Seler korzeniowy

Seler (Opium graveolens L. var. rapaceum) rodzina Umbelliferaceae. Jego dwie formy, tj. naciowy i korzeniowy pochodzą od dziko rosnącego selera błotnego, występującego w Europie, Azji Zachodniej, Afryce i Ameryce Północnej.

Seler korzeniowy jest rośliną dwuletnią dorastającą do 30 cm wysokości. Jadalną częścią selera korzeniowego jest jego korzeń, choć również i jego nać może być stosowana jako dodatek do wielu potraw, głównie zup. Oprócz selerów korzeniowych uprawiane są również selery naciowe (liściowe), które nie tworzą zgrubienia spichrzowego, a ich częścią jadalną są grube, mięsiste i aromatyczne liście, które można spożywać na surowo lub gotowane.

Selery są warzywami o dość dużych wymaganiach glebowych i nawozowych. Najlepsze będą gleby próchnicze, zasobne, wilgotne (ale nie podmokłe), o odczynie zbliżonym do obojętnego (nie znosi jednak nadmiaru wapnia). Stanowisko powinno być słoneczne ale na odpowiednio wilgotnych glebach znosi lekkie zacienienie. Możemy go uprawiać w pierwszym roku po nawozach organicznych. Dobrym przedplonem dla selera są warzywa kapustne i cebulowe. Selery uprawiamy z rozsady. Nasiona wysiewamy od połowy lutego do początku marca w ilości 2 do 3 g/m². Ponieważ nasiona potrzebują światła aby wykiełkować, nie przykrywajmy ich ziemią. Możemy je przykryć cienką warstwą piasku lub lekko wklepać w ziemię. Warto siać nasiopna zaprawione, co zapobiega atakowaniu selerów przez choroby grzybowe i bakteyjne, min. septoriozę selera oraz czarną zgniliznę korzeni.

Po wzejściu siewek temperaturę nieco obniżamy - seler najlepiej rośnie w temp. od 15 do 18°C. Rozsadę wietrzymy i podlewamy wodą o temp. równej temp. otoczenia, co zapobiegnie tworzeniu się tzw. pośpiechów. Rośliny mające od 2 do 3 liści właściwych pikujemy w rozstawie 5x5 cm. Gdy rośliny mają po 5 liści możemy je wysadzać do gruntu (od połowy maja do czerwca). Zalecana rozstawa dla selerów korzeniowych wynoci 30 x 40 cm, a dla liściowych - 30 x 60 cm. Pamiętajmy aby roślin nie sadzić głębiej niż rosły do tej pory i nie podwijać korzeni.

W trakcie wegetacji warzywa warto dwukrotnie zasilić nawozem azotowym. Selery liściowe wymagają bielenia. Zbiór będzie możliwy od końca lata do nastania mrozów. Przed nastaniem przymrozków wokół roślin możemy rozłożyć ściółkę ze słomy chroniącą liście.

Seler naciowy został sprowadzony do Polski przez włoskich ogrodników, którzy przyjechali tu wraz z królową Boną. Seler korzeniowy pojawił się w naszym kraju w XVII w.

Jest to roślina dwuletnia. Jej część jadalna powstaje z fragmentu nadliścieniowego, podliścieniowego i górnego członu korzenia palowego. Z zewnątrz wydaje się jędrna i ścisła, ale wewnątrz jest często gąbczasta (skutek zamierania tkanki parenchymatycznej). Zgrubienie selera to bogate źródło soli mineralnych. Zawiera olejek lotny ale niewiele witamin. Warzywo to ma właściwości moczopędne, przeciwgośćcowe i przeciwzapalne. Jest podstawowym składnikiem włoszczyzny, stosowanej do zup.

W Polsce uprawia się następujące odmiany:

• Jabłkowy
• Feniks
• Odrzański
• Makar
• Dakar
• Gol

Źródło: fresh-market.pl, Z. Dobrakowska-Kopecka, R. W. Doruchowski, M. Gapiński, Warzywnictwo

Zobacz więcej: Seler korzeń