Król przypraw

Świeży imbir powinien być kłączem o napiętej, gładkiej jasnobeżowej skórce. Po odłamaniu kawałka, jest kruchy, pełen soku. Kremowożółty miąższ jest wilgotny, bez sparciałych włókien.
Imbir jest zdecydowany i wyraźny.

Pachnie trochę cytrusowo i słodko, w smaku jest pikantny, a także orzeźwiający. Dodany do ciężkich, tłustych dań czyni je lżejszymi, równoważy. Rzadko jest jedyną przyprawą, stosuje się w zestawie z czosnkiem i chilli, dobrze łączy się również z kminem i kolendrą, pieprzem czarnym i seczuańskim, goździkami, anyżem, cynamonem, kardamonem, gorczycą, kurkumą. Skórka cytrynowa i pomarańczowa podkreślają jego cytrusowe nuty.

Świeży imbir przechowuje się dobrze. Zawinięty w papier wytrzymuje w chłodzie miesiąc. Można go zasypać suchym piaskiem. Ostatecznie można go zamrozić.

Na proszek miele się bardziej dojrzałe, ostrzejsze, włókniste kłącza, które w procesie suszenia i mielenia tracą świeżość i cytrusowość.

Imbir marynowany w słodko-kwaśnej zalewie, zawsze obecny jest przy sushi. A imbir kandyzowany, smażony w cukrze jest używany do deserów.

Imbir uprawiany jest od tysięcy lat, używany od zawsze jako przyprawa i lekarstwo. Stymuluje odporność, rozgrzewa od środka, poprawia krążenie. Działa odkażająco i antyseptycznie. Poprawia trawienie, łagodzi dolegliwości żołądkowe. Pobudza przy zmęczeniu.

Źródło: Gazeta Wyborcza

Zobacz więcej: Ceny warzyw