodnie. Jeszcze innym rozwiązaniem przyspieszającym zbiór jest siew z wykorzystaniem specjalistycznego siewnika, który przykrywa rzędy wysianych nasion specjalną biodegradowalną folią, co umożliwia wcześniejszy siew. Niestety oba rozwiązania znacznie podwyższają koszty.
Ochrona i nawożenie
Do najważniejszych chorób i szkodników kukurydzy cukrowej należy głownia guzowata kukurydzy, omacnica prosowianki i ploniarka zbożowa.
Nawożenie w stosunku do odmian uprawianych na ziarno różni się głównie zmniejszą dawką azotu, który ma wpływ na zawartość cukru i białka. Kukurydzę cukrową należy zasilić około 120 — 180 kg K2O, 60 — 80 P2O5 i 60 — 100 kg N. Nawozy fosforowe i potasowe najlepiej zastosować jesienią albo po połowie jesienią i wiosną a azotowe wiosną . Na słabszych glebach można dawkę azotu podzielić — przedsiewnie stosujemy mocznik a później, w fazie szóstego liścia saletrę amonową.
Zbiór i przechowywanie
Zbiór kukurydzy cukrowej przeprowadza się ręcznie. Jest to spowodowane koniecznością delikatnego obchodzenia się z kolbami, jak również ich nierównym dojrzewaniem. W związku z tym ostatnim wszystkich kolb nie zrywa się jednocześnie, ale w miarę ich dojrzewania. Kolby spożywa się na świeżo, dlatego aby przedłużyć okres ich przechowywania należy po zbiorze jak najszybciej je schłodzić. Optymalna temperatura to 0 stopni Celsjusza i wilgotność równa 90 proc. Tak przechowywane kolby powinny zachować świeżość przez okres do 2 tygodni.
Opłacalność produkcji, a areał nasadzeń wiśni
