Imbir

Zingiber officinale, rodzina Zingiberaceae
W stanie dzikim obecnie nie występuje. Pochodzi prawdopodobnie z Melanezji. Częścią użytkową są korzenie, czyli grube mięsiste kłącze o jasnobrązowej barwie. Sadzi się go zwykle w cieniu, hoduje w tropikach. Powszechnie uprawiany na Jamajce, w Indiach, Australii. Nadaje się do uprawy doniczkowej.

Jadalne kłącze imbiru jest rośliną przyprawową, znaną w Azji już 3000 lat temu. Stamtąd przewieziony przez Fenicjan dotarł nad Morze Śródziemne - początkowo jako środek płatniczy. Przez następne lata Aleksandria była najważniejszym ośrodkiem importu imbiru. W XIII wieku Arabowie przenieśli imbir do Afryki Wschodniej, Portugalczycy na początku XVI wieku - do Afryki Zachodniej, a Hiszpanie - na wyspy Morza Karaibskiego.

Korzeń imbiru w smaku jest palący i lekko gorzki. Ów ostry smak i zapach zawdzięcza dużej ilości olejków eterycznych: gingerolu, zingeronu i citralu. Wchodzi w skład przyprawy curry. Zawiera duże ilości magnezu i wapnia. Jako roślina mająca właściwości lecznicze działa na trawienie i krążenie krwi. Łagodzi bóle żołądkowe i zębów, wzmaga apetyt. Pobudza system odpornościowy organizmu. Pomaga przy przeziębieniach, kaszlu, nieżytach gardła i oskrzeli. Zapobiega mdłościom. Obniża poziom cholesterolu. Dezynfekuje jamę ustną.

Źródło: na podstawie portalu www.wikipedia.pl